Έχουμε, ωστόσο, δύο ρυθμίσεις του νομοσχεδίου οι οποίες όντως είχαν επίκαιρες αφορμές και δεν συντάχθηκαν επί τη βάσει παγίων αναγκών. Η μία είναι η τροποποίηση του άρθρου 312 του Ποινικού Κώδικα για τη συνεχή σκληρή συμπεριφορά –συνδυάστηκε με τον όρο bullying, όχι από εμένα- και η άλλη είναι η ρύθμιση που αφορά την προσωρινή κράτηση των συγγενών συγκατηγορουμένων, για την οποία ήδη σας μίλησα.
Όντως, εδώ είχαμε επίκαιρες αφορμές για τη νομοθεσία που δεν οδήγησαν σε «φωτογραφικές» διατάξεις γιατί αφορούν πολλούς. Είναι πρώτη φορά που έχουμε ρυθμίσεις οι οποίες εισάγουν εξαιρέσεις και εισάγουν νομοθετήματα με βάση κοινωνικά αιτήματα της εποχής; Είναι πρωτοφανές θέμα το να γίνεται διάλογος με κρατουμένους ή να γίνεται διάλογος με εξεγερμένους οπουδήποτε;
Θυμίζω ότι το 1990 -η δεκαετία του '80 ήταν περίοδος, βεβαίως, καταλήψεων και διαδηλώσεων, ήμασταν τότε σε εκείνο το κλίμα- έγινε μία μεγάλη εξέγερση στις φυλακές Κορυδαλλού. Η εξέγερση είχε ως αποτέλεσμα οι κρατούμενοι να καταλάβουν τις φυλακές, να βάλουν φωτιές, να αρνούνται να αποχωρήσουν εάν ο Υπουργός δεν προχωρούσε σε διάλογο μαζί τους. Και τότε ο Τύπος σε μεγάλο βαθμό φώναζε «Να μπει η Αστυνομία στις φυλακές», «Είναι αδιανόητος ο διάλογος με τους διπλούς εγκληματίες», εγκληματίες επειδή είναι μέσα στη φυλακή και εγκληματίες επειδή εξεγείρονται εκεί και διαπράττουν πάλι αξιόποινες πράξεις.
Ένας εμπνευσμένος και καλλιεργημένος Υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν τότε Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, έκλεισε τα αφτιά του στις σειρήνες που έλεγαν «Να μπει η Αστυνομία μέσα να λύσει το πρόβλημα» και έκανε διάλογο με τους κρατουμένους. Πώς τον έκανε; Κάλεσε εκπροσώπους των κρατουμένων στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και μίλησε μαζί τους –πέντε ήταν. Ο ένας, τουλάχιστον από ό,τι θυμάμαι, ήταν και ανθρωποκτόνος. Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος τους κέρασε και πίτσες. Συζήτησε μαζί τους. Στη συνέχεια, ως προϊόν του διαλόγου προέκυψε ένα σχέδιο νόμου το οποίο αντιμετώπιζε κάποιο από τα θέματα των κρατουμένων. Κάποιες από αυτές τις ρυθμίσεις έγιναν δεκτές τότε και κάποιες έγιναν αργότερα από έναν άλλο τολμηρό Υπουργό Δικαιοσύνης, τον Γεώργιο Κουβελάκη.
Το 1996 είχαμε το ίδιο φαινόμενο, κατειλημμένες τις φυλακές από εξεγερμένους κρατούμενους. Είχαμε το ίδιο σκηνικό, δηλαδή πίεση και από το χώρο της πολιτικής και από το χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για επέμβαση της Αστυνομίας στον Άγιο Στέφανο της Πάτρας.
Ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προς τιμήν του, αντί να ζητήσει να μπει η Αστυνομία στις φυλακές της Πάτρας, έκανε διάλογο με τους κρατούμενους που ήταν εξεγερμένοι. Έστειλε τους εκπροσώπους του. Στο αυτοκίνητο που πήγε στην Πάτρα για να συζητήσει ήταν και ο Βουλευτής Ανδρέας Λοβέρδος. Έγινε η συζήτηση με τους κρατούμενους της Πάτρας. Προέκυψε ένα νομοθέτημα, ο νόμος 2408/1996 ο οποίος δέχθηκε τα περισσότερα από τα αιτήματα των κρατουμένων.
Ο νόμος αυτός, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, καταξιώθηκε, διότι οι ρυθμίσεις του ισχύουν μέχρι σήμερα και έχουν γίνει ευπρόσδεκτα αποδεκτές και από τους αρμόδιους και από την ελληνική κοινωνία.
Το ίδιο ισχύει και με τις προηγούμενες ρυθμίσεις που ξεκίνησαν με τον Αθανάσιο Κανελλόπουλο και κατέληξαν με το Γεώργιο Κουβελάκη. Αυτές, λοιπόν, ισχύουν μέχρι σήμερα και είναι ευπρόσδεκτες, ενώ αποτελούν ένα παράδειγμα του γεγονότος ότι οι ρυθμίσεις οι οποίες θεσπίζονται και ψηφίζονται, καταξιώνονται ή όχι με βάση το περιεχόμενό τους και όχι από το αν έγινε ή όχι διάλογος προηγουμένως. Και εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να καταλάβω στον ελληνικό πολιτισμό, στο σημερινό παγκόσμιο πολιτισμό πώς μπορεί ο διάλογος να εμφανίζεται ως κάτι το επάρατο. Όταν αναφέρθηκα στο «διάλογο ακόμα και με τους «κουκουλοφόρους»», είχα συμπληρώσει «αν έτσι μπορούμε να αποφύγουμε τη βία». Σε όλες τις αναφορές που έχουν γίνει σ' αυτή τη φράση, απαλείφεται το δεύτερο μέρος και απομένει μόνο η καταδίκη του διαλόγου.
Σας παρακαλώ πολύ να δείτε με προσοχή αυτό το νομοθέτημα και είμαι στη διάθεσή σας στη συζήτηση κατ' άρθρον για διευκρινίσεις ή για οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα που θα προκύψει από το διάλογο εδώ.