Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024  22:50:11

Ηλίας Ηλιόπουλος: Μετέωροι στις Σκουριές

Κόμμα διαρκούς σύγχυσης, μικροαστικών αντιλήψεων, θολών προσανατολισμών στο σήμερα. Κόμμα ψευδομοντέρνας οικολογίας, βαθειά κρατικίστικο και συντηρητικό ο ΣΥΡΙΖΑ απόδειξε στη Χαλκιδική ότι παραμένει οπισθοδρομικός ιδεολογικά και πολιτικά. 

 

Επιπλέον, παραμένει αποκομμένος κοινωνικά και ιδεολογικά και από τις υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες (που τόσο ευλόγησε η σοσιαλδημοκρατία) αλλά και από τα εργατικά-λαϊκά στρώματα (προνομιακή βάση αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα).

Σε αναδίπλωση μετά τις διαρκείς αποτυχίες δημιουργίας συνθηκών «νέας Κερατέας» ο ΣΥΡΙΖΑ, μετέωρος από πλευράς στρατηγικής και αξιοπιστίας, αντιμετωπίζει πλέον την μαζική αντίδραση της πλειοψηφίας των κατοίκων.

Και επιπλέον αντιμετωπίζει το πρόβλημα ισόρροπης ανάπτυξης της περιοχής και την αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης, όπως φάνηκε από τις σχετικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού σε εργαζόμενους των «Ελληνικών Χρυσωρυχείων».

Ο καθηγητής και αναλυτής συνεργάτης μας Ηλίας Ηλιόπουλος καταγράφει αυτή τη νέα φάση με πολύ ενδιαφέροντα, προσωπικό τρόπο.

«Η τελευταία – μέχρι τούδε – προσβολή των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ενέσκηψεν ως κεραυνός εν αιθρία. Η εσκεμμένη, προσχεδιασμένη, σκανδαλώδης και βάναυση προσβολή της τιμής, αξιοπρεπείας και εργασίας των Ελλήνων εργατών των Μεταλλείων Κασσάνδρας, εκ μέρους του επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως και δυνάμει Πρωθυπουργού εγγράφεται, δυστυχώς, σε μια «πλούσια» σωρευμένη παράδοση προσβολής, αγνοήσεως, υποτιμήσεως και απαξιώσεως των Ελλήνων εργατών (όπου έχουν απομείνει ακόμη τέτοιοι!).

Βεβαίως, ότι η εν Ελλάδι Αριστερά έχει λάβει διαζύγιο από την εργατική τάξη της χώρας, τούτο είναι παγκοίνως γνωστόν ήδη από πολλών ετών. Για το μεν ΠΑΣΟΚ («Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», για να μη ξεχνιώμαστε!) γνωρίζαμε ότι υπήρξε κατ' εξοχήν το κόμμα των κρατικοδίαιτων αξιωματούχων, όπως κατεδείχθη πανηγυρικώς και διεπιστώθη (από μη συντηρητικούς παρατηρητές) το αργότερο κατά το περιλάλητο «συνέδριο διαδοχής» (του αποδημήσαντος Ανδρέα Παπανδρέου) το θέρος του 1996. Ακόμη και το ΚΚΕ φαίνεται να αναζητεί πια τον (Έλληνα) εργάτη με τον φανό του Διογένους, δι' ο και στις φερόμενες ως «εργατικές μαζικές κινητοποιήσεις», στους δρόμους, βλέπουμε να πρωτοστατούν όχι οι γεροδεμένοι οικοδόμοι που ενθυμούμεθα οι παλαιότεροι εξ ημών – όσοι σπουδάσαμε μέχρι της δεκαετίας του '80 – αλλά νέα παιδιά, ήγουν φοιτητές και φοιτήτριες.

