Δεν ξέρω ποιος πρέπει να είναι ο δείκτης με τον οποίο θα κρίνουμε συνολικά την συμμετοχή των επιχειρηματιών. Πρέπει να πω ότι μπορεί κανείς να το δει από δυο διαφορετικές πλευρές: Η μια πλευρά είναι οι δωρεές, οι οποίες ήταν πράγματι πολλές. Θα μπορούσαν προφανώς να ήταν περισσότερες, όμως έγιναν σημαντικές κινήσεις από επιφανείς Έλληνες επιχειρηματίες και ιδρύματα. Το δεύτερο, το οποίο έχει μεγάλο ενδιαφέρον, είναι το νιάξιμο του επιχειρηματία για την επιχείρησή του, για τις θέσεις εργασίας, για την πληρωμή των υποχρεώσεών του στο κράτος. Κι αυτή είναι μια σημαντική συμμετοχή της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης.
Η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι στιγμής μάλλον έχουμε εκπλαγεί σχετικά ευχάριστα από τη συνέπεια επιχειρηματιών ως προς τις φορολογικές και ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις. Και, βέβαια, από τη στιγμή που θέσαμε και το πλαίσιο για την προστασία της εργασίας -ουσιαστικά για απαγόρευση των απολύσεων- αν κάποια επιχείρηση θέλει να ενταχθεί στα ευνοϊκά μέτρα που έχουμε εξαγγείλει, είδαμε και ένα πάγωμα αυτής της ανησυχητικής τάσης που βλέπαμε στην αρχή της κρίσης, με την γρήγορη αύξηση του αριθμού των απολύσεων. Άρα, το σημαντικό αυτή τη στιγμή και καθώς θα περνάμε σιγά σιγά στην επόμενη φάση που θα πρέπει να γιατρέψουμε τις οικονομικές πληγές που άνοιξε η πανδημία, είναι πως το όποιο βάρος θα επιμεριστεί δίκαια.
Για την επιχείρηση αυτό σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας να βάλει το χέρι στην τσέπη περισσότερο για να στηρίξει την επιχείρηση του. Πρέπει να κάνει αυξήσεις κεφαλαίου - να πρέπει να φάει κάποια από τα «έτοιμα» που έχει στην άκρη. Δεν μπορεί το κράτος να αναλάβει εξ' ολοκλήρου αυτή την ευθύνη. Θα τη μοιραστούμε. Το κράτος, από την άλλη πλευρά, θα κάνει αυτό που πρέπει και πιστεύω ότι το έχει κάνει ήδη σε πολλά. Αλλά, πριν από όλα, πρέπει ο κάθε επιχειρηματίας να στηρίξει την επιχείρησή του. Και είμαι σίγουρος ότι στη μεγάλη τους πλειονότητα θα το κάνουν οι Έλληνες επιχειρηματίες.