Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πράγματι πρέπει να συζητήσουμε γι' αυτό. Και ήταν μια ευκαιρία να συζητήσουμε γι' αυτό, αλλά βέβαια τότε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θα συζητάγαμε για δύο αριθμούς. Γιατί αυτό που συζητάμε σήμερα είναι δύο αριθμοί: το όριο, η ηλικία στην οποία αποκτά κανείς το εκλογικό δικαίωμα και εκεί αλλάζει ένας αριθμός, από δεκαοκτώ γίνεται δεκαεπτά και η κατάργηση του πενήντα. Το πενήντα γίνεται μηδέν. Αυτές είναι οι παρεμβάσεις που κάνει η Κυβέρνηση στο πολιτικό σύστημα.
Έθιξε το ζήτημα της εσωκομματικής λειτουργίας των κομμάτων; Όχι. Ρύθμισε το ζήτημα της ανάδειξης των υποψηφίων Βουλευτών; Όχι. Έθιξε το μεγάλο ζήτημα, στο οποίο θα μπορούσαν να υπάρχουν συγκλίσεις, της ψήφου των κατοίκων του εξωτερικού; Όχι. Έθιξε το ζήτημα της κατάτμησης των εκλογικών περιφερειών; Όχι. Έθιξε το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων; Όχι.
Από όλα αυτά, που αποτελούν πράγματι μεγάλα σημεία συζητήσεως, η Κυβέρνηση επέλεξε να αλλάξει δύο αριθμούς και –επιτρέψτε μου- την ώρα που είχε αυτήν τη δυνατότητα. Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη συζήτησή του με τον κύριο Πρωθυπουργό από αυτά τα ζητήματα που έθεσα, τα δύο εξ αυτών, που αφορούν την ψήφο των κατοίκων εξωτερικού, αλλά και την κατάτμηση των περιφερειών, τα έθεσε. Υπήρχε, λοιπόν, η δυνατότητα και της ευρείας συζητήσεως, υπήρχε και η δυνατότητα των συγκλίσεων, ώστε αυτό να μην είναι σήμερα μια διχαστική διαδικασία, αλλά να είναι μία συνθετική διαδικασία. Και όμως αυτήν την ευκαιρία ο κύριος Πρωθυπουργός επέλεξε να την πετάξει, να την χάσει, να την απολέσει.
Λένε: «Στο μέλλον, αργότερα θα συζητήσουμε γι' αυτά». Ερώτηση: Προς τι η σπουδή, αφού είναι ουδέτερος ο χρόνος; Δεν θα ήταν καλύτερο να είναι ολοκληρωμένες οι παρεμβάσεις, οι συζητήσεις, να είναι πλήρεις, ώστε στο τέλος τέλος να υπάρχουν σημεία και συμφωνίας και διαφωνίας και όχι μόνο σημεία διαφωνίας; Γιατί λοιπόν η σπουδή; Εδώ γεννιούνται ερωτήματα. Αυτά όμως θα τα δούμε στην πορεία.
Πάμε όμως στην ουσία των ρυθμίσεων. Τι λένε οι ρυθμίσεις; Τι προτείνετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να γίνει; Στην πραγματικότητα να μειωθεί το όριο ηλικίας για το δικαίωμα της ψήφου. Και ακούμε τη γνωστή ρητορική της θωπείας της νεολαίας: «η ώριμη νεολαία μας», «η νεολαία που πρέπει να συμμετάσχει». Και όποιος πει το αντίθετο, αποκλείει αυτό το δικαίωμα.
Ξέρετε, οι σταθμίσεις των ορίων ηλικίας πρέπει να συνδέονται με κάτι αντικειμενικό. Άκουσα και τα επιχειρήματα, αλλά κυρίως διαβάζω στην αιτιολογική έκθεση ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο εισηγείται η Κυβέρνηση τη μείωση αυτού του ορίου εκλογικής ανηλικότητας.
Λέει: Ενισχύει τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, γεγονός που αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε μια περίοδο κρίσης αντιπροσώπευσης και απαξίωσης της πολιτικής. Ωραία. Αφού θέλουμε την ενίσχυση των δημοκρατικών αντανακλαστικών, γιατί να μην μειώσουμε κι άλλο το όριο ηλικίας, για να έχουμε μεγαλύτερη ενίσχυση σε περισσότερους των δημοκρατικών αντανακλαστικών;
Ποιο είναι το όριο στο οποίο θα πείτε: «Εδώ σταματάει η ενίσχυση των δημοκρατικών αντανακλαστικών»; Τα δεκαπέντε; Τα δεκατέσσερα; Ποιο όριο θέλετε; Γιατί αλλιώς πώς θα δικαιολογήσετε την ανάσχεση των δημοκρατικών αντανακλαστικών; Μήπως φοβηθείτε ότι δεν θα είστε αρκετά δημοκράτες, αν το σταματήσετε εκεί που το βάζετε τώρα και δεν το πάτε στα δεκαπέντε; Προφανώς αυτό δεν είναι κριτήριο, ούτε είναι επιχείρημα.
Λέει η αιτιολογική έκθεση ένα δεύτερο επιχείρημα: Υπάρχει, λέει, μία απόφαση του 2011 της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πράγματι, υπάρχει μία απόφαση η οποία καλεί γενικώς να εξεταστεί αυτή η δυνατότητα κάτω από διάφορες συνεκτιμήσεις που καλεί τα κράτη – μέλη να κάνουν. Αληθές. Ποιος υπήκουσε και προσηρμόσθη σε αυτήν την παραίνεση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης; Η Αυστρία.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΑΠΠΑΣ: Η Σλοβενία.
ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ΒΟΡΙΔΗΣ: Αλήθεια είναι αυτό. Η Σλοβενία. Μόνο όμως για τα ζητήματα των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Άρα, για να μετρήσουμε ποιοι δεν την εφάρμοσαν. Η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών δεν την εφάρμοσε. Γιατί την χρησιμοποιείτε ως επιχείρημα; Κάνετε, λοιπόν, μία εντελώς αυθαίρετη επιλογή. Και ξαναρωτώ, με ποιο επιχείρημα; Γιατί αυτά τα δύο δεν είναι επιχειρήματα.
Εμείς τι θέση έχουμε σ' αυτό; Γιατί ακούσαμε ότι δεν είμαστε με την νεολαία, δεν θέλουμε το καλό της, δεν θέλουμε γιατί –για κάποιο λόγο- είμαστε μια συντηρητική παράταξη και η συντηρητική παράταξη δεν εμπιστεύεται τους νέους. Εκεί έχετε να δώσετε εξηγήσεις, γιατί παραδείγματος χάρη η συντηρητική παράταξη είναι η πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια και για ποιο λόγο σε τελευταία ανάλυση οι δικές σας επιρροές, όπου καταμετρήθηκαν σε επίπεδο νεολαίας, είναι θλιβερές. Αυτό, όμως, το αφήνουμε.
Να πούμε, όμως, το εξής. Γιατί εμείς δεν το δεχόμαστε; Γιατί εμείς λέμε ότι πρέπει να υπάρχει ένα κριτήριο για το ζήτημα αυτό. Το κριτήριο πρέπει να είναι συνολικό. Δεν μπορεί να είναι αυθαίρετο. Η δική μας θέση είναι αυτή.
Θέλετε να υιοθετήσουμε αυτό το οποίο σε τελευταία ανάλυση αποτελεί μία συνολική προσέγγιση για τα ζητήματα της ενηλικίωσης. Ποια είναι η ενηλικίωση με βάση τον Αστικό μας Κώδικα; Τα δεκαοκτώ χρόνια. Εκεί αποκτά κάποιος πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα. Ποια είναι η ενηλικίωση για τον πλήρη ποινικό καταλογισμό; Τα δεκαοκτώ. Άρα και εκεί, λοιπόν, έχεις ένα δεύτερο κριτήριο.
Θέλετε να δώσουμε μία ενηλικίωση για τις δικονομικές δυνατότητες, να κοιτάξουμε τι λέει ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας; Πάλι το ίδιο θα βρούμε. Τα δεκαοκτώ. Αυτό δεν είναι επιχείρημα αντισυνταγματικότητας, γιατί με παρανόησαν κάποια στιγμή οι συνάδελφοι. Δεν λέμε ότι δεν μπορείτε να το ρυθμίσετε συνταγματικά. Μπορείτε. Λέμε ότι δεν έχετε ένα κριτήριο όπως αυτό που έχουμε εμείς.
Θα θέλατε να ανοίξετε μία γενικότερη συζήτηση για την ενηλικίωση; Ας το κάνουμε, αλλά δεν θα το κάνουμε μόνο για την εκλογική ενηλικίωση. Διότι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όταν το κάνετε για την εκλογική ενηλικίωση, τότε κάνετε αυτό που κάνετε πάντα. Λαϊκίζετε περιμένοντας μικροκομματικά οφέλη από σημαντικές ρυθμίσεις. Αυτό είναι το πρόβλημα σε αυτή τη ρύθμιση.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας)
Θωπεύετε για μία ακόμη φορά ένα εκλογικό σώμα. Δεν αναφέρομαι στο μικρό εκλογικό σώμα των εκατό χιλιάδων δεκαεξάρηδων –το τονίζω για να ακουστεί- γιατί δεν ψηφίζουν οι δεκαεπτάρηδες, αλλά ψηφίζουν όσοι έχουν συμπληρώσει το 17ο έτος μέσα στο έτος που γίνονται οι εκλογές. Ποιοι δηλαδή; Ψηφίζουν οι δεκαεξάρηδες τώρα. Μέχρι τώρα ψήφιζαν οι δεκαεπτάρηδες.
Άρα, το πηγαίνετε ακόμα παρακάτω. Γιατί το κάνετε αυτό; Όχι, εγώ δεν πιστεύω ότι το κάνετε για να απευθυνθείτε σε αυτές τις εκατό χιλιάδες, από τους οποίους θα ψηφίσουν οι εξήντα χιλιάδες, με βάση τον μέσο όρο αποχής και αν όλα πάνε καλά, από αυτές τις εξήντα χιλιάδες θα πάρετε περίπου είκοσι. Μιλάμε δηλαδή για το 0,2% της εκλογικής επιρροής. Προφανώς δεν το κάνετε γι' αυτό.
Το κάνετε για την αναπαραγωγή αυτής, ξαναλέω, της θωπείας της νεολαίας. Δήθεν εσείς είστε το κόμμα της νεολαίας και δήθεν εμείς δεν είμαστε. Αυτή είναι η ρητορική που αναπτύσσετε και αυτό είναι το επιχείρημα. Εδώ, όμως, κανένα πραγματικό επιχείρημα που να συνδέεται με την ωριμότητα, με την ενηλικίωση, με τη συνολική προσέγγιση της ενηλικίωσης δεν ακούσαμε. Η αντίθεσή μας, λοιπόν, σε αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένη.
