Στα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι, ένα από τα έθιμα του διπλού εορτασμού της 25ης Μαρτίου ήταν το γεύμα με μπακαλιάρο και σκορδαλιά. Τώρα, στα χρόνια της δεύτερης νεότητας, διαπιστώνω ότι στο εθιμοτυπικό -και δη στο μενού- της ημέρας έχει προστεθεί φρούτο. Νέο φρούτο! Αυτό που συνδράμει τον οργανισμό να αποτοξινωθεί από «μιλιταρισμούς», «εθνικισμούς», «ολοκληρωτισμούς», «αναχρονισμούς».
Κάθε εποχή έχει και τη μόδα της. Για να μην ανατρέξουμε στα βάθη της ιστορίας, ας επιστρέψουμε στο ψυχορράγημα του 20ου αιώνα. Τότε που οι Έλληνες, πλην των συνετών και των εχόντων τη νοοτροπία «κάλλιο πέντε και στο χέρι...», είχαν αποκτήσει εξειδίκευση ζηλευτή στα αλισβερίσια στην Σοφοκλέους, χωρίς να γνωρίζουν -πιθανότατα- ότι η φιλοξενούσα το ευαγές ίδρυμα οδός οφείλει την ονομασία της σε έναν εκ των πλέον εξειδικευμένων ανά την υφήλιο στην αφήγηση της τραγωδίας.
Δεν θυμάμαι σε ποιον πιστώνεται η φράση «από τους αρχαίους προγόνους μας κρατήσαμε μόνον τα ελαττώματά τους», αλλά ο πνευματικός πατέρας της είναι ακριβολόγος.