Με τον Πατριάρχη συλλειτούργησαν, χθες, οι μητροπολίτες Μοσχονησίων Κύριλλος και Μύρων Χρυσόστομος και εκκλησιάστηκαν πλήθος συγχωριανών του, αλλά και ο πρόεδρος του Συλλόγου Ιμβρίων Αθηνών, Στέλιος Πούλαδος και Ίμβριοι που ζουν στο εξωτερικό και επιστρέφουν τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα τους.
«Πριν από 10 χρόνια είχαμε εδώ στον τόπο μας τέτοιες μέρες, επισκέπτη ένα λόγιο και προσφιλή αδελφό αρχιερέα, ο οποίος έγραψε ότι ήταν εδώ μαζί του προσκυνητής και ο Αγιοθεοδωρίτης Πατριάρχης, ο οποίος, λέγει, ήλθε "να στηρίξη την αποσταμένη ελπίδα, να ξορκίση το παράπονο, να χαρίση γλύκα και παρηγορία, να μετρήση συλλογισμένος απουσίες, πολλές και οδυνηρές απουσίες, να δώσει κουράγιο και δύναμι για να κρατήση παραπέρα η πνοή"», θυμήθηκε ο Ίμβριος Πατριάρχης, και ανέφερε στην ομιλία του μετά τη Θεία Λειτουργία, προς το εκκλησίασμα.
«Και προσθέτει ο ομιλών σήμερα, προσθέτω εγώ, 10 χρόνια από τότε: Ναι! Θα κρατήση παραπέρα η πνοή! Έως της συντελείας του αιώνος! Με τα σχολεία μας και τα βλαστάρια μας, την ελπίδα μας. Με τον επαναπατρισμό των ξενητεμένων αδελφών μας. Με τις ανακαινισμένες ενοριακές Εκκλησίες και τα πολλά ανακαινισμένα εξωκκλήσια μας που τα οφείλουμε στον προηγούμενο ποιμενάρχη μας, τον 'Αγιον Μοσχονησίων. Ακόμη, θα κρατήση παραπέρα η πνοή με τον καινούργιο Δεσπότη μας τον Μυτιληνιό, που τόσα πολλά υπόσχεται με τον ακούραστο δυναμισμό του και την αισιοδοξία του.
Με τα σωματεία των Ιμβρίων του εξωτερικού με την πολυσχιδή δραστηριότητά τους για την ευστάθεια και την πρόοδο του νησιού μας. Θα κρατήσει παραπέρα η πνοή με την αγάπη όλων μας για την Ίμβρο, τον τόπο που μας γέννησε, τον τόπο που πόνεσε, τον τόπο που έκλαψε, τον τόπο που άδειασε, που είδε τα παιδιά του να σκορπίζωνται στους ανέμους σαν τα τρελλά πουλιά, όπως θα έλεγε και η Μαρία Ιορδανίδου.
Αυτός ο τόπος ο πονεμένος και ταλαιπωρημένος δεν δικαιούται να αναπνεύσει; Να δη αποκαθιστάμενες τις εις βάρος του πολλές αδικίες; Να υποδεχθή τα βιαίως εκριζωθέντα έκγονά του, για να αρχίσουν μία καινούργια ζωή; Ποτέ δεν είναι αργά. Επιβιώσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε, ξανασταθήκαμε στα πόδια μας και συνεχίζουμε. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες, και πάλι κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή.
Διότι έχουμε χρέος προς τους προ ημών, τους γονείς μας, τους προγόνους μας, τους ποιμενάρχας μας, τους ιερείς και διδασκάλους και προύχοντας του νησιού μας, τους ευεργέτας του, όλους αυτούς που εδημιούργησαν τον τοπικό λαϊκό πολιτισμό μας για τον οποίο σεμνυνόμεθα. Έχουμε χρέος προς τα ήθη και τα έθιμά μας, προς τα παιδικά βιώματά μας, προς όλα αυτά που ζήσαμε όλοι μαζύ, τα παληά καλά και ευλογημένα χρόνια, πριν από τα πέτρινα της δεκαετίας του '60».
Ο Παναγιώτατος έκανε ιδιαίτερη αναφορά σε έναν «ξεχασμένο και αδικημένο» ευεργέτη του νησιού, με καταγωγή από το χωριό του, τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Ηλιάδη, διακεκριμένο καθηγητή στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και τα Ιεροσόλυμα, ο οποίος, τον περασμένο αιώνα, στις αρχές της δεκαετίας του '30, συνέβαλε οικονομικά στην ανέγερση του Δημοτικού Σχολείου των Αγίων Θεοδώρων, αλλά ενίσχυσε και τα άλλα ομογενειακά σχολεία και εκπαιδευτήρια του νησιού. Μάλιστα, ανέγνωσε σχετικό απόσπασμα από το τρίτομο έργο της συγγραφέως Κατερίνας Νικολαΐδου-Ντάναση, «Καισάρεια», όπου αναφέρεται στη μεγάλη ευεργεσία του Ηλιάδη προς τη γενέτειρά του Ίμβρο.
