Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ο Μίκης Θεοδωράκης για τον Ζορμπά, το κόμμα, την Αντιγόνη, το εαυτό του

Αποτέλεσε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας, αφήνοντας πίσω του ανεκτίμητη παρακαταθήκη. Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών και η «Κ» σταχυολογεί ορισμένα από όσα είχε μοιραστεί μέσα από συνεντεύξεις του στη Γιώτα Συκκά.

• Ζω όταν γράφω και όταν παίζω μουσική. Ζω επίσης όταν υπάρχουν γύρω μου έντονα γεγονότα. Όταν υπάρχει ιστορική δίνη που τυλίγει τους πάντες και τα πάντα και που αν τελικά βγεις σώος μέσα απ' αυτήν, δεν είσαι πια ο ίδιος. Όταν όμως λείψει το ένα ή το άλλο-η Μουσική είτε η Δίνη- αρχίζω να κουράζομαι, Και αν ποτέ λείψουν και τα δύο, τότε υποθέτω ότι δεν θα έχω λόγο να υπάρχω.

• Ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη ήταν ένας χωρικός. Ο Ζορμπάς ο δικός μου ήταν ένας Λαμπράκης που το μυστικό της ζωής του ήτανε οι «άλλοι», η νέα κοινωνία που οραματιζόταν να χτίσει και που θα είχε για θεμέλια τους δικούς του ρυθμούς. (...) Με τον Ζορμπά ξαναδίνω το όνειρο και με την Αντιγόνη ξαναβρίσκω τους φοβισμένους που έχουν κρυφτεί πίσω από τους θάμνους της στέπας.

• Εγώ βασανίστηκα χωρίς να πιστεύω, εκείνη τη στιγμή, στο κομμουνιστικό κόμμα. Αλλά ποτέ δεν το αρνήθηκα. Πάλεψα μαζί του. Οι ηγεσίες με απογοήτευσαν. Απ' όλους τους κομμουνιστές είμαι ο πιο μετριοπαθής. Συνέδεσα τη ζωή μου με τους άλλους. Δεν μπορώ μόνος...(...) Μου λείπει η πνοή του λαού. Στους αστούς καλλιτέχνες ήμουν αμφισβητούμενος γιατί ήμουν συνθέτης των μαζών.

• Θα προτιμούσα να ζήσω σαν πλατάνι πλάι σε δροσερό ποτάμι... Δεν είμαι περήφανος που γεννήθηκα άνθρωπος. Οπως όλοι και όλες, είμαι κι εγώ ένα λάθος της φύσης... «Το τραγούδι της γης δεν τ' άκουσες ποτέ ούτε θα τ' ακούσεις πια. Σκότωσες όλα τα πουλιά. Τα δάση. Το νερό. Το λαμπερό νερό. Τον ποταμό. Πάει... Σκότωσες το χώμα, τον ήλιο, την καρδιά σου. Ποτέ δεν θα ξαναδείς το χρώμα τ' ουρανού. Δεν θα ξανακούσεις τον ήχο των χρωμάτων. Σαν βολίδα προχωράς στο χάος. Στερνή φορά ας ακουστεί μες στη σιωπή το Τραγούδι της Γης. Πριν τελικά τυλιχτώ στο χάος, ένα "γεια σου" θα πω στη ζωή» (Συμφωνία αρ. 2).

• Το φιλί της μουσικής με οδήγησε στο κέντρο της αρμονίας. Τα πρόσωπα που αγάπησα ήταν κατά κάποιο τρόπο προέκταση του αρμονικού κόσμου μέσα στον οποίο ζούσα. Μ' αυτόν τον τρόπο, μουσική και πρόσωπα ταυτίζονται μέσα μου.

• Εάν γινόταν κάποιο θαύμα και μπορούσα να ζήσω δέκα λεπτά της ώρας στο παρελθόν, θα διάλεγα ένα γεύμα γύρω από το τραπέζι, στον Πύργο το 1939 ή στην Τρίπολη το 1942, με τη μητέρα, τον πατέρα και τον αδελφό μου να τραγουδάμε όλοι μαζί.

Πολυμέσα