Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  13:57:34

Νάσος Αθανασίου: Μαύρο πολιτικό χρήμα και MEDIA

Και άλλη φορά έχω πει ότι έχει κανείς μια αίσθηση ματαιότητας όταν μιλάει στην Βουλή των Ελλήνων, διότι όλοι τα ξέρουν όλα και μάλιστα καλύτερα από εσένα και βεβαίως, κανένας δεν ακούει.


Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να απευθυνθώ δι' ημών, κύριε Πρόεδρε, στον μέσο πολίτη στον βαθμό που παρακολουθεί το κανάλι της Βουλής. Για τον σκοπό αυτό χρειάζομαι ένα νούμερο, έναν αριθμό: 1,1 δισεκατομμύρια. Είναι 1,1 δισεκατομμύρια αστέρια; 1,1 δισεκατομμύρια βότσαλα, μαρουλόφυλλα; Είναι 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ. Και θέλω να σταθούμε σε αυτό το νούμερο, σας παρακαλώ.

Η Συμφωνία του Ιουλίου ήταν εξαρχής γνωστό ότι φέρνει μέτρα ύψους 5,4 δισεκατομμύρια ευρώ σε βάθος τριετίας, δηλαδή ως το τέλος του 2018. Από το 2010 που ξεκίνησε η κρίση, οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν πάρει μέτρα περισσότερα από 62 δισεκατομμύρια ευρώ και μιλούσαν για success story, ενώ τώρα, με τα 5,4 δισεκατομμύρια ευρώ, καταστρεφόμαστε.

Εν πάση περιπτώσει, πρόσθετα μέτρα δεν υπάρχουν. Ας ανεβάζουν κάποιοι τον λογαριασμό στα 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Το κόστος των μέτρων που απομένει να εφαρμοστούν είναι 2,6 δισεκατομμύρια ευρώ, όπως προβλέπει η Συμφωνία, και αυτά τα μέτρα θα εφαρμοστούν σε διάστημα τριάντα μηνών, δηλαδή 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ ετήσια επιβάρυνση.

Τα 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ αυτό είναι που θα πονέσει, αυτό θα δημιουργήσει πηχυαίους τίτλους, αυτό θα ξεσηκώσει διαμαρτυρίες, όπως ακούω. 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ, όσο περίπου ο δανεισμός των ελληνικών επιχειρήσεων ενημέρωσης.
Στις 24 του περασμένου Οκτωβρίου ακούστηκε σε αυτήν εδώ την Αίθουσα το εξής, που δεν αμφισβητήθηκε, παρότι δεν διεκδίκησε τα πρωτεία της ακριβολογίας: Κάποια στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί, πλησιάζουν, από ό,τι φαίνεται, την πραγματικότητα. Και αυτή λέει ότι τα χρέη των επιχειρήσεων ενημέρωσης υπερβαίνουν το 1 δισεκατομμύριο ευρώ. Είναι 1 δισεκατομμύριο ευρώ και πλέον. Γι' αυτό ανέφερα τα 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ των επώδυνων μέτρων. Το ποσό των μέτρων πονάει. Το άλλο, το ισόποσο του δανεισμού των ΜΜΕ, δεν πονάει; Ξέρετε, μπορεί να μην πονάει. Υπάρχουν μορφές καρκίνου που δεν εκδηλώνονται με πόνο.

Η ίδια φωνή αναρωτήθηκε: «Θα πει κανείς, γιατί είναι πρόβλημα τα 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ του δανεισμού των μέσων μαζικής ενημέρωσης; Πολλές επιχειρήσεις δανείζονται και στην πορεία εξοφλούν τα χρέη τους». Σύμφωνοι, αλλά εδώ το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουν αρνητική καθαρά θέση, έχουν χάσει τα κεφάλαιά τους ύστερα από σειρά ζημιογόνων χρήσεων. Άρα, μιλάμε -κρατηθείτε- για δανεικά και αγύριστα των ΜΜΕ, όχι των κομμάτων! Δανεικά και αγύριστα! Ούτε αυτό πονάει; Από πού κόπηκαν αυτά τα δανεικά και αγύριστα; Από κάποιον αδιάφορο τοίχο ή από τον Έλληνα φορολογούμενο;

