Έχω αποπειραθεί 30 φορές να βάλω τέλος στη ζωή μου" Μια διαρκής εμμονή με το σκοτάδι του θανάτου και τη απαξία της ζωής, μετά τόσες σκληρές δοκιμασίες και απογοητεύσεις που γνώρισε- έζησε και μετά τη αδυναμία της να ικανοποιήσει τις δικές της διαφορετικές φιλοδοξίες . Με πολλές συγκρούσεις με τον πατέρα της, ο οποίος τώρα είναι κατάκοιτος, όπως και η μητέρα της και επικοινωνούν μεταξύ τους μόνο με φωνές μέσα στο σπίτι. Μητέρα τεσσάρων παιδιών, διαζευγμένη, με αποτυχημένους μετέπειτα 2-3 δεσμούς, μόνη στο εξοχικό τους σπίτι , πάντα προκαλώντας-ακόμα και τελευταία- πονοκέφαλους και πικρίες στον διάσημο πατέρα της, του οποίου το μέγεθος δεν μπόρεσαν ποτέ να προσεγγίσουν, ούτε να αυτονομηθούν εκείνη και ο αδελφός της. Απόψεις που σοκάρουν από την κόρη του Μίκη Θεοδωράκη, Μαργαρίτα, στο βιβλίο "Οι αναμνήσεις ενός κοριτσιού".
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη αφηγείται μέσα από παλιές φωτογραφίες τη ζωή της δίπλα στον σπουδαίο πατέρα της αλλά και τις στιγμές απελπισίας που βίωσε. "Το κείμενο με το οποίο αρχίζει το βιβλίο το έγραψα όταν γλίτωσα από το ψυχιατρείο" αναφέρει στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" η Μαργαρίτα Θεοδωράκη και προσθέτει "δεν υπήρχε ψυχική ασθένεια, υπήρχε μια καταγγελία ότι εγώ δεν είμαι καλά. Φοβήθηκαν όταν έκανα απόπειρα αυτοκτονίας και έδωσε εντολή ο μπαμπάς μου – γιατί δεν γινόταν αλλιώς- να παρέμβει ο εισαγγελέας για να με πάνε μέσα. Οι αυτοκτονίες ήταν πάντα μέσα στη ζωή μου. Έχω αποπειραθεί 30 φορές να βάλω τέλος στη ζωή μου".
Σε ερώτηση για το πώς αντιδρούσε ο πατέρας της στις απόπειρες, η ίδια απάντησε ότι "υπέφερε. Όταν το πρωτοδιάβασε- τώρα το διαβάζει για πέμπτη φορά- μου λέει: "Ξέρεις τι με συγκλόνισε; Οι αυτοκτονίες. Δεν αντέχω. Υπέφερα και υποφέρω", Ε... πατέρας είναι".
Σε άλλη ερώτηση σχετικά με το γιατί ήθελε να πεθάνει, απάντησε ότι "την πρώτη απόπειρα την έκανα στην εφηβεία. Είχα μανία να κόβω βαθιά τα χέρια μου. Γυρίζω συχνά πίσω και πραγματικά νιώθω πόσο όμορφα περνούσαμε ακόμη κι όταν οι συνθήκες ήταν δύσκολες, όπως εκείνες όταν ήμασταν στη Ζάτουνα. Ήμασταν δίπλα σε έναν πατέρα που έκανε φυλακή και βασανιζόταν. Ήμασταν όμως πάντα ασφαλείς κοντά στους γονείς μας και παίρναμε πολλή αγάπη. Ήμουν ένα άτομο μοναχικό και απαισιόδοξο. Έχω αυτά τα δύο άκρα. Ήθελα να είμαι δυνατή, να απολαμβάνω τη ζωή. Έκανα πάρτι, παιδιά, έζησα έντονα και από την άλλη υπάρχει μέσα μου η απαισιοδοξία που με παρέσυρε και δεν που δεν σταματάει ποτέ. Ακόμη και τώρα, γιατί δεν είναι ωραία αυτά που συμβαίνουν και αυτά που ζούμε".