Η εμμονή στη διατήρηση ενός χρεοκοπημένου κρατικιστικού οικονομικού μοντέλου αποδεικνύει πως τελικά δεν μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα. Το μοντέλο του προστατευτισμού, των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς, των εθνικών οικονομικών «βαρόνων» που πλουτίζουν μέσα σ' ένα εσωστρεφές, κλειστό, μη ανταγωνιστικό οικονομικό σύστημα, βόλευε περισσότερο ή λιγότερο όλες τις κυβερνήσεις, τόσο προ της κρίσης όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα μολύνθηκε από όρους και φράσεις περιορισμένης αξίας σε ένα αυξανόμενα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Φράσεις κράχτες όπως «το ξεπούλημα των ασημικών», «τα ξένα αρπακτικά», μονοπώλησαν και δηλητηρίασαν τις όποιες προσπάθειες για πραγματικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου.
Και φυσικά αυτό το αρρωστημένο, αρνητικό και ανορθολογικό πολιτικό λεξιλόγιο μπλόκαρε όχι μόνο τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και κάθε επένδυση που θα μπορούσε να δώσει προστιθέμενη αξία σε μια παραπαίουσα οικονομία.
Λυσσαλέοι τριτοκοσμικοί ακτιβισμοί, δάκρυα κορυφαίων κομματικών στελεχών, αφοριστικές δηλώσεις, όπως αυτή του κ. Τσίπρα όταν ήταν Αρχηγός της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που έλεγε ότι αν είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εγκρίνει ή να επικυρώσει συμφωνίες όπως αυτή στο Ελληνικό, τότε ο κόσμος καλύτερα να ψηφίσει τον Αντώνη Σαμάρα, στοιχειώνουν ακόμη τις αντιλήψεις μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού.
Και κάπως έτσι, με το να είμαστε χαμένοι στη μετάφραση, εξηγούνται και τα δεκαπέντε χρόνια καθυστέρησης για την αξιοποίηση του Ελληνικού. Γιατί το Ελληνικό δεν καθυστερεί τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι δεκαπέντε αυτά τα χρόνια. Γιατί δεν υπάρχει ξεπούλημα ασημικών, αλλά ανορθολογική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Διότι τα μνημόνια, μεταξύ άλλων, επέβαλαν την αυστηρή τήρηση χρονοδιαγραμμάτων, δείχνοντας τον δρόμο για τον τρόπο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, η οποία συνεχώς απαξιώνεται -επί δεκαετίες- κάνοντας τα στραβά μάτια στις καταπατήσεις από πολίτες ανά την Ελλάδα. Εκεί δεν ενοχλούμαστε. Εκεί δεν έχουμε ξεπούλημα. Εκεί δεν έχουμε απώλεια της δημόσιας περιουσίας, του δημόσιου πλούτου, της δημόσιας προίκας, γιατί τα ξένα αρπακτικά δεν ήταν άλλοι παρά εκείνοι οι επενδυτές που ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν πόρους, που δεν διαθέτει η χώρα, για να επενδύσουν σε αυτήν.
Και ας μην κοροϊδευόμαστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Η δημόσια περιουσία κινδύνευε και κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τα εγχώρια επιτήδεια αρπακτικά που εμφανίζονται με περισσό θράσος ακόμη και σήμερα πηγαίνοντάς μας πίσω σε μέρες του τέλους της δεκαετίας του '80. Την προσπάθεια δημιουργίας νέων, των «δικών μας» τζακιών, την πληρώσαμε και την πληρώνουμε πανάκριβα, όχι μονάχα σε οικονομικό επίπεδο. Και αυτό είναι το χειρότερο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σήμερα το Ελληνικό, μια έκταση ιδανική για τη δημιουργία μιας περιοχή οροσήμου μεικτών χρήσεων, με εθνική σημασία και διεθνή προβολή, μια έκταση φιλέτο που μπορεί να καταστεί μητροπολιτικός πόλος διεθνούς ακτινοβολίας, με τουριστική αλλά και επιχειρηματική υπεραξία για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, λιμνάζει στα θολά νερά της κρατικής αδράνειας και της έλλειψης οράματος. Χρησιμοποιείται ως κέντρο στέγασης σχεδόν πέντε χιλιάδων προσφύγων μεταναστών, σε συνθήκες εξαθλίωσης και ντροπής για τον δυτικό πολιτισμό. Και μη διανοηθεί κανείς να συγκρίνει το Ελληνικό με το πρώην αεροδρόμιο του Τέμπελχοφ στο Βερολίνο που και αξιοποιήθηκε από την πρώτη μέρα του κλεισίματός του και φιλοξενεί ορισμένο αριθμό μεταναστών και προσφύγων και συνεχίζει να αποτελεί πεδίο κορυφαίων καλλιτεχνικών και πολιτιστικών δράσεων και όχι ένα απροσπέλαστο γκέτο. Και ας μην διαθέτει ούτε το μέγεθος ούτε την προνομιακή θέση που διαθέτει το ελληνικό.
Μέσα από την κύρωση της Συμφωνίας που συζητούμε σήμερα, το Ελληνικό αναμένεται να δώσει μια σημαντική ανάσα στην ελληνική οικονομία. Η σχετική έκθεση του ΙΟΒΕ είναι αποκαλυπτική. Σε μικροοικονομικό επίπεδο η επένδυση αναμένεται να δημιουργήσει έσοδα λειτουργίας του κύκλου εργασιών των υπό κατασκευή εμπορικών κέντρων, γραφείων, δραστηριοτήτων αναψυχής, καθώς και των ξενοδοχειακών μονάδων, ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ σε ετήσια βάση την επόμενη εικοσιπενταετία. Καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό.
Άμεσα οφέλη θα προκύψουν και από τα δημοσιονομικά έσοδα του έργου. Τα φορολογικά έσοδα από την κατασκευαστική δραστηριότητα και τη λειτουργία των επιμέρους επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, αναμένεται να πλησιάσουν τα 14,1 δισεκατομμύρια ευρώ για την ίδια περίοδο. Αλλά και σε μακροοικονομικό επίπεδο, από την κατασκευή και λειτουργία του έργου η επενδυτική δραστηριότητα και η συνέργειες που θα προκύψουν από την αξιοποίηση της περιοχής του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, θα επηρεάσουν θετικά αναρίθμητους τομείς της ελληνικής οικονομίας:
Υποδομές, αυξημένη οικοδομική δραστηριότητα, ένας τομέας που εδώ και έξι χρόνια πνέει τα λοίσθια, ιδιωτική κατανάλωση, θετική επίδραση του επιβαρυμένου μας εμπορικού ισοζυγίου λόγω εισροής ιδιωτικών κεφαλαίων.
Αναλάβετε, λοιπόν, το ownership των αποκρατικοποιήσεων που έχετε δεσμευτεί να προχωρήσετε και όχι το ownership μιας ξεπερασμένης δήθεν αριστερής φοβικότητας προς το επιχειρείν και το επενδύειν, το υγιώς επιχειρείν, το υγιώς επενδύειν. Ειδάλλως, η περιλάλητη ανάπτυξη θα παραμείνει ευχολόγιο. Βοηθήστε, λοιπόν, την ελληνική οικονομία να αλλάξει παράδειγμα και την ελληνική κοινωνία να περάσει από την κλειστότητα στην ανοιχτότητα. Θα είναι πολύ θετικό αυτό, γιατί δεν το είχαμε ποτέ.
Πείτε αντίο σε ένα ξεπερασμένο, πατερναλιστικό, ισοπεδωτικό κράτος και καλωσορίστε ένα κράτος που προωθεί την καινοτομία, την εξωστρέφεια, τη δημιουργία. Διότι η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται μόνο όταν λιμνάζει στα νερά ενός τριτοκοσμικού ακτιβισμού και όχι όταν μεγεθύνεται από μεγάλες επενδύσεις τεράστιας προστιθέμενης αξίας, όπως αυτή που κυρώνουμε σήμερα.
Κλείνοντας, φθάσαμε στην Κύρωση της Σύμβασης από τη Βουλή των Ελλήνων μετά από περιπέτειες δεκαπέντε χρόνων. Ας αναστοχαστούμε όλα αυτά, όλη αυτή την περιπέτεια των δεκαπέντε χρόνων. Δεν είναι περιπέτεια μόνο των τελευταίων δύο χρόνων, είναι περιπέτεια δεκαπέντε χρόνων. Κάτι δεν πάει καλά συνολικότερα που αφορά όλους μας.
Το ζητούμενο, όμως, πια είναι η έναρξη υλοποίησης αυτού του μεγάλου project. Κάθε καθυστέρηση, κάθε ανατροπή, κάθε εμπόδιο θα σημαίνει απώλεια παραγωγής εθνικού πλούτου και εσόδων για τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά παράλληλα θα σημαίνει και περαιτέρω επιβάρυνση των Ελλήνων φορολογουμένων.
Έτσι, λοιπόν, το Ποτάμι με αυτή τη λογική, με αυτή την αντίληψη υπερψηφίζει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, την Κύρωση της Σύμβασης Παραχώρησης. ( Ο Σπυρ. Δανέλης είναι αρχιτέκτων –μηχανικός , βουλευτής Ηρακλείου του «Ποταμιού»).
