-Εκτός χιλιάδες συνταξιούχους στην «άλλη Ευρώπη», ιδιαίτερα Κεντρική και Δυτική έχουν μετακινηθεί-και συνεχίζουν να μετακινούνται- για μόνιμη και σταθερή διαβίωση επί εβδομάδες- πιο ελεύθερα και λιγότερο περιοριστικά από τα κλειστά διαμερίσματα και στις πολυκατοικίες. Να ζήσουν σε περισσότερο προσωπικό και ομαδικό χώρο, σε αυλές, κήπους και περιβόλια. Επίσης στα εξοχικά, ατομικά- συγγενών-φίλων έχουν μετακομίσει πολλοί εργαζόμενοι με τηλεργασία είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα.
Ένα οραματικό-αναγκαίο μέτρο ανακούφισης αλλά και προστασίας (χωρίς βέβαια δυνατότατα μετακινήσεως είτε για αυθαίρετες, μεγάλες βόλτες λχ. από χωριό σε χωριό είτε προς και από το χωριό στην κατοικία σάς πόλεις) θα μείωνε σημαντικά τις μεγάλες εξόδους και τις μετακινήσεις με ΙΧ στην Αττική και σ όλες τις μεγάλες πόλεις , όπως ήταν το θλιβερό φαινόμενο τις τελευταίες ημέρες. Σε αντίθεση με τις χιλιάδες μετακινήσεις καλύτερης διαβίωσης αλλά και προστασίας, στην επαρχία και τα εξοχικά, οι οποίες υπήρξαν κατά την πρώτη περίοδο Μαρτίου-Απριλίου.
H έκρηξη της πανδημίας σε ολόκληρη την Ευρώπη επαναπροσδιόρισε τη ζωή στην πόλη. Εκτόπισε τους εργαζομένους από το γραφείο και τους απομόνωσε στο σπίτι, έβαλε προσωρινό τουλάχιστον λουκέτο στη βιομηχανία φιλοξενίας και ανέτρεψε ριζικά την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πολλοί κάτοικοι των αστικών κέντρων, απελευθερωμένοι από την ανάγκη φυσικής παρουσίας στον εργασιακό χώρο, εγκατέλειψαν τις πόλεις είτε για να σωθούν από τον κορωνοϊό είτε για να εξοικονομήσουν τα αστρονομικά ενοίκια ή ακόμα για να αναζωογονήσουν τη σχέση τους με τη φύση.
Κατά πόσον οι «εξόριστοι της COVID-19» θα επιστρέψουν στις πόλεις μετά τη νίκη επί του κορωνοϊού, παραμένει αμφίβολο. Ακόμα, όμως, και αν τελικά συμβεί, οι πόλεις που θα βρουν θα είναι διαφορετικές από αυτές που εγκατέλειψαν.
Οι δημοτικές αρχές βρίσκονται αντιμέτωπες με νέα δεδομένα και θα πρέπει να ικανοποιήσουν την επιθυμία των κατοίκων για επαφή με τη φύση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μικρότερες πόλεις δημιουργούνται ευρύτεροι χώροι πρασίνου και διευκολύνονται οι μετακινήσεις με ποδήλατο ή πεζή. Ενδεικτικά, το Μιλάνο που επλήγη με σφοδρότητα από τον κορωνοϊό τους πρώτους μήνες της πανδημίας, έχει δημιουργήσει ποδηλατοδρόμους 35 χιλιομέτρων και μικρά πάρκα σε σημεία της ιταλικής μητρόπολης όπου παλιότερα υπήρχαν χώροι στάθμευσης.
Στο Λονδίνο, την περασμένη χρονιά, άρχισε η υλοποίηση του προγράμματος «Streetspace» με τη δημιουργία προσωρινών ποδηλατοδρόμων και τη διεύρυνση των πεζοδρόμων, κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο σε μία περίοδο κατά την οποία οι πολίτες κάνουν ό,τι μπορούν για να αποφύγουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ανάλογα προγράμματα έχουν δρομολογηθεί στο Παρίσι και τη Βαρκελώνη.
Παρότι είναι δύσκολος ο αξιόπιστος υπολογισμός του αριθμού όσων εγκατέλειψαν τα αστικά κέντρα, μία νέα μελέτη υποδεικνύει ότι το 41% των Λονδρέζων εγκατέλειψε την πόλη μεσούσης της πανδημίας, όπως έπραξε και το 20% του πληθυσμού του Παρισιού και το 10% της Μαδρίτης, του Μιλάνου και του Βερολίνου.
Τα αστρονομικά ενοίκια σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις ήταν έντονο πρόβλημα και προ πανδημίας. Η ενίσχυση της τηλεργασίας, όμως, που χαλάρωσε τα δεσμά μεταξύ της στέγασης και της απασχόλησης, θα επιτρέψει σε πολλούς να πουν όχι στα αστικά ακίνητα. Οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες, πάντως, εκτιμούν ότι η πανδημία απλά επιτάχυνε τις αλλαγές στα αστικά κέντρα.