Ιδίως, όμως, η ούτω καλουμένη «Ανανεωτική Αριστερά» (το πάλαι ποτέ «ΚΚΕ Εσωτερικού», εκ του οποίου προέρχονται, εν πολλοίς, ο ΣΥΝ / «Συνασπισμός των Δυνάμεων της Αριστεράς και της Προόδου», η ΔΗΜΑΡ / «Δημοκρατική Αριστερά» καθώς και ποικιλώνυμες «συνιστώσες» του νυν ΣΥΡΙΖΑ) είναι παγίως η πολιτική έκφραση της λεγομένης «Γραφειοκρατικής Ελίτ» των «Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους». Ήτοι της μάζας των «οργανικών διανοουμένων» του νεοελληνικού μεταπολιτευτικού καθεστώτος, οι οποίοι στελεχώνουν τα Ιστορικά, Παιδαγωγικά και λοιπά Θεωρητικά Τμήματα των ΑΕΙ, τα παντοειδή Ερευνητικά Ιδρύματα και Δεξαμενές Σκέψεως, τους φορείς και υπηρεσίες που σχετίζονται με τα Υπουργεία Παιδείας, Πολιτισμού και Τύπου, την Κρατική, Δημοτική και «Ιδιωτική» Ραδιοφωνία καθώς και, τα τελευταία χρόνια, το ιδιότυπο παρακράτος των λεγομένων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ).

Δύσκολα βεβαίως κατανοεί κανείς γιατί οι περί ων ο λόγος μανδαρίνοι διαπνέονται από τέτοιο ρατσιστικό μίσος και χολή κατά του Ελληνικού Λαού και τέτοιαν σαδιστική μανία χλευασμού της Ιστορίας του, των ιερών και οσίων του, δοθέντος ότι είναι αυτός ο «λαουτζίκος» (κατά την παροιμιώδη ρήση γνωστής εις το Πανελλήνιον «ιστορικού»), ο οποίος πλουσιοπάροχα επί δεκαετίες όχι μόνον τους σιτίζει αλλά και συντηρεί τα σκανδαλώδη προνόμιά τους – αλλά αυτό εκφεύγει της θεματικής του παρόντος σημειώματος (μία απάντηση θα μπορούσε να μας δώσει η ΝΔ, η οποία ανέδειξε όλους αυτούς τους ημιμαθείς τύπους, τους παρέδωσε αμαχητί τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους και εξακολουθεί να τους ανέχεται).

Ευλόγως, συνεπώς, θα μπορούσε να λεχθεί ότι δεν θα ήτο δυνατόν να έχομε την απαίτηση, φερ' ειπείν, από τον κ. Τσίπρα να μεταμορφωθεί, αίφνης, από Σαύλον εις Παύλον, κατά την μετάβασιν εις Δαμασκόν (διάβαζε: Ιερισσόν). Εν τούτοις, δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσει ο καλόπιστος παρατηρητής ότι, τώρα πλέον, μετά τα περυσινά εκλογικά αποτελέσματα και την αιφνιδιαστική όσο και εντυπωσιακή διεύρυνση της εκλογικής βάσεως του πολιτικού σχηματισμού, του οποίου ηγείται (έστω και από απελπισία μερίδος των πολιτών, έστω και συνεπεία των βαρυτάτων σφαλμάτων των λοιπών συστημικών πολιτικών κομμάτων), ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθούσε μια πιο εξισορροπημένη και υπεύθυνη στάση. Ώστε να μετουσιώσει την προσωρινή χειρονομία συμπαθείας των ψηφισάντων πολιτών προς την πλευρά του σε μονιμώτερη σχέση εμπιστοσύνης.

Αντ' αυτού, οι επιτελείς του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παρέσυραν τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, ταυτίζοντάς τον με έναν απίθανο συνασπισμό επαγγελματιών οικολόγων, ιδεοληπτικών οικο-φασιστών, ιδιοτελών υπερασπιστών του «τουριστικού αναπτυξιακού προτύπου» και – απλώς – αμαθών (ή «χρησίμων ηλιθίων», κατά μιαν εκ των προσφυών ρήσεων του Λένιν, στις οποίες αρέσκεται ο κ. Τσίπρας).

Βεβαίως, μετά την ιστορική χρεωκοπία της παραδοσιακής, κομμουνιστικής Αριστεράς το 1989/91, η «νέα», μετα-νεωτερική Αριστερά – μη δυναμένη να αντιπαρατάξει ένα περιεκτικό εναλλακτικό σχέδιο για την Κοινωνία, λόγω πνευματικής οκνηρίας ή πολιτικής δειλίας – έχει επενδύσει πολιτικώς στον Οικο-Φασισμό (όπως και στον Αντι-Ρατσισμό). Και τούτο, διότι ο Οικο-Φασισμός αποτελεί, όπως και ο Αντι-Ρατσισμός άλλωστε, βασικό ιδεολογικό εργαλείο της Πλανητικής Αυτοκρατορίας και του Μετα-Φορντικού Καζινο-Καπιταλισμού της εποχής μας. Όπερ σημαίνει: ευκαιρίες πρώτης τάξεως για αθρόες επιχορηγήσεις και πακτωλούς κονδυλίων προς τους επαγγελματίες «ευαίσθητους» εκ μέρους ποικίλων φορέων, υπηρεσιών και ινστιτούτων «ανοικτής κοινωνίας» των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτων κ.ο.κ.).

Προσέτι, η Οικο-Υστερία «πουλάει», όπως και άλλοτε έχομε γράψει από της στήλης αυτής – όρα την καλοστημένη αντιεπιστημονική απάτη περί υπερθερμάνσεως του πλανήτη, τις χιλιαστικές εσχατολογικές προφητείες του «Κλαμπ της Ρώμης» από το 1972, περί του επερχομένου τέλους του κόσμου (που ποτέ δεν λέει να επέλθει) και τα τοιαύτα φαιδρά.

Ωστόσο, μόνον σε μία παρακμιακή κοινωνία τελούσα σε προκεχωρημένο στάδιο εκφυλισμού, όπως η νεοελληνική, θα μπορούσε να διατείνεται, στα σοβαρά, κάποιος υπεύθυνος πολιτικός (και δυνάμει Πρωθυπουργός) ότι προκρίνει το οικονομικό (και πολιτισμικό) «μοντέλλο» του «room to let» αντί του οικονομικού (και πολιτισμικού) προτύπου που σηματοδοτεί η εκμετάλλευση του Στρατηγικού Ορυκτού Πλούτου μιας χώρας! Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι, κάποτε, σε άλλους καιρούς, η Αριστερά – τουλάχιστον, στην πατριωτική εκδοχή της (ουδεμία σχέσις με τους σημερινούς εθνομηδενιστές «Ταλιμπάν» της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας») – ευρίσκετο στην πρωτοπορία του αιτήματος για αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη της Πατρίδος, συμπεριλαμβανομένης αυτονοήτως της εκμεταλλεύσεως του Στρατηγικού Ορυκτού Πλούτου της Ελλάδος.

Σήμερα, αντιθέτως, βλέπει και ακούει κανείς με θλίψη τον ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί στον τορπιλισμό ακριβώς αυτής της αναπτυξιακής προοπτικής και – αντ' αυτού – να συνηγορεί υπέρ του ...«τουριστικού (άκουσον-άκουσον!) αναπτυξιακού μοντέλου»!
Επειδή δε ορισμένοι αρέσκονται να προβάλλουν ως τάχα «προοδευτικοί», θα επαναλάβουμε το ερώτημα το οποίον και άλλοτε θέσαμε (και απάντηση δεν λάβαμε): Γνωρίζει ο συμπαθής κ. Τσίπρας το βαρυσήμαντο σύγγραμμα του μακαρίτη Δημητρίου Μπάτση για τον αληθώς ανεκτίμητο ορυκτό πλούτο της Ελλάδος («Η Βαρειά Βιομηχανία της Ελλάδος», Αθήναι 1947); Θα είχε, άραγε, την ίδια τύχη ο (εκτελεσθείς μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη) φέρελπις εκείνος επιστήμων, γόνος αστικής οικογενείας και υιός ναυάρχου, εάν, αντί του προαναφερθέντος συγκλονιστικού βιβλίου του, όπου περιέγραφε «με το νι και με το σίγμα» τον ορυκτό θησαυρό της χώρας μας, είχε γράψει κανένα ...χαζοχαρούμενο «green paper» με κεντρικό αίτημα το «αγροτοτουριστικό αναπτυξιακό μοντέλο» (ήγουν: μπαράκι – σουβλάκι – "room to let", συν ολίγην ...μελισσοκομίαν);

