Καμία σχέση, λένε, με την Γερμανία της κυρίας Μέρκελ, η οποία αφού μας μπούκωσε με μίζες (μέσω Siemens) και αγόρασε τον ΟΤΕ μας, τον «Γερμανό» και το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» μας ...πέταξε στο ΔΝΤ. Καμία ...επικοινωνία με τους Κινέζους, οι οποίοι αφού «έβαλαν πόδι» στο λιμάνι του Πειραιά ενδιαφέρονται τώρα και για άλλες επενδύσεις. Ήδη έχει αρχίσει μια δαιμονοποίηση της Κίνας.
Όχι στους Ρώσους, που θέλουν να αγοράσουν «κοψοχρονιά» τις «κερδοφόρες» ΔΕΠΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ (ίσως και ΔΕΗ) και να μας φέρουν εδώ τον ...αγωγό τους. Όχι στους Αμερικάνους, έτσι γιατί είναι Αμερικάνοι... Ναι όμως στην «συμμαχία» των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, που αντιμετωπίζουν κοινές και μεγάλες δυσκολίες και με τις οποίες «έχουμε τόσες ομοιότητες» κατά πως είπε και ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνον έτσι, λέει, θα οδηγηθούμε στην «ανάσχεση της ύφεσης και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων».
Όλη αυτή η μεσογειακή ή νοτιοευρωπαική ιδεολογία, η προπαγάνδα για «συμμαχία του Νότου», πολιτική και οικονομική-αναπτυξιακή μας θυμίζει και μας γυρίζει πίσω στην εποχή του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και της «αλλαγής» (με τις αποτυχημένες, διαψευσθείσες και με κόστος ακριβό για τη χώρα αυταπάτες).Τότε, που τα σοσιαλιστικά κόμματα ήταν πανίσχυρα στον ευρωπαϊκό νότο, κυβερνητικά όλα σχεδόν και τίποτα δεν επιτεύχθηκε, γιατί κυριάρχησαν είτε τα εθνικά συμφέροντα είτε οι ευρωπαϊκές και άλλες γενικές πολιτικές. Έπειτα, μετά τον Α. Παπανδρέου η θεωρία της μεσογειακής ανάπτυξης, με πρώτο ρόλο στη νότια Ευρώπη είχε τελευταίο θεωρητικό τον δεξιότατο ...Νικολά Σαρκοζί. Θεωρία, που πολέμησαν όλα τα αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα του Νότου και επιπλέον δεν θέλει να ακούσει ο Γάλλος πρόεδρος Φρ. Ολάντ και οι αριστεροί της Γαλλίας.
Επιπλέον, αλήθεια ποιες ομοιότητες μπορεί να έχουμε σήμερα εμείς με τους Ιταλούς, με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, εκτός του ότι ζούμε σε πανέμορφες χώρες; Εντάξει είναι κι αυτές οι χώρες σε ύφεση, αλλά τι σχέση έχουν με Μνημόνια Ιταλοί και Ισπανοί; Τι σχέση έχουμε με τους Πορτογάλους, που χωρίς να προχωρήσουν σε βαθιές περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και 13 μισθού άρχισαν να βγαίνουν ήδη στις αγορές και να οδηγούνται στον δρόμο της ανάκαμψης; Αλλά να πούμε και «του στραβού το δίκαιο». Έχουμε μήπως την ίδια δημόσια διοίκηση, το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα με κάποια από αυτές τις χώρες; Αυτοί έχουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια, που συνυπάρχουν θαυμάσια με τα δημόσια.
Εμείς, μόνο δημόσια, που όμως είναι «ιδιωτική υπόθεση» κάποιων λίγων. Μοιάζουν σε τίποτα οι δημόσιες συγκοινωνίες μας; Να κοιτάξουμε, άραγε, τα κλειστά επαγγέλματα; Να δούμε τα εθνικά συστήματα υγείας; Να εντρυφήσουμε, άραγε, στο πώς έχουν καταφέρει η Ισπανία και η Ιταλία να αναπτύξουν τόσο πολύ και τόσο καλά την επιχειρηματική αξιοποίηση του ελαιολάδου τους π.χ., και να αφήσουμε κατά μέρος τον μέγα μύθο ότι «μας παίρνουν τα καλύτερα δικά μας λάδια, τα σμίγουν με δικά τους και τα πουλάνε ως δικά τους»;
Ατέλειωτες οι ...ομοιότητες. Και φτάνει τώρα, άραγε, η «ομοιότης» της οικονομικής μας στενότητας, για να συνάψουμε συμμαχία; Και παλαιότερα ο «ολίγιστος πρωθυπουργός του Μνημονίου» είχε κάνει παρόμοια πρόταση, αλλά ...εκεί στο Νότο τραβήχτηκαν οι άνθρωποι πίσω και μόνο που το άκουσαν. Ακούστηκαν όμως και άλλα αυτές τις μέρες, ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός βρισκόταν στην Κίνα (την οποία συνεχώς δαιμονοποιούν από εμπάθεια μικροπολιτική για τα επενδυτικά τα σχέδια στην Ελλάδα με Κυβέρνηση Σαμαρά) και συνομιλούσε για επενδύσεις. Και η κριτική που ακούστηκε ήταν ότι, τάχα, ο πρωθυπουργός πήγε στην Κίνα για να .....ξεπουλήσει! Τα ίδια έλεγε κάποτε και ο Γ. Παπανδρέου και ...απειλούσε να διώξει την COSCO από τον ΟΛΠ, τους Γερμανούς από τον ΟΤΕ και το Αεροδρόμιο, τον Βρανόπουλο από την Ολυμπιακή. Προεκλογικά «λόγια του αέρα» θα μου πείτε. Όταν δεν έχουμε ιδέες και σχέδια, ασκούμεθα στον λαϊκισμό και τις φτηνές μεγαλοστομίες!
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποφασίσουμε: Θέλουμε ξένες επενδύσεις ναι ή όχι; Αν αποφασίσουμε ότι τις θέλουμε τότε πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον φιλικό προς τις επενδύσεις και να σταματήσουμε να βαφτίζουμε κάθε ξένη επένδυση ως ....ξεπούλημα. Γιατί οι ξένοι επενδυτές και όλοι οι επενδυτές έρχονται εδώ για να κερδίσουν. Όχι για να χάσουν. Και εννοείται ότι η χώρα δεν είναι «μπάτε σκύλοι», αλλά αυτό είναι δική μας υπόθεση να δείξουμε την απαιτούμενη σοβαρότητα, με κανόνες, διαφάνεια και εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.
Σε μια περίοδο που η χώρα είναι οικονομικά καθημαγμένη και αποκλεισμένη από τις αγορές, κάθε ξένη επένδυση αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στις δυνατότητες και τις προοπτικές της οικονομίας μας και ανοίγει το δρόμο για τις επόμενες. Καιρός να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες, να συνειδητοποιήσουμε ότι, ευτυχώς, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω (διότι υπάρχουν μερικοί που ακόμα το πιστεύουν και το επιθυμούν), να στρωθούμε στη δουλειά και να μη σηκώσουμε κεφάλι ώσπου να νιώσουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και ευτυχώς, παρά τα προβλήματα που εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι πολλά, κάτι λέει πως θα τα καταφέρουμε.
