Η δοκιμασία αυτή αποτελεί ένα άθλημα πνευματικό, το οποίο καλούμεθα να το υπομείνουμε. Η αγάπη μας και η συμπαράστασή μας προς τον αδελφό και συνάνθρωπο εκφράζεται έμπρακτα με την προσευχή αλλά και με την προσοχή, με την προσεκτική δηλαδή συμπεριφορά μας προς αυτόν. Η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο μας κάνει αληθινούς Χριστιανούς, ενώ η έλλειψη μας καθιστά απάνθρωπους και ασύδοτους.
Αυτήν τη στιγμή λοιπόν προέχει η ζωή των συνανθρώπων μας, αφού είναι πασιφανές ότι ο τρόπος διάδοσης και διασποράς του ιού δοκιμάζει τα όρια της ζωής, αλλά και τη δύναμη της πίστης μας, ενώ μας θέτει και ενώπιον του γεγονότος του θανάτου, ενώ είναι γνωστό ότι η Εκκλησία πάντοτε επιλέγει και αγωνίζεται για τη διαιώνιση και διατήρηση της ζωής, επειδή πιστεύει πρώτιστα στο πρόσωπο του Χριστού, ο Οποίος είναι «η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. 14,6). Η πίστη μας στον Χριστό, και μάλιστα στον Αναστημένο Χριστό, μας επιτρέπει να ομολογούμε έμπρακτα ότι η νίκη κατά του θανάτου αποτελεί βεβαιότητα, γι' αυτό «θαρσείτε και μη φοβείσθε».