«...Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη που να γεννά αισιοδοξία για αντιστροφή της σημερινής κατάστασης. Το αργοπορημένο κλείσιμο της αξιολόγησης συγκρινόμενο με το περσινό χαοτικό καλοκαίρι, δημιούργησε την ψευδαίσθηση μιας φαινομενικής σταθερότητας. Αυτή είναι επίπλαστη. Γιατί η πολιτική αυτής της Κυβέρνησης δεν προσφέρει την αναγκαία σταθερότητα, που απαιτείται για την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Η πρακτική και οι επιλογές της αποτελούν επανάληψη της κρατικοδίαιτης πολιτικής του χθες. Είναι μια ευθεία επίθεση στη δημιουργική μεσαία τάξη και ενισχύει τη νέα διαπλοκή στο τρίγωνο κράτος - επιχειρηματίες - Μ.Μ.Ε. Και καθώς στην Ελλάδα γνωριζόμαστε μεταξύ μας πολύ καλά, όλες οι συμπεριφορές καταγράφονται στη συλλογική μας μνήμη.
-- Η Κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει την αξιολόγηση με την επιβολή μιας σειράς από υφεσιακά μέτρα, όπως η αύξηση του Φ.Π.Α. Μόλις στο πρώτο 10ήμερο του Ιουνίου που εφαρμόστηκε ο αυξημένος Φ.Π.Α. στα καύσιμα, η κατανάλωση βενζίνης υποχώρησε κατά 17% και του πετρελαίου κατά 8%. Να φαντασθείτε μόνο τι έχει να γίνει όταν εφαρμοσθεί από 1-1-17, ο αυξημένος Ε.Φ.Κ. στα καύσιμα. Ήδη, έχουμε και τις πρώτες ενδείξεις ότι η αύξηση του Φ.Π.Α. στα νησιά, όχι μόνο δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά φαίνεται και να αποτελεί κίνητρο για μεγαλύτερη φοροδιαφυγή. Το έχουμε πει τόσες φορές. Οι υπερβολικοί φόροι φέρνουν ύφεση, μείωση της κατανάλωσης, αυξημένη φοροδιαφυγή.
Αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες που ζουν στην πραγματική ζωή, στην κοινωνία και την αγορά. Εκτός από τους κυβερνώντες που ζουν στον δικό τους, εξωπραγματικό, ιδεοληπτικό κόσμο. Η Κυβέρνηση έχει υιοθετήσει μέτρα που φορτώνουν άδικα βάρη στις πλάτες της παραγωγικής Ελλάδας.
Η προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας γίνεται μέσα από ένα στρεβλό σύστημα κινήτρων για την εργασία και τις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα είναι η υπερφορολόγηση των συνεπών φορολογουμένων και κατά συνέπεια η ενθάρρυνση της παραβατικότητας.
Ταυτόχρονα, καθώς τα κίνητρα για εργασία αμβλύνονται επικίνδυνα, η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις μετακινούν τη φορολογική τους έδρα εκτός Ελλάδας.
Είναι προφανές ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο υπερφορολόγησης, είναι πολύ δύσκολη πλέον η προσέλκυση κεφαλαίων και η παραμονή στην Ελλάδα ατόμων υψηλής εξειδίκευσης, που δυστυχώς εγκαθίστανται σε χώρες του εξωτερικού. Παράλληλα, η Κυβέρνηση επιμένει να τηρεί μια αντιφατική στάση απέναντι στις μεταρρυθμίσεις.
Από τη μία, τις νομοθετεί πειθαναγκαστικά για να ικανοποιήσει τους δανειστές.
Αλλά, από την άλλη, τα ίδια τα στελέχη της υπονομεύουν συστηματικά την υλοποίησή των μεταρρυθμίσεων, με σκοπό να ικανοποιήσουν ένα στενό κομματικό ακροατήριο.
Η Κυβέρνηση αρέσκεται να μιλάει για την επιστροφή στην ανάπτυξη με όρους και κρατικίστικες προσεγγίσεις του προηγούμενου αιώνα. Επιτομή αυτών είναι ο αναιμικός αναπτυξιακός νόμος και οι άξονες που παρουσίασε την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην πρόσφατη ομιλία του για την ανάπτυξη ο κ. Τσίπρας δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στον ιδιωτικό τομέα. Δεν άρθρωσε τη λέξη «επιχείρηση».
Υποστήριξε ότι η ανάπτυξη θα έρθει από τις επενδύσεις του δημόσιου τομέα. Είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς πως η οικονομία μας θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης, με μια τέτοια συνταγή.
