NonPaperNews - Για να μετέχεις στα γεγονότα

Τι θα γίνει επιτέλους μ' αυτούς τους Γάλλους; Όλοι οι Πρόεδροί τους, με φωτεινή εξαίρεση τον Σαρλ ντε Γκολ, -έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας- κυριολεκτικά «λυσσάνε» όταν ανεβαίνουν στο ύπατο αξίωμα.

Μπήκε η καινούργια χρονιά κι όλο με τα ίδια θέματα ασχολούμαστε. Η σπασμένη λεκάνη της Μέρκελ, οι ερωτικές ατασθαλίες του Ομπάμα, οι μεγαλοστομίες του Στουρνάρα, οι πινακίδες του Λιάπη, το αρχοντικό του Λιάπη, ο Άδωνις εναντίον πάντων, ο Τατσόπουλος εναντίον πάντων κι άλλα παραπλήσια βαρετά, για να μην αναφερθώ στα χειρότερα, τα φορολογικά, που μόνο που τα ακούω γυρίζω κανάλι.

Θα το έκανα χωρίς κανένα δισταγμό. Εάν ήταν στο χέρι μου και υπήρχε ο ανάλογος σοβαρός θεσμός θα ανακήρυσσα δύο άτομα ως «πρόσωπα της χρονιάς». Το ένα για το 2013, και είναι ο Νικόλαος Ζήγρας. Το δεύτερο, προκαταβολικά για όλο το 2014, ο Αντώνιος Κάντας. Και οι δύο αποκάλυψαν μεγάλα τμήματα του χώρου της διαπλοκής, της συναλλαγής και της διαφθοράς στον πιο λεπτό χώρο του Κράτους: την εθνική άμυνα και ασφάλεια. Τις λεγόμενες «πολεμικές προμήθειες».

Πριν δέκα μέρες έλαβα την περίφημη πρόσκληση. Ήταν η γνωστή πρόσκληση που λαμβάνω κάθε χρόνο για τη χριστουγεννιάτικη δεξίωση της κας Παπαφραγκάτου. Μία λέξη τα περιγράφει όλα. Πανικός.

Μπορεί κανείς να μιλήσει γραφικά, ότι λ.χ. στην Ελλάδα ένα δεξιό (έστω κεντροδεξιό) καθεστώς εφαρμόζει μια κομμουνιστική λογική κατά της αστικής, ιδιωτικής περιουσίας.

Άγνωστοι σταμάτησαν και λήστεψαν οδηγό στην εθνική οδό Κορίνθου– Πατρών. Σε εξέλιξη οι έρευνες των αστυνομικών Αρχών, για τον εντοπισμό και τη σύλληψη αγνώστων δραστών.

Πόσο καιρό θα μείνω ζωντοχήρα, η έρημη..., σκέφτηκα. Σε λίγο θα μπαγιατέψω και δεν θα με θέλει ούτε χαμηλοσυνταξιούχος του ΟΓΑ. Πρέπει να αναλάβω δράση, πριν αναγκαστώ να επισκεφθώ τον πλαστικό της Στάη (από τα καλύτερα τραβήγματα που έχω δει!) ή υποκύψω σε μια οικονομικότερη, αλλά πτυσσόμενη λύση (φούσκωσε, ξεφούσκωσε με υαλουρονικά και μπότοξ), όπως πολλές σαράντα και βάλε TV περσόνες (ονόματα δεν αναφέρω, οικογένειες δεν θίγω).

Ντύθηκα, στολίστηκα, εξωραΐστηκα και ήμουν έτοιμη να γνωρίσω τον Αλέξη. Δεν ξέρω αν ήταν το όνομα που με μάγευε (...πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης), ή αν ήταν αυτή η βαθιά παθιάρικη φωνή που μου θύμιζε τον μάστερ του είδους, (Ανδρέα) ή κάτι άλλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

Άνοιξα χθες το παράθυρο για να μπει επιτέλους λίγο φως, κι αντί να θαυμάσω την μπουγάδα της διπλανής πολυκατοικίας, έμεινα απολιθωμένη από το θέαμα που αντίκρισα. Στην ταράτσα, που συνήθιζα να χαζεύω τα πρωινά μου, είχε εγκατασταθεί μία ομάδα από λαθρομετανάστες, που τηγάνιζε πατάτες σε αυτοσχέδια γκαζάκια.

Δεν είναι απλώς επαγγελματικά τα αίτια της διαστροφής μου να παρακολουθώ συνεδριάσεις της Βουλής, και δη τις μεγάλες παραγωγές: ψήφος εμπιστοσύνης, πρόταση δυσπιστίας, προϋπολογισμός, εξεταστικές, προανακριτικές.