Η βαρύτατη προσβολή των μεταλλωρύχων υπό του κ. Τσίπρα ήλθε ως το παροιμιώδες «κερασάκι στην τούρτα». Είχε προηγηθεί, επί μακρόν, η όλη υπονομευτική δράση τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με πλέον χαρακτηριστική περίπτωση την στάση της βουλευτού κ.Αικατερίνης Ιγγλέζη – η οποία, βεβαίως, εάν υπήρχε εισέτι «τσίπα», κατά το δημωδώς λεγόμενον, θα έπρεπε να έχει εξαφανισθεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας μετά την αποκάλυψη, κατά την διάρκεια προσφάτου τηλεοπτικής εκπομπής (και παρούσης της ιδίας αυτοπροσώπως), ότι η εν λόγω κυρία (η οποία δίδει λυσσαλέα μάχη υπονομεύσεως του επενδυτικού εγχειρήματος της εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», έχοντας θραύσει κάθε ρεκόρ μικροπολιτικής «σπέκουλας»!) κατά το παρελθόν είχε εργασθεί ως δασολόγος στέλεχος και προθύμως για την Καναδική εταιρεία TVX, δηλαδή την εταιρεία που είχε επενδύσει στην εξόρυξη του χρυσού της Χαλκιδικής παλαιότερα, προ του τωρινού επενδυτικού εγχειρήματος του προερχομένου εκ μέρους της εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ».

Σε προηγούμενο σημείωμά μας διατυπώναμε την εκτίμηση ότι περιπτώσεις όπως αυτή της εν λόγω κυρίας εξηγούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κυριολεκτικά «κολλήσει» σε συγκεκριμένη τάξη εκλογικών ποσοστών και δεν λέει να πάρει την ανιούσα, παρά την δεινή δοκιμασία που υφίσταται ο Ελληνικός Λαός και παρ' όλες τις ανεπάρκειες της Κυβερνήσεως. Προτού αλέκτορα φωνήσαι τρις, ήλθε ο ίδιος ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να επιβραβεύσει, κατ' ουσίαν, την στάση των τοπικών κομματαρχών του και να προσβάλει βαρύτατα τους εργαζομένους των Μεταλλείων Κασσάνδρας.

Η μεταμοντέρνα Αριστερά δεν έχει κρύψει, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν έχει την παραμικρά σχέση με τον όποιον εναπομείναντα (Έλληνα) εργάτη, ούτε επιθυμεί καν να έχει την παραμικρά σχέση με αυτόν – παρ' εκτός και αν ο τελευταίος άλλαζε, ως διά μαγείας, το όνομά του από «Μήτσος» σε ...«Ιμπραήμ» και δήλωνε, εξ αίφνης, όχι κάτοικος Δραπετσώνας ή Β. Χαλκιδικής αλλά ...«πολιτικός πρόσφυγας» από την Ευρύτερη Μέση Ανατολή ή την Υπο-Σαχάρειο Αφρική! Και επειδή ο Έλληνας εργάτης έχει καλώς αντιληφθεί τις διαθέσεις της Αριστεράς απέναντί του, θα δώσει την δέουσα απάντηση στις εκλογικές κάλπες, οψέποτε αυτές στηθούν. Η στήλη αποτολμά μία πρόγνωση: Η έκπληξις θα είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη περισσότερο οδυνηρά από ό,τι για την ΝΔ...»

Ηλίας Ηλιόπουλος, Dr. phil, Ludwig-Maximilian Universität München, Στρατηγικός Αναλυτής

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline