Έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός μας Παναγιώτης Δρακόπουλος., στη ηλικία των 81 χρόνων, μετά επώδυνη δοκιμασία με τον καρκίνο.
«....Ο Παναγιώτης Δρακόπουλος υπήρξε σπουδαίος... Λόγιος, άνθρωπος της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού. Ήταν προπαντός δάσκαλος για πολλούς από μας!
Τον γνώρισα το 1991, από τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο, με τον οποίο συνδεόταν από πολλών ετών. Είχαν μια εξαιρετική επικοινωνία και συναγωνίζονταν σε πλούτο γνώσεων τις οποίες εμείς οι νεώτεροι προσπαθούσαμε να απορροφήσουμε από τα δύο λαμπρά μυαλά τους.
Όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας μας, τον πήρε κοντά του ως σύμβουλο επί Ευρωπαϊκών θεμάτων, αλλά και ως λογογράφο του.
Τα κείμενα τους είχαν πολλά κοινά σημεία, ο Παναγιώτης ωστόσο πρόσθεσε στον Αρχιεπισκοπικό λόγο την πολιτική αντίληψη και όχι θέση, κάτι που ενστερνίστηκε αμέσως ο Μακαριστός Χριστόδουλος και το υιοθέτησε, γιατί έδωσε άλλο αέρα και παλμό στις απόψεις που εξέφραζε και έκανε ακόμη πιο κατανοητές τις επεμβάσεις του.
Ο Παναγιώτης δέχθηκε μεγάλο πόλεμο κατά τα χρόνια που ήταν κοντά στον Χριστόδουλο όχι μόνο από εξωτερικούς αλλά και από εσωτερικούς εχθρούς. Τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή και καρτερία αλλά και με την δύναμη που του έδινε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος δεν εγκατέλειπε ποτέ τους ανθρώπους του και μάλιστα όταν εστοχοποιούντο. Υπήρξε ο ιδρυτής του Ίντερνετ της Εκκλησίας.
Η Μυριόβιβλος θα μείνει στην ιστορία της Εκκλησίας ως η μεγαλύτερη ιντερνετική βιβλιοθήκη, στην οποία εύρισκε κανείς τα πάντα.
Δυστυχώς στην μετά Χριστόδουλο εποχή, το θαυμάσιο αυτό έργο όπως και πολλά άλλα που ξεκίνησαν και ήκμασαν την εποχή του Χριστοδούλου, παρήκμασαν και οι καλοθελητές φρόντισαν να απομακρύνουν τον Παναγιώτη Δρακόπουλο από το πόστο που κατείχε στην Εκκλησία.
Και δεν τον αξιοποίησε ούτε ένας από τους 35 Ιεράρχες που εξελέγησαν επί Χριστοδούλου γιατί κανείς εξ αυτών δεν είχε το όραμα και τη λεβεντιά που είχε ο Χριστόδουλος που ήθελε να πάει την Εκκλησία πολλά βήματα μπροστά.
Από τότε που γνώρισα τον αείμνηστο Παναγιώτη και άρχισα να διαβάζω τα κείμενα του, κατανόησα αμέσως το πνεύμα του και την σκέψη του. Και σχημάτισα εξ αρχής την πλήρη πεποίθηση ότι ήταν σπουδαίος με την πραγματική αξία της λέξης.
Ο Παναγιώτης λειτουργούσε ως ένας καθρέφτης της ζωής μου.
Γνώριζα την αγάπη και την στοργή που ένιωθε για την αγαπημένη του σύζυγο Ζηνοβία, για την οποία πάντα μιλούσε και έγραφε με λατρεία. Η Ζηνοβία, το Τζινάκι, όπως την αποκαλούσε έφυγε από τη ζωή το 2018 και μέχρι σήμερα δεν περνούσε μέρα που να μην την θυμηθεί και να μην μας μιλήσει για την ζωή τους, να μην φέρει μπροστά μας στιγμές και περιστατικά της κοινής τους διαδρομής.
Μαζί δημιούργησαν το περιοδικό «Εποπτεία», ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, όπου η φιλοσοφία και η πολιτική ήταν αρμονικά δεμένες, όπως ακριβώς ήταν ο ίδιος με την αγαπημένη του , με την οποία πορεύτηκαν μαζί. Και τώρα την ακολούθησε στην αιώνια ζωή... Για πάντα εκεί ψηλά, μαζί!
Όνειρο του ήταν η ΕΠΟΠΤΕΙΑ να πάρει πάλι σάρκα και οστά, να ξαναγίνει το σπουδαίο περιοδικό που ήταν. Πάλευε και ονειρευόταν γι' αυτό. Δυστυχώς τον πρόλαβαν τα χρόνια του και η κακοδαιμονία της εποχής μας.
Τα σημαντικότερα βιβλία του ήταν «Μεσαίωνας Ελληνικός και Δυτικός», «Ο Ελληνικός Εθνικισμός από τον Όμηρο στον Ευριπίδη» και πολλά ακόμα δοκίμια, που άνοιξαν τους πνευματικούς ορίζοντες στην πατρίδα μας.
Οι αείμνηστοι πια, Πάνος Δρακοπουλος και η σύζυγος του Ζηνοβία, υπήρξαν ως ζευγάρι επιστήθιοι φίλοι του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Τον αγαπούσαν και τους ανταπέδιδε αγάπη και προστασία.
Τους χαιρόταν και τους δυο και τους καμάρωνε. Απολάμβανε την παρέα τους και τις γνώσεις τους και εμπιστεύονταν την κρίση της αείμνηστης Ζηνοβίας για ξένα κείμενα.
Βρισκόμασταν συχνά με τον Παναγιώτη, μετά το θάνατο του μακαριστού Χριστοδούλου, τον οποίον είχε υπηρετήσει με αυταπάρνηση σε πολλά μέτωπα. Προβληματιστήκαμε τότε για την εθνική επανερμήνευση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας μας, θέμα που από κοινού μας απασχολούσε και μας ανησυχούσε.
Άγνωστος στους νεότερους ο Παναγιώτης, κινήθηκε στο μορφωτικό παρασκήνιο επί πολλές δεκαετίες, με μεγαλόπνοο εθνικό ρομαντισμό που δύσκολα εύρισκε διέξοδο και κατανόηση...
Απήλθε μόνος και μετά πολλών άλλων χαμένων εθνικών φρονηματιών... Κοινή μοίρα μεγάλων, αλλά αφανών ανθρώπων με γνώσεις αλλά και με φόβο Θεού.
Ωστόσο, θα μας μείνει η φωτεινή σκέψη του!
Του χρωστάω πολλά και ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς γιατί με τιμούσε με τη φιλία του δεν είναι αρκετό. Συχνά-πυκνά μιλούσαμε διαδικτυακά τον τελευταίο καιρό και μου έστελνε κείμενα του για να τα αναρτήσω στην ιστοσελίδα μας... Φιλοσοφία, ζωγραφική, θέατρο, μουσική... Για όλα είχε μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί, πάντα με χιούμορ και με πολλά διδάγματα. Ήταν απολαυστικότατος στις αφηγήσεις του. Και ευγενικός.
Ο λόγος του, ένα μικρό δίδαγμα μέσα από τη διήγηση. Η ζωή του, παραδειγματική και υποδειγματική. Θα τον θυμόμαστε πάντα. Θα ζει στην καρδιά μας.
Τον αποχαιρετούμε σήμερα στο κοιμητήριο Παλαιού Φαλήρου στις 4 το απόγευμα. Οι λιγοστοί που τον αγαπήσαμε θα είμαστε κοντά του. Οι πολλοί που θα απουσιάζουν ας προσευχηθούν από τα σπίτια τους για την ανάπαυση της ωραίας ψυχής του. Τελευταία έγραφε ένα βιβλίο ως κύκνειο άσμα του. Θα το καταλάβετε όταν εκδοθεί. Ο τελευταίος πιστός μαθητής του Γεώργιος Μυλωνάς θα μας κρατήσει ενήμερους και θα βοηθήσουμε όλοι μαζί για να κρατήσουμε την μνήμη του ζωντανή.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Παναγιώτη. Καλή Ανάσταση φωτισμένε δάσκαλε! Εκεί που θα πας θα βρεις τον Χριστόδουλο μας. Ζηλεύω από τώρα την παρέα σας.
Να μεσιτεύετε στον Κύριο και για μας τους εναπομείναντες. Και αυτό το καλό γαλλικό κρασί που δεν προλάβαμε να απολαύσουμε παρέα, θα με στοιχειώνει πάντα.
..»ει γάρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει σύν αυτώ.
τούτο γάρ υμίν λέγομεν εν λόγω Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του Κυρίου ου μή φθάσωμεν τους κοιμηθέντας,
ότι αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ' ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον,
έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα σύν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε σύν Κυρίω εσόμεθα..»
Καλή αντάμωση!
Σ.Μ.Τ.»
Τάκης Βουγιουκλάκης: Οι πιο πολύτιμες άγνωστες στιγμές του με την αγαπημένη του Αλίκη
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, οι συνεργασίες τους στο θέατρο και τον κινηματογράφο και η αγιάτρευτη πληγή της απώλειάς της
Είναι μεσημέρι, τέλη Μαΐου του 1996. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη νοσηλεύεται σε μια σουίτα του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών. Έχει μόλις επιστρέψει από τη Βοστώνη όπου οι γιατροί έχουν κάνει την τραγική πρόβλεψη πως έχει μόνον λίγες ημέρες ζωής! Η ίδια όμως δεν γνωρίζει ακόμη για την σοβαρότητα του προβλήματος της υγείας της.
Ελπίζει πως όλα θα πάνε καλά, θέλει να ζήσει. Περιμένοντας τον αδελφό της τον Τάκη να επιστρέψει από το ιατρικό συμβούλιο που εξέταζε την περίπτωσή της, λέει με το γνωστό πονηρό ύφος στην κοπέλα που ήταν μαζί της: ««Τώρα που θα έρθει ο Τάκης θα καταλάβουμε αν είναι καλά τα πράγματα γιατί το φαγητό τον περιμένει». Πράγματι, ο αδελφός της φθάνει σε λίγο. Τα νέα από τους γιατρούς είναι άσχημα, πολύ άσχημα. Κι όμως όταν του δίνουν το φαγητό του εκείνος, παρά το γεγονός ότι είναι φαρμακωμένος και δεν πάει μπουκιά κάτω, λέει σαν να μην συμβαίνει τίποτα: «Άντε μπράβο! Κι έχω μια πείνα...». Το έφαγε όλο, σκούπισε μέχρι και το πιάτο με το ψωμί για να μην καταλάβει η Αλίκη...! Το είχε πει άλλωστε πολλές φορές: «Η Αλίκη ήταν το alter ego μου. Έμεινα μισός όταν έφυγε».
Αυτός ήταν ο Τάκης Βουγιουκλάκης που έσβησε πριν λίγες ώρες, από ανακοπή καρδιάς, στα 82 του χρόνια. Ένας παντοτινός φύλακας άγγελος για την πολυαγαπημένη του αδελφή, το Αλικάκι του, την μεγαλύτερη Ελληνίδα σταρ. Τί κι αν ήταν πέντε χρόνια μικρότερός της. Για εκείνον ήταν πάντα η μία και μοναδική του αδελφή, εκείνη που πάλεψε από μικρή για να μεγαλώσουν καλά ο ίδιος και ο αδελφός τους, ο Αντώνης, που στάθηκε βράχος στο πλευρό της μητέρα τους όταν έχασε τον άνδρα της, κι έμεινε ολομόναχη στα 33 της με τρία μικρά παιδιά. Κι ας ήταν μόλις 9 ετών!
Ο Ιωάννης Βουγιουκλάκης, δικηγόρος και νομάρχης στην Αρκαδία, εκτελέστηκε από τους κομμουνιστές, αφού πρώτα βασανίστηκε φρικτά. Βρήκε μαρτυρικό θάνατο το 1943, στο Χάραδρο Κυνουρίας. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα για τη χήρα και τα τρία ορφανά παιδιά. Φτώχεια, ελλείψεις, δυσκολίες μεγάλες. Αλλά και στιγμές όμορφες, οικογενειακές, γεμάτες αληθινή αγάπη. Η περίοδος που έζησαν στο Μαρούσι, από το 1946 μέχρι το 1952 που επέστρεψαν στην Αθήνα, ήταν ξεχωριστά για τα τρία αδέλφια. «Το Μαρούσι τότε ήταν εξοχή. Παρότι είχαμε δύσκολη ζωή, υπήρχε αγνότητα. Το καλοκαίρι κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα! Φυτεύαμε μόνοι μας ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά. Είχαμε και κότες και μία κατσίκα! Ωραία περάσαμε στο Μαρούσι... Μάθαμε πολλά πράγματα για τη ζωή» διηγούνταν ο Τάκη Βουγιουκλάκης.
«Θα θυμάμαι για πάντα τις μέρες που ήμασταν παιδιά, οι τρεις μας με τη μητέρα μας. Πάντα αντιμετωπίζαμε την Αλίκη σαν την παιδούλα μας. Ήταν ένα κορίτσι σπιρτόζικο και πανέξυπνο, γεμάτο ανησυχίες. Είχε το χάρισμα να δίνει ζωή στα πάντα, παραδεχόταν και έφερνε στη μνήμη του μια σκηνή από τα παιδικά τους χρόνια που τού είχε θυμίσει εκείνη όταν νοσηλευόταν στο Ιατρικό Κέντρο, Τότε που ένας θείος τους τούς είχε φέρει μερικούς κύβους ζάχαρης και τα τρία αδέλφια έγλειφαν από λίγο κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα για να μην τελειώσει η γλύκα.
Η ζωή ωστόσο έδειξε στα τρία αυτά παιδιά από νωρίς το σκληρό της πρόσωπο. Η απώλεια του πατέρα τούς στιγμάτισε. Ειδικά την Αλίκη που ήταν η μεγαλύτερη κι ένιωθε πως οφείλει να πάρει τη θέση του, να κάνει ότι μπορεί για να προστατεύσει τους δύο μικρότερους αδελφούς της. Έσφιξε τα δόντια λοιπόν και συνέχισε, και πάλεψε και τα κατάφερε. Ο πόνος της πατρικής απώλειας όμως την συνόδευσε μέχρι το τέλος της ζωής της. «Τελευταίες μέρες στο Ιατρικό Κέντρο μου ζήτησε να της πάω μια φωτογραφία του πατέρα μας για να την έχει δίπλα της. Ήταν μια πολύ χαρακτηριστική φωτογραφία με τον πατέρα να κοιτάει τη κάμερα σα να σε βλέπει» είχε αποκαλύψει ο Τάκης Βουγιουκλάκης.
Η Αλίκη μπήκε στη βιοπάλη από μικρή. Δούλευε κι έβγαζε χρήματα για να μπορέσουν να σπουδάσουν και ο Τάκης και ο Αντώνης, χωρίς όμως να εγκαταλείψει τη δική της μόρφωση. Όταν τελείωσε το Γυμνάσιο ο Τάκης Βουγιουκλάκης έφυγε για τη Ρώμη. Επειδή δεν μπορούσε να μπει κατευθείαν στην Κινηματογραφική Ακαδημία, για την οποία απαιτούνταν πολύ καλή γνώση ιταλικών, γράφτηκε αρχικά στο τμήμα της κοινωνιολογίας. Για τα δύο επόμενα χρόνια διάβαζε ασταμάτητα προκειμένου να καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Τελικά από τα 78 άτομα που έδωσαν εξετάσεις κατάφερε να περάσει πρώτος και να μαθητεύσει στο πλευρό σπουδαίων δασκάλων.
Εκεί, στην Ιταλία γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, την Μπέττυ, φοιτήτρια κι αυτή. Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, παντρεύτηκαν πολύ γρήγορα κι απέκτησαν ένα γιο, τον Γιάννη. Μετά το τέλος των σπουδών τους, το 1963, επέστρεψαν στην Ελλάδα και σχεδόν αμέσως ο Τάκης έφυγε φαντάρος. Ήταν και οι δυο τους πολλοί νέοι, ο γάμος τους δεν κράτησε. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 20 ολόκληρα χρόνια από τότε μέχρι να συναντήσει τη γυναίκα που έμελλε να τον συντροφεύσει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, την ηθοποιό Έφη Πίκουλα. «Μόλις την είδα, είπα: «Τι έγινε; Από τον Όλυμπο κατέβηκαν οι θεές;» Τρελάθηκα! Και χωρίς να υπολογίσω τίποτα, έκανα μία και έκοψα ένα τριαντάφυλλο! Άρχισε να φωνάζει ο κηπουρός... έβγαλα ένα χιλιάρικο από την τσέπη και το κάρφωσα πάνω στο κομμένο κοτσάνι! Του το έδειξα και μου έκανε νόημα «ευχαριστώ»! Της το προσέφερα κι από κει αρχίσαμε» είχε αποκαλύψει ο ίδιος.
Η επαγγελματική διαδρομή
Η πρώτη δουλειά του Τάκη Βουγιουκλάκη ως βοηθού σκηνοθέτη ήταν στην δημοφιλή ταινία «Ο Ηλίας του 16ου», λίγο πριν φύγει στην Ιταλία για σπουδές, Μόλις επιστρέψει θα εργαστεί, από την ίδια θέση, για τις ανάγκες των γυρισμάτων της πασίγνωστης κωμωδίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» για να αναλάβει στη συνέχεια καθήκοντα παραγωγού στις ταινίες «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και «Επιχείρηση Απόλλων».
Το 1969 τον καλεί ο Φίνος και του αναθέτει την πρώτη επίσημη σκηνοθετική του δουλειά στην ταινία «΄Ένα αστείο κορίτσι» με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ακολουθούν οι ταινίες Σ' αγαπώ», «Η Αλίκη δικτάτωρ» και το «Οι γενναίοι πεθαίνουν δυο φορές», «Κατάσκοπος Νέλλη». Σε ερωτήσεις που δέχεται συχνά – πυκνά σχετικά με το αν η Αλίκη είναι δύσκολη στα γυρίσματα εκείνος απαντά πάντα αρνητικά με ένα γλυκό χαμόγελο.
Μετά το τέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου τόσο ο Τάκης όσο και η Αλίκη στρέφονται στο θέατρο. Το 1975 θα πάρουν το θέατρο του Πεδίου του Άρεως και θα ανεβάσουν τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου, σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Η πλατεία θα είναι καθημερινά γεμάτη! Έναν χρόνο αργότερα ο Τάκης στήνει το δικό του γραφείο παραγωγής ενώ συνεχίζει να σκηνοθετεί στο θέατρο. Παράλληλα, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του '80 θα σκηνοθετήσει δεκάδες βιντεοταινίες με γνωστούς ηθοποιούς της εποχής. Και παρά το γεγονός ότι οι δουλειές εκείνες, στο σύνολό τους, χαρακτηρίζονταν πρόχειρες και αποκλειστικά εμπορικές ο ίδιος θα δηλώσει χρόνια αργότερα: «Έχουν λοιδορήσει τα βίντεο, αλλά υπήρξαν και καλές ταινίες! Εγώ ως σκηνοθέτης δεν μετανιώνω για καμία ταινία μου».
Η ξαφνική αρρώστια της Αλίκης, τον Απρίλιο του 1996, θα τον σοκάρει. Τα παρατάει όλα για να βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό της. Προσπαθεί να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία της, να την προστατεύσει από την αρνητική δημοσιότητα, να της δώσει θάρρος ακόμη κι όταν γνώριζε πως ο αγώνας ήταν πλέον χαμένος. Ίσως είχε και ο ίδιος την ανάγκη να πιστέψει σ' ένα θαύμα το οποίο, δυστυχώς, δεν έγινε. Η Αλίκη θα φύγει σπάζοντας έναν από τους τρεις ισόβιους κρίκους της αλυσίδας που ένωναν τα τρία αδέλφια.
Μπορεί τα χρόνια να περνούσαν ο Τάκης Βουγικουκλάκης όμως δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά για την Αλίκη. Εκείνη που με την λάμψη της σκέπαζε τα πάντα αλλά αυτό όχι μόνον δεν τον έκανε να νιώθει μειονεκτικά αλλά τον γέμιζε με χαρά και περηφάνεια. Ήξερε άλλωστε καλά πως αδυναμία η αγάπη τους ήταν αμοιβαία. Τού το έδειχνε διαρκώς. Όπως εκείνα τα βράδια που μαζεύονταν στο σπίτι του και ζητούσε από την γυναίκα του να την αφήνει να τον περιποιηθεί η ίδια για αρχίσει να τραγουδά λίγο αργότερα, κάτω από τη φωτεινή πανσέληνο το «Θάλασσα Πλατιά». Κι όταν έφυγε, ο Τάκης, τα βράδια με πανσέληνο, συνέχιζε μέχρι το τέλος της ζωής του να βγαίνει στο μπαλκόνι και να σιγοψιθυρίζει το ίδιο τραγούδι...!