Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  16:12:51

Αλέκος Παπαδόπουλος: H Mεταπολίτευση και η εθνική μας περιπέτεια

«Η μεταπολίτευση υπήρξε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικό γεγονός για τη χώρα. Δεν αποκατέστησε απλώς τη Δημοκρατία. Την στερέωσε και έχτισε τις δημοκρατικές ελευθερίες, τα δημοκρατικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης χωρίς καμία δυνατότητα επιστροφής σε κάποιο καθεστώς που θα τις αμφισβητούσε, όπως γινόταν στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα, όμως καλλιέργησε τον πολιτικό καιροσκοπισμό, την αμεριμνησία, τον λαϊκισμό, την δημοκοπία, τον ψευδοπροοδευτισμό, τον συντεχνιασμό, την αδυναμία συγκρότησης δημόσιων πολιτικών, τον πολιτικό ερασιτεχνισμό, τα σύνδρομα του πολιτικού κόστους, την προσωποποιημένη αντίληψη της πολιτικής, τις αναξιοκρατικές επιλογές, την υποκατάσταση της πολιτικής από την προπαγάνδα και την εντυπωσιοθηρία, την οικοδόμηση της ευημερίας όχι στο μόχθο και στην προσπάθεια αλλά σε δανειακά κεφάλαια.

Με άλλα λόγια, κυρίες και κύριοι, μεθυσμένοι από την απόλαυση της Δημοκρατίας αρχίσαμε να περιφρονούμε προκλητικά τον μόνο τελικά σταθερό μηχανισμό διάσωσης της χώρας, που είναι η εθνική μας αυτογνωσία.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λαός μας, ακόμα και αυτή τη στιγμή, δεν γνωρίζει την πραγματική αλήθεια, το βάθος και την έκταση του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Απλώς υποψιάζεται ότι κάτι κακό συμβαίνει στην χώρα αλλά δεν γνωρίζει όλες τις παραμέτρους, ούτε και τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Συστηματικά καλλιεργείται η εντύπωση ότι διερχόμαστε μια οικονομική περίοδο δύσκολη μεν, αλλά που κάποια στιγμή σύντομα θα ξεπεραστεί και θα επανέλθουμε "εις την προτέραν μακαρίαν κατάσταση". Αυτό δεν πρόκειται να γίνει και πρέπει να το εξηγήσουμε.
-Η εθνική αυτογνωσία επιβάλλει μια πλήρη και ακριβή περιγραφή του προβλήματος. Η πρώτη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί είναι ότι η Ελλάδα κατέκτησε τις προηγούμενες δεκαετίες την συμπόρευσή της με τ' άλλα ευρωπαϊκά έθνη κυρίως με την ένταξή της στη ζώνη του Ευρώ. Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά παραδέρνει υπό το βάρος των ανομημάτων της, των θεσμικών αδυναμιών της Ευρωζώνης και της διεθνούς αβεβαιότητας.
Φοβούμαι ότι η σημερινή οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα οδηγεί την Ελλάδα στην κατηγορία των τριτευρωπαϊκών χωρών. Η πορεία αυτή πρέπει ν' ανατραπεί άμεσα.

Ο ελληνισμός πρέπει να παύσει να εξελίσσεται ως το ιστορικό καθυστέρημα της Ευρώπης.
Το πνιγηρό οικονομικό μας πρόβλημα δεν είναι μόνο ένα συγκυριακό αποτέλεσμα ανεύθυνων οικονομικών επιλογών. Βεβαίως, η λαίλαπα της πενταετούς διακυβέρνησης επί ΝΔ (2004-2009) το επιδείνωσε ποιοτικά και δραματικά. Το κεντρικό όμως αίτιο είναι η βαθειά αυτοκαταστροφική επιλογή που σημάδευσε την μεταπολιτευτική περίοδο, παράγοντας ένα ελληνικό φαινόμενο, το οποίο δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανές γιατί το ζήσαμε και σε άλλες εποχές της ιστορίας μας, όταν η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία.

Κυρίες και κύριοι,
Η ιδεολογία και ο πολιτισμός αυτού του φαινομένου, ταυτίζεται με το έμβλημά του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης: «ένας λαός που έχει το ένα χέρι με υψωμένη γροθιά και το άλλο στη ζητιανιά». Η υψωμένη γροθιά εξέφραζε το μεταδικτατορικό σφρίγος της κοινωνίας, που ξοδεύτηκε όμως άδοξα με την παραγωγική απενεργοποίηση της χώρας και την αναζήτηση δανείων από τις διεθνείς αγορές και πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση από το άλλο χέρι.

