NonPaperNews - Για να μετέχεις στα γεγονότα

Για τη σταδιακή επίλυση των «τεράστιων ελλείψεων» στο προσωπικό των πολιτικών υπαλλήλων, «οι οποίες προέκυψαν από τις συνταξιοδοτήσεις και από την αδυναμία προσλήψεων λόγω των μνημονιακών δεσμεύσεων», από το προσεχές κιόλας διάστημα, «προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες και να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο, οι συνθήκες εργασίες για όλους», δεσμεύθηκε ο Φώτης Κουβέλης μιλώντας στο πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό του 700ου Στρατιωτικού Εργοστασίου (κατασκευάζει είδη ιματισμού και υπόδησης), κατά τη σημερινή επίσκεψη του στη συγκεκριμένη μονάδα.

Στο μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα, το 2015, υπήρχε μόνο μια μαία. Εβαζε και καμιά ένεση. Σήμερα έχει τρεις γιατρούς. Μάλιστα είχε τέσσερις, αλλά η νεοδιορισμένη έφαγε κάποιας μορφής μπούλινγκ από δυο «διεκδικητικούς» κι όπου φύγει φύγει. (Αφού έφυγε, διαμαρτύρονται για έλλειψη γιατρού στη μικρονησίδα – 10 λεπτά απ" την πρωτεύουσα, με βάρκα).

«...Ο αδιάφθορος ασκητισμός, η πίστη των ξυπόλητων και φανατικών αποστόλων του κομμουνισμού, είχε οδηγήσει στο τέλος σε απατεώνες που ήταν διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε για χάρη μιας καλής ντάτσια, για ένα δικό τους αυτοκίνητο, για μερικά ρούβλια...»

Με την ελπίδα ότι υπάρχουν και άλλοι αντεθνικά σκεπτόμενοι, εξομολογούμαι την αμαρτία μου μήπως και βρω συνενόχους: στενοχωριέμαι που τέλειωσαν τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις μας θα μπορούν πλέον να ασκούν (σχεδόν) ανεμπόδιστα τη λαϊκή κυριαρχία που τους εμπιστευόμαστε.

Ο λόγος που εδώ και καιρό επιμένω ότι το τρίτο Πρόγραμμα θα έπρεπε να παραταθεί μέχρι το τέλος του 2022 στηρίζεται στην διαπίστωση ότι η Ελλάδα δεν είναι από κάθε άποψη έτοιμη να ξανοιχτεί μόνη της στο πέλαγος των κεφαλαιακών αγορών.

Χθες ο Γ. Δραγασάκης και ο Ν. Παππάς θέλησαν να προετοιμάσουν το κλίμα για το σημερινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού, που εξαιτίας της φωτιάς θα αντικαταστήσει τις φιέστες και τους άκριτους πανηγυρισμούς της δήθεν καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια.

Η τουρκική οικονομία κλυδωνίζεται, δημιουργώντας ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον για τον Ερντογάν. Πράγματι, ο τούρκος πρόεδρος, παρότι έχει περάσει από συμπληγάδες, καταφέρνοντας από το 2002 με μεθοδικό τρόπο να «ξηλώσει» το κεμαλικό κατεστημένο, να επικρατήσει επί του δικτύου Γκιουλέν και να εξουδετερώσει σε κάποιον βαθμό το PKK (με επιχειρήσεις εντός και εκτός Τουρκίας), καλείται σήμερα να διαχειριστεί μία πολύπλοκη και δυσμενή πραγματικότητα.

Παρακολουθούμε τους πανηγυρισμούς των μεν για το εκτυφλωτικά «καθαρό τέλος των μνημονίων» και τις καταγγελίες των δε για το «τέταρτο μνημόνιο» και την πλήρη καταστροφή που συνεχίζεται. Ωστόσο, αντί της ανάλωσης στην αδιέξοδη συζήτηση και τις εκατέρωθεν κατηγορίες για το χθες, καλό θα ήταν να κοιτάξουμε με νηφαλιότητα το αύριο.

Ο Μαρξ είχε μια έντονη απέχθεια προς το λούμπεν προλεταριάτο. Στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», που συνέγραψε με τον Φρίντριχ Ενγκελς, το αποκαλούσε «παθητικό προϊόν σαπίλας των πιο χαμηλών στρωμάτων της παλιάς κοινωνίας» ενώ στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» μιλάει για «διεφθαρμένα και τυχοδιωχτικά αποβράσματα της αστικής τάξης».