Το φαινόμενο περιέγραψε με γλαφυρότητα ο κ. Γιάννης Δραγασάκης. «Έχουμε επιχειρήσεις βαμπίρ», είπε, δηλαδή επιχειρήσεις όχι μόνο στον χώρο της ενημέρωσης, αλλά γενικότερα στην οικονομία, οι οποίες ζουν, εφόσον δανείζονται. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι τράπεζες δεν είναι πια δανειστές αυτών των επιχειρήσεων. Οι τράπεζες είναι οι πραγματικοί κεφαλαιούχοι, οι ιδιοκτήτες αυτών των επιχειρήσεων.
Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν, πίσω από το δάκτυλό μας. Κάποτε ό,τι γινόταν ή λεγόταν στην Ελλάδα, δεν δημοσιευόταν στο εξωτερικό. Σήμερα, όμως, λόγω της κρίσης διεθνοποιείται.

Στις 17 Δεκεμβρίου του 2012, σε ειδική έρευνά του υπό τον τίτλο «Το τρίγωνο της εξουσίας στην Ελλάδα», το Πρακτορείο Ρόιτερ καταχωρούσε την εξής δήλωση -στα Πρακτικά θα τη δώσω και στα αγγλικά- του κ. Ιωάννη Αλαφούζου: «Ορισμένα μίντια είναι στην ουσία γραφεία τύπου επιχειρηματικών ομίλων. Το φαινόμενο έχει εξελιχθεί σε μια εντελώς αρρωστημένη κατάσταση. Σκοπός των ΜΜΕ...» - προσθέτει- «...είναι κυρίως να εκτελούν συγκεκριμένους σχεδιασμούς των ιδιοκτητών τους».

Το εξής είναι πιο νόστιμο, γιατί είναι κλεμμένο: Τηλεγράφημα της εδώ αμερικανικής Πρεσβείας, που υπεκλάπη το 2006 από τα WikiLeaks, αναφέρει: «Πώς μπορούν όλα αυτά τα ΜΜΕ να λειτουργούν με κέρδος; Δεν λειτουργούν με κέρδος. Επιδοτούνται οικονομικά από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι, παρόλο που θα καλοδέχονταν κέρδη, χρησιμοποιούν αυτά τα ΜΜΕ κυρίως για να ασκούν πολιτική και οικονομική επιρροή».

Θεωρώ χρέος μου σήμερα να αποτίσω φόρο τιμής στους συναδέλφους μου που αγωνίστηκαν για άλλου είδους ραδιοτηλεοπτική δημοσιογραφία. Στις 21/5/2015 ο Γεώργιος Ανανδρανιστάκης, μαθαίνοντας ότι ο Εισαγγελέας Γαληνός Μπρης έχει στα χέρια του όλα τα τραπεζικά στοιχεία για τα δάνεια που χορηγήθηκαν σε εταιρείες, έγραφε: «Επιτέλους, καιρός ήταν να ανοίξει το θέμα των δανείων των ΜΜΕ, ώστε να μάθουμε πώς και γιατί οι χρεοκοπημένες τράπεζες, που σώθηκαν από την κρατική ανακεφαλαιοποίηση, έδιναν αφειδώς δάνεια σε επιχειρήσεις επίσης χρεοκοπημένες, ζημιογόνες και υπερδανεισμένες.

Δόθηκαν 150 εκατομμύρια σε επιχειρήσεις που χρωστούσαν 800 εκατομμύρια στις τράπεζες και άλλα 300 εκατομμύρια σε ασφαλιστικά ταμεία και προμηθευτές, σε επιχειρήσεις που από το 2008 ως το 2014 παρουσίασαν ζημιές που αγγίζουν τα 700 εκατομμύρια ευρώ».
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)
Θέλω να προλάβω να αναφέρω, επιδεικνύοντας ενδεχομένως και μια ανεπίτρεπτη τόλμη, τρία περιστατικά.

Περιστατικό πρώτο: Εκλογές, ομιλίες και αντεγκλήσεις. Υποψήφιος Βουλευτής λέει σε ιδιοκτήτη επαρχιακού σταθμού: «Όλους τους έχεις βγάλει. Βγάλε και εμένα». Του απαντάει: «Δώσε 30.000 ευρώ». Λέει: «Δεν έχω 30.000 ευρώ, διαθέτω 15.000 ευρώ». Του απαντάει: «Δεν γίνεται, αγαπητέ μου, δεν είμαστε επαίτες».
Περιστατικό δεύτερο, που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αυτό το πράγμα έχει και ρίζες βαθιά. Πρέπει να τα αναφέρουμε αυτά. Τηλεφώνημα από γραφείο περιστασιακού εκδότη σε γραφείο γαλακτοκομικής επιχείρησης: «Πες στο αφεντικό σου να δώσει διαφήμιση, διαφορετικά στα γιαούρτια του θα βρεθούν κατσαρίδες».
Περιστατικό τρίτο: «Με έριξαν δύο εκδότες...» -αποκαλύπτει ο Γεράσιμος Αρσένης- «...επειδή δεν τους έδωσα τις πεντακόσιες σχολικές βιβλιοθήκες. Ο ένας, μάλιστα, είχε πει ποιος θα ήταν ο διάδοχός μου».
Στα Πρακτικά αναφέρονται και οι πηγές, ορισμένες μαγνητοφωνημένες.
Κύριοι συνάδελφοι, μπορούμε να συμφωνήσουμε στα γεγονότα, αν όχι στις απόψεις. Οι απορίες μας είναι και απορίες σας.
Γράφει ο Στέφανος Μάνος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το εξής: «Στο δικαστήριο του Μονάχου ο ένας μετά τον άλλο...

......Λοιπόν, θέλω να αναφερθώ στον κ. Στέφανο Μάνο, γιατί σε καιρό που μπορούσε να πει πράγματα, τα είπε. Γράφει, λοιπόν, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: «Στο δικαστήριο του Μονάχου ο ένας μετά τον άλλο τα στελέχη της SIEMENS δηλώνουν ότι το 2% του τζίρου της επιχείρησης στην Ελλάδα χρησιμοποιείται για λάδωμα. Δεν χρειάζονται νέες αποδείξεις. Πόσες φορές...» -γράφει ο κ. Μάνος- «...δεν ζήτησα από τον Πρωθυπουργό...» -του- «...και από τον Υπουργό Οικονομίας να καταργήσουν τα μαύρα λεφτά των καναλαρχών και των εκδοτών, να καταργήσουν το δικό τους 2%, του δικού τους τζίρου, που είναι τουλάχιστον δύο φορές μεγαλύτερος από τον τζίρο της SIEMENS στην Ελλάδα;».

Και παρακάτω λέει: «Για το κραυγαλέο «μαύρο» ταμείο των εκδοτών και των καναλαρχών τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε». Δεν λέω τίποτα. Ό,τι διαβάζω, λέω. Στον Τύπο είναι φανερό.
Η Νέα Δημοκρατία, διαβάζω αυτή την εβδομάδα σε περιοδικό, χρωστάει 210 εκατομμύρια ευρώ και το ΠΑΣΟΚ σχεδόν τα μισά, για την ακρίβεια 111 εκατομμύρια.
.
Εκείνο που με φοβίζει από εκείνο το παλιό άρθρο του Στέφανου Μάνου, είναι η απάντηση που δίνει στο ερώτημα, «Τι νόημα είχε τότε η μεγάλη συζήτηση για το πολιτικό χρήμα;». «Κατά τη γνώμη μου...» -λέει- «...ένα μόνο, να παραμυθιάσει για άλλη μία φορά την κοινή γνώμη, να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι κάτι μπορεί να γίνει». Ε, τώρα κάτι πρέπει να γίνει και θα γίνει, εάν βοηθήσουν οι κύριοι, ιδίως της Αξιωματική Αντιπολίτευση.

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline