Βγήκαν λοιπόν στην επιφάνεια τα αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τα δημόσια οικονομικά μας, μετά από τις σχετικές παρατηρήσεις και ερωτηματικά που είχε η εποπτεύουσα αρχή, η EUROSTAT. Το αποτέλεσμα είναι ότι η διαχρονική ιστορία των αριθμών προδιαγράφει ένα δραματικό μέλλον όταν όλοι ήδη γνωρίζουμε τις θυσίες έως και τραγωδίες που υφίστανται οι Ελληνικές οικογένειες. . . Γιατί όμως προδιαγράφεται να είναι δραματικό το μέλλον; Ας δούμε πρώτα τι έχει γίνει από το 2010 έως σήμερα, που ζούμε στα μνημόνια.
Το Δημόσιο χρέος το 2010 ήταν €354 δις και αναμένεται μέχρι το τέλος του έτους να ισούται με €316 δις, αν πιστέψει κανείς το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2017 μιας κυβέρνησης που δεν έχει πείσει κανένα ότι λέει την αλήθεια, ή μπορεί να εκτιμήσει σωστά το μέλλον. Ωστόσο, από μόνα τους τα νούμερα του χρέους -στην 6ετία που πέρασε- δείχνουν μια πενιχρή μείωση της τάξης των €38 δις, αν βέβαια δεν αναθεωρηθεί το χρέος προς τα επάνω κάποια στιγμή του χρόνου. Το γεγονός της μόνο μικρής πτώσης του χρέους επισημοποιεί ότι όλες οι θυσίες των Ελλήνων όπως και το κούρεμα κατά €106 δις που έγινε το 2012 στην ουσία πήγαν στράφι, ήταν μια τρύπα στο νερό.
Αν κοιτάξουμε το άλλο κομμάτι των Δημόσιων οικονομικών, το ετήσιο έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης, που επίσης επιδρά στην διαμόρφωση του χρέους, πάλι η εικόνα είναι δραματική. Μειώθηκε βέβαια από το 2010 μέχρι το 2014 κατά σχεδόν €26 δις. Το δυσοίωνο όμως είναι, ότι μεταξύ 2014 και 2015 παρατηρείται μια αλλαγή της πτωτικής τάσης γιατί καταγράφεται πλέον αύξηση του ελλείμματος της γενικής κυβέρνησης κατά €7 δις.
Την πρόβλεψη της κυβέρνησης για μεγάλη πτώση του ελλείμματος μέσα στο 2016, δύσκολα μπορεί κανείς να την πιστέψει ξέροντας την άθλια κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία και τις αλχημείες της στο πρόσφατο παρελθόν. Όλοι γνωρίζουμε πόσες περικοπές στα εισοδήματα έγιναν, την τεράστια και συνεχώς αυξανόμενη φορολογία που μας βαραίνει, αλλά και το χειρότερο, την απαξίωση της περιουσίας μας λόγω της κατάρρευσης της κτηματαγοράς. Υπάρχει νοικοκυριό, ή επιχείρηση που μπορεί να βλέπει το μέλλον με κάποια αισιοδοξία; Μόνο ολιγοστές εξαιρέσεις είναι δυνατόν να βρεθούν. Αυτό είναι το δράμα που ζητά πρωτίστως πολιτικές ανακατατάξεις και τολμηρές αποφάσεις μπας και βελτιωθεί η υποδομή της οικονομίας.
Το ότι στο πρωτογενές σκέλος του προϋπολογισμού τα πράγματα βαίνουν καλύτερα, γιατί εδώ ομιλούμε για έστω μικρά περισσεύματα, αποτελεί ψευδαίσθηση. Πως είναι δυνατόν να λέμε ότι αν δεν είχαμε να πληρώνουμε τόκους, δηλαδή αν το Δημόσιο χρέος ήταν μηδενικό, προκύπτει ένα ελαφρό περίσσευμα στον προϋπολογισμό του κράτους; Και είναι ψευδαίσθηση για ένα επί πλέον λόγο, ότι ζούμε σε περίοδο χάριτος στις πληρωμές τόκων η οποία έχει ημερομηνία λήξης κάποια 7 χρόνια από σήμερα. Τότε το βάρος των πληρωμών για τόκους διπλασιάζεται από ότι είναι σήμερα. Η δε ελεύθερη αγορά δανεισμού δεν δείχνει να μας υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά, όταν οι πράξεις ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου στη δευτερογενή αγορά δείχνουν ότι εμείς θα μπορούσαμε να δανειστούμε σήμερα με επιτόκιο που θα ήταν 3-4 φορές μεγαλύτερο της Πορτογαλίας, η οποία δανείζεται με τους χειρότερους όρους στην Ευρωζώνη.
Φταίει ή ύφεση και η άπνοια στις επενδύσεις, σωστά λένε πολλοί. Αυτή όμως είναι η θεωρία, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι στη πράξη μπορεί να φέρεις το άλογο στη πηγή, αλλά δεν υπάρχει εγγύηση ότι αυτό θα πιεί νερό.
Με άλλα λόγια, οι επενδύσεις προϋποθέτουν σοβαρούς πολιτικούς στο τιμόνι, χαμηλό φορολογικό κόστος στην προστιθέμενη αξία των επιχειρήσεων, αισιόδοξα μηνύματα για την ενεργό ζήτηση της οικονομίας, απουσία αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών, αξιοπιστία στην Ευρώπη, και άλλα παρόμοια αρνητικά που όλοι γνωρίζουμε και αναμασάμε χωρίς να βλέπουμε αποτέλεσμα. Από το 2010 και μετά η μόνη εξαίρεση ανόδου της οικονομίας και βελτίωσης των δημοσιονομικών ήταν το 2014, που όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να τορπιλίσει προκειμένου να εφαρμόσει τις ιδεοληψίες του περί αριστεράς.
ΟΙ προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης επικεντρώνεται σε ένα άκαρπο αφήγημα ότι μπορεί να επιτύχει δεύτερο κούρεμα στο χρέος, όταν δεν έχει να δείξει πουθενά, στην εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής, επιτυχίες στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Ουσιαστικά κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και εύχεται να πάει καλά ο τουρισμός, ο μόνος δηλαδή τομέας όπου υπάρχει αυτόνομη ανάπτυξη στην οικονομία.