Προηγουμένως, ο Πατριάρχης είχε αναφερθεί στον βαθύτατο σεβασμό που τρέφουν οι συμπατριώτες του για την Παναγία, «που είναι θρονιασμένη και τιμωμένη στην καρδιά του κάθε Ιμβρίου, είτε των ολίγων που έμειναν εδώ είτε των πολλών που ξενητεύτηκαν, τους οποίους η Μάνα κατευώδωνε και εμπιστευότανε στη χάρη της Παναγίας». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ευχήθηκε σε όλους τους πιστούς, και ιδιαιτέρως στους συμπατριώτες του Ιμβρίους, να τους προστατεύει και να τους ενισχύει η Υπεραγία Θεοτόκος.
«Η σημερινή γιορτή της Παναγίας, που είναι η προστάτιδα του νησιού μας και υποκλινόμεθα στην χάρη της, όπως λέγει και ο Ξυλούρης, να είναι διαρκής προστάτις και βοηθός όλων μας, να μην υπάρξει υποτροπή, να μην υπάρξει άλλη οπισθοδρόμισις, αλλά μόνον πορεία προς τα εμπρός, μόνον πρόοδος, μόνον άνοδος, για το παρόν και το μέλλον της Ίμβρου. Αμήν».
Ο ελληνισμός ανθεί ξανά στα θρανία της Ίμβρου
Το 2013, όταν άνοιξε μετά από μισό αιώνα το ελληνικό Δημοτικό Σχολείο, μετρούσε μόλις τέσσερις μαθητές. Σήμερα φοιτούν 53 ελληνόπουλα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ενώ στο νησί ζουν πάνω από 600 Έλληνες Ίμβριοι
Η ίδρυση ελληνικού σχολείου στην Ίμβρο πριν από 6 χρόνια φάνταζε ακόμα και στους πιο αισιόδοξους ως ένα εξαιρετικά τολμηρό και αβέβαιο εγχείρημα. Πολλοί το θεωρούσαν ως μια ουτοπία, ένα βήμα στο κενό, καταδικασμένο εξ αρχής σε αποτυχία. Το Δημοτικό Σχολείο στους Αγίους Θεοδώρους, ιδιαίτερη πατρίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη, Βαρθολομαίου, άνοιξε το 2013, σχεδόν μισό αιώνα μετά το κλείσιμό του. Είχε μόλις 4 μαθητές στα θρανία, οι οποίοι μάλιστα την δεύτερη χρονιά μειώθηκαν σε 2.
Μόλις πέντε χρόνια μετά, το πρώτο κουδούνι χτύπησε πριν από λίγες μέρες για 53 Έλληνες μαθητές όλων των βαθμίδων στα τρία ελληνικά σχολεία που λειτουργούν πλέον στο νησί. Στην Ίμβρο ζουν σήμερα συνολικά πάνω από 500 Έλληνες, έναντι 168 γερόντων ελληνικής καταγωγής που είχαν απομείνει στην αυγή του 21ου αιώνα, εκ των οποίων είναι ζήτημα αν βρίσκονται τώρα στη ζωή οι 40.
Οι αφίξεις οικογενειών που αποφασίζουν να στήσουν μια νέα ζωή στον τόπο των προγόνων τους συνεχίζονται, ενώ άρχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν εκεί.
Η αξιοσημείωτη ανάκαμψη της ελληνικής κοινότητας στην Ίμβρο είναι αποτέλεσμα πολυετών προσπαθειών ανθρώπων που πίστεψαν στην ουτοπία και την έκαναν πράξη. Ιμβριακοί σύλλογοι στην Ελλάδα, επιφανείς Ίμβριοι της διασποράς και ομογενειακές οργανώσεις στην Κωνσταντινούπολη, με τη συμβολή και του Οικουμενικού Πατριάρχη, σε συνεργασία ενίοτε και με τις τοπικές Αρχές, πέτυχαν αυτό που πριν από ελάχιστα χρόνια φαινόταν ακατόρθωτο.
Ακολούθησε το Έθνος στο Google News! Live όλες οι εξελίξεις λεπτό προς λεπτό, με την υπογραφή του www.ethnos.gr
Ο Ιωακείμ Καμπουρόπουλος, διευθυντής σήμερα του Γυμνασίου – Λυκείου στα Αγρίδια, εργαζόταν στην Αθήνα το 2015 όταν του ζητήθηκε να αναλάβει το υπό ίδρυση τότε σχολείο, δύο χρόνια μετά την επαναλειτουργία του Δημοτικού. «Κούνησα το κεφάλι και είπα πως θα βοηθήσω, παρόλο που και εγώ βαθιά μέσα μου δεν πίστευα ότι είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει το εγχείρημα», εξομολογείται μιλώντας στο «Έθνος της Κυριακής».
Είναι ενδεικτικό ότι όταν άνοιξε το Δημοτικό Σχολείο, ζούσε στο νησί μόνο ένας Έλληνας έφηβος, σε