Οι επενδύσεις που χρειάζεται η ελληνική οικονομία για να πάρει μπρος υπολογίζονται – από εσάς - περίπου στα 100 δις ευρώ για τα επόμενα 5 χρόνια. Η στρατηγική που εξαντλείται στο κρυφτό με τους δανειστές και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα με σκοπό την παραμονή στην εξουσία δεν θα μας πάει παρακάτω. Μόνο πίσω θα μας πηγαίνει.
......Πρώτη προϋπόθεση για να το καταφέρουμε αυτό είναι κάτι θεμελιώδες: Πρέπει να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της χώρας, η οποία υπέστη μεγάλο πλήγμα αυτόν τον ενάμιση χρόνο.
Να ξαναγίνουμε, για να το θέσω απλά, μια κανονική χώρα, στην οποία ένας επενδυτής θα έχει εμπιστοσύνη να έρθει και να επενδύσει.
Για να επανέλθει η εμπιστοσύνη απαιτείται πρωτίστως μια Κυβέρνηση η οποία είναι πραγματικά προσηλωμένη στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων. Όχι μια Κυβέρνηση που φοράει προσωρινά ένα μεταρρυθμιστικό προσωπείο, αλλά δεν διαθέτει ούτε τη θέληση, ούτε την ικανότητα να εφαρμόσει αυτά που νομοθετεί.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση της ρευστότητας. Με την αγορά να παραμένει στεγνή από ρευστότητα, το να συζητάμε για ανάπτυξη είναι σαν να συζητάμε για το πώς θα επιταχύνει ένα αμάξι χωρίς βενζίνη. Για να ανοίξουν πάλι οι βρύσες της ρευστότητας επείγει, πρώτα απ' όλα, να ξαναρχίσει να λειτουργεί ομαλά το τραπεζικό σύστημα μετά τα τεράστια χτυπήματα που υπέστη από τη φυγή κεφαλαίων και τα capital controls.
Είναι σημαντικό – μεταξύ άλλων - να επιταχυνθούν οι διαδικασίες διαχείρισης των προβληματικών δανείων για απελευθέρωση ρευστότητας.
Θα μπορούσαμε μάλιστα να δούμε και τη ρύθμιση των NPLs ως μια ευκαιρία για την αναδιάταξη και συνολική εξυγίανση του επιχειρηματικού τοπίου.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, για να αυξηθεί η ρευστότητα πρέπει να επιστρέψουν οι καταθέσεις, οι οποίες μειώθηκαν κατακόρυφα από τη στιγμή που ανέλαβε η σημερινή Κυβέρνηση.
Εδώ επανερχόμαστε στο ζήτημα της εμπιστοσύνης. Αυτοί που έχουν τα λεφτά τους σε σεντούκια ή στο εξωτερικό πρέπει να πιστέψουν πως η σταθερότητα στην ελληνική οικονομία επιστρέφει, ώστε να επιστρέψουν κι αυτοί τα χρήματα τους στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα χωρίς φόβο.
-- Τρίτον, απαιτείται ο εξορθολογισμός του φορολογικού συστήματος. Αυτό σημαίνει κατ' αρχάς σταθερότητα του φορολογικού πλαισίου. Καμία σοβαρή επένδυση δεν πρόκειται να γίνει όταν ένας επενδυτής δεν γνωρίζει τι φορολογικές επιβαρύνσεις θα αντιμετωπίζει σε έναν μήνα.
Παράλληλα, φυσικά, απαιτείται να μπει ένα τέλος στην υπερφορολόγηση. Στη Νέα Δημοκρατία δεν ισχυριζόμαστε πως είμαστε αλάθητοι στο συγκεκριμένο τομέα. Είχαμε ξεκινήσει, όμως να μειώνουμε φορολογικούς συντελεστές. Σήμερα, η λογική «λιγότεροι φόροι - λιγότερες δαπάνες» βρίσκεται στον πυρήνα της κυβερνητικής μας πρότασης.
Χρειαζόμαστε μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση στην ασκούμενη φορολογική πολιτική, που θα λειτουργήσει συμπληρωματικά στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και θα σταματήσει να βλέπει τις επιχειρήσεις αποκλειστικά σαν δεξαμενή άντλησης φόρων.
Μια από τις χρήσιμες προτάσεις σε αυτή την κατεύθυνση, είναι η υιοθέτηση του μέτρου των υπεραποσβέσεων, που ο ΣΕΒ ανέδειξε.
Η φορολογία μπορεί να έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα αν συνδεθεί καλύτερα με τον αναγκαίο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας, ενθαρρύνοντας τις επενδύσεις των επιχειρήσεων σε στοχευμένες κατηγορίες παγίων, που μπορούν να εκσυγχρονίσουν την παραγωγική μας βάση και να κάνουν πιο ανταγωνιστικές τις ελληνικές επιχειρήσεις στο διεθνές περιβάλλον.
Τέλος, βασική προϋπόθεση είναι η βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος, κάτι που απαιτεί πρωτίστως την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας.