Στην πραγματικότητα, η μάχη για την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής ήταν υπόθεση για τρεις: τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Από τους τρεις, ο τελευταίος ήταν εκείνος που αναφανδόν στήριζε την σύμπραξη με τη Δεξιά, όχι μόνο ως μέρος μιας παράδοξης τακτικής για ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικό, αλλά με όρους ταυτότητας. Οι δεδηλωμένα αδελφικές σχέσεις του Ανδρέα Λοβέρδου με τον ακροδεξιό Άδωνι Γεωργιάδη, η θέση για επαναφορά της θανατικής ποινής, την οποία δεν ανέτρεψε, και οι άθλιες μέθοδοι που χρησιμοποίησε ως υπουργός για τις οροθετικές γυναίκες, αποτελούν σταθμούς σε μια πορεία που θέλει το Κίνημα Αλλαγής/ΠΑΣΟΚ να απομακρύνεται ακόμα και από τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία και να παραδίνεται στο υπερσυντηρητικό στρατόπεδο.
Στον αντίποδα η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου συγκέντρωνε ιστορικά χαρακτηριστικά ως πρώην πρωθυπουργός και υιός του ιδρυτή της παράταξης. Αυτά τα χαρακτηριστικά παρήγαγαν όμως και πολιτικό αποτέλεσμα. Μπορεί να προκάλεσε ερωτηματικά για τις θέσεις του, αλλά και τα πρόσωπα που θα επαναφέρει στο προσκήνιο, ωστόσο -ξανά με όρους ταυτότητας- απέκλεισε τη συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με τη Δεξιά και οποιαδήποτε πτυχή της. Η προεκλογική του τακτική σηματοδότησε, λοιπόν, πως το Κίνημα Αλλαγής υπό την ηγεσία του θα επιδιώξει την ανάπτυξη και την αυτονομία του ανταγωνιζόμενος την ΝΔ, ώστε να την ανταγωνιστεί σε επίπεδο κεντρώων πολιτικών και θέσεων. Το Κίνημα Αλλαγής μπορεί, άλλωστε, να επανεντάξει στις δυνάμεις του κεντρώους ψηφοφόρους. Εκείνους δηλαδή, που νιώθουν μεγαλύτερη εγγύτητα με την «κεντροδεξιά» της ΝΔ.
Στο μέσον βρισκόταν ο Νίκος Ανδρουλάκης. Ηλικιακά εντάσσεται στις νεαρές παραγωγικές ηλικίες, χαρακτηριστικό που για ορισμένους αποτελεί μια καλή αρχή για την αναγκαία ανανέωση. Οργανωτικός, με ρίζες στην νεανική και παραγωγική βάση του χώρου, προσέλαβε τα χαρακτηριστικά του ακραιφνούς και αμετακίνητου στελέχους: Δεν έφυγε ποτέ από το κόμμα, δεν αμφισβήτησε τις επιλογές της ηγεσίας, πάλευε χτίζοντας σκληρό μηχανισμό. Παράλληλα. Όσον αφορά την πολιτική κατεύθυνση, κινήθηκε υπέρ το δέον εκ του ασφαλούς. Λογικό, γιατί όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα στη βάση του Κινήματος Αλλαγής, ακόμα και στα ίδια άτομα συνυπάρχουν τα στοιχεία του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου και της αντι-δεξιάς «συνέπειας».