Υπεύθυνη του φαινομένου αυτού είναι όλη η πολιτική τάξη, όλα τα κόμματα και όλες οι ελίτ της χώρας. Τόσο η ιστορικά, πάντα, λαϊκίστικη ελληνική Δεξιά, όσο και η απροσάρμοστη και παρωχημένη ελληνική Αριστερά, ποιούν τη νήσσαν ή σφυρίζουν αδιάφορα μετά την μεταξύ τους διομολογημένη συμφωνία, επιχειρούν να ενοχοποιήσουν μόνο το ούτως η άλλως, έχοντα ευθύνη ΠΑΣΟΚ, ως αποκλειστικά υπεύθυνο, απαλλάσσοντας τους εαυτούς τους. Αυτό συνιστά δειλία και ανηθικότητα.

Αν υπήρξαν πολιτικές διαφωνίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, αφορούσαν μόνο στην πλειοδοσία των παροχών και σε ανούσιες διαδικασίες. Αυτός ο συνδυασμό ς ήταν το εκρηκτικό μείγμα στη σύγχρονη Ελλάδα, που επέφερε κοινωνικές αλλοιώσεις, γέννησε απληστία, αφυδάτωσε το πολιτικό σύστημα, κατασκεύασε καρπωτές παράνομων και «νομιμοφανών» προσόδων, σώρευσε επιρροή σε παραθεσμικά κέντρα εξουσίας.
Η μεταπολιτευτική αυτή υστερόβουλη συναίνεση γέμισε με πρωτοφανή ακαταστασία αυτή την γκρίζα ζώνη και δημιούργησε μια ψεύτικη ενότητα του λαού όχι με βάση το γενικό καλό αλλά με βάση τη διανομή προνομίων και την διαχείριση συμφερόντων, ενισχύοντας έτσι τον ατομισμό και τον αυτισμό της κοινωνίας. Όλα αυτά, μάλιστα, χωρίς αιδώ τα ονομάσαμε "νέα προοδευτικότητα".

==Από την κοινωνία της ανάγκης μεταπέσαμε στην κοινωνία της επιθυμίας και της αφθονίας.

Από το 1972 (πετρελαϊκή κρίση) μέχρι τη χρεοκοπία υιοθετήσαμε άκριτα και εφαρμόσαμε ένα οικονομικό μοντέλο, δήθεν, ανάπτυξης, που στηρίχθηκε στις παροχές και στην αλόγιστη πιστωτική επέκταση με στόχο την ενθάρρυνση της κατανάλωσης. Αυτός είναι και ο λόγος που στη δεκαετία του '70 και του '80 ανεχθήκαμε ή και υποδαυλίσαμε την πλήρη σχεδόν αποβιομηχανοποίηση της χώρας ενώ στις μέρες μας παρακολουθούμε ως απλοί παρατηρητές (α) την εξοντωτική, λόγω της κρίσης, αποβιοτεχνοποίηση της χώρας, δηλαδή το τέλος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που επέζησαν τα τελευταία χρόνια με ακριβό παραγωγικό κόστος και κυρίως χάρις στην φοροδιαφυγής και (β) την κατάρρευση του αγροτικού τομέα.

Αυξήσαμε μεν επί 40 χρόνια ανορθόδοξα τα αγροτικά εισοδήματα μέσα κυρίως από τις κοινοτικές εισροές, μετατρέποντας τους αγρότες από μαχητές του κάμπου σε "εισοδηματίες". Επί 40 χρόνια επίσης η πολιτική τάξη έπαιξε πελατειακά με τις χωρίς όρια παροχές στην υπόλοιπη κοινωνία μέσω του κρατικού δανεισμού και των κοινοτικών πόρων. Όταν μάλιστα είχε ξεκινήσει η αποβιομηχανοποίηση, διογκώσαμε τις προβληματικές επιχειρήσεις και τον δημόσιο τομέα νομίζοντας ότι μ' αυτό τον τρόπο επιλύαμε το πρόβλημα της απασχόλησης. Όλα αυτά τ΄ αποκαλούσαμε "κοινωνική πολιτική με δανεικά". Ονομάσαμε αναδιανομή του εισοδήματος την διανομή των δανείων και των πόρων της Ε.Ε. Η αναδιανομή θέλει πολιτικό σθένος. Για την διανομή των δανεικών, αρκεί το πολιτικό θράσος και κάποια συστήματα διαφθοράς.

Αντιπολίτευση σ' αυτή την κυριαρχούσα άποψη και ιδεολογία περί αναδιανομής δεν υπήρξε. Ίσως ακούγονταν κάποιες φωνές ορθολογισμού από κάποιους ελάχιστους, συνήθως μεταρρυθμιστές αστούς πολιτικούς, που εμφανίζονταν όμως, λοιδορώντας τους, ως "λογιστές" ή "γραφικούς τύπους", και επίσης, ω του παράδοξου, και από κάποιες άλλες άναρθρες κραυγές από τον χώρο της ακρότατης αριστεράς και των αντιεξουσιαστών. Καμία άλλη φωνή λογικής δεν ακουγόταν στη χώρα. Ούτε από την ευγνωμονούσα συνήθως διανόηση και επιστήμη, ούτε και από τις άλλες ελίτ της χώρας. Όλοι, μηδέ της νομιμόφρονης Αριστεράς εξαιρουμένης, που κάθε αθέμιτο συντεχνιακό αίτημα το έκανε φλάμπουρο της ψευτοαριστεροσύνης της, πλειοδοτούσαν στην βασική αυτή παράμετρο. Μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων αλλά δεν έχει νόημα.

Κυρίες και κύριοι,
η χώρα θα σαπίσει, όσο η κοινωνία δεν αντιδρά˙ όσο δεν αλλάζει ριζικά τον ατροφικό χαρακτήρα της σημερινής πολιτικής διαχείρισης˙ όσο ο τόπος μένει ακυβέρνητος και όσο δεν αντιλαμβάνεται ότι για να μείνουμε στην Ευρωζώνη πρέπει να αλλάξουμε ριζικά όλες τις λειτουργίες της χώρας˙ όσο η ράτσα μας δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει και τι ακριβώς επιδιώκει.
Το πολιτικό μας σύστημα είναι αυτή την στιγμή παγιδευμένο, ανήμπορο και ανίκανο να αντιδράσει, διότι δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος. Δεν μπορεί να εμψυχώσει τους Έλληνες σε μια συλλογική προσπάθεια. Δεν μπορεί να διοικήσει την ανάπτυξη. Δεν κουβαλάει φορτία εμπιστοσύνης. Έχει απονομιμοποιηθεί. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα σύνδρομα και τις πρακτικές του παρελθόντος. Δεν μπορεί να λυτρωθεί, από το φωλιασμένο μέσα του καθεστωτισμό και τυφλή εξουσιομανία.
Αν ακόμη το ψηφίζουν οι Έλληνες, είναι μόνο και μόνο διότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη μια πραγματικά αξιόπιστη δύναμη, που θα συνεγείρει τον λαό μας και θα της εμπιστευτεί το μέλλον των παιδιών μας. Εννοώ βέβαια μια δύναμη αποφασισμένων ανθρώπων και δεν εννοώ ένα νέον "εθνικό δημαγωγό" που αναζητούν πολλοί ακόμη στη χώρα μας.

Κυρίες και κύριοι,
Όταν έχεις μια τόσο μεγάλη εξάρτηση από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για να επιβιώσεις, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι με αναίδεια ή να καλλιεργείς παράλογες απαιτήσεις. Με ξένα χρήματα δεν μπορείς να παριστάνεις τον πλούσιο˙ ούτε αντιμετωπίζεις τις αγορές όπως τους ψηφοφόρους σου. Οι αγορές δεν διατάσσονται. Απαιτούν πολιτικές αποφάσεις και αποτελέσματα από ανθρώπους που πιστεύουν σ' αυτές. Το κόστος δανεισμού δεν μειώθηκε ποτέ με διπλωματικά μέσα. Από δω και πέρα, τουλάχιστον ας ξέρουμε «μέχρι που φτάνει η κάπα μας».
Όπως μας δίδαξε πριν 60 χρόνια ένας σημαντικός Έλληνας, ο ευπατρίδης Κυριάκος Βαρβαρέσος «Εγώ δεν πιστεύω εις την εικόνα αυτήν της πατρίδος μου.

Πιστεύω εις μίαν άλλην Ελλάδα, την Ελλάδα των εντίμων, εργατικών και ολιγαρκών Ελλήνων. Πιστεύω επί πλέον ότι η Ελλάς αυτή θα επικρατήσει και θα επιβληθεί εν τέλει και διά τούτο είμαι αισιόδοξος δια το μέλλον της χώρας». Αυτή η Ελλάδα πρέπει να επικρατήσει τώρα πια.
Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα και που θα την αναζητήσουμε.

Η πρώτη απάντηση είναι «ναι, υπάρχει ελπίδα και την αναζητούμε πρώτα στον εαυτό μας». Επειδή κάποιοι αναμένουν την διάσωση της χώρας μόνο από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, υπενθυμίζω απόσπασμα ομιλίας του Χαριλάου Τρικούπη κατά την προ της χρεωκοπίας περίοδο:
«...πρέπει να αποδείξωμεν ...ότι έχομεν την δύναμιν να αναλάβωμεν πάσας εκείνας τας θυσίας άνευ των οποίων δεν δυνάμεθα να υπάρξωμεν.»( Από το κείμενο της ομιλίας του στο ιδρυτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Ευθύνης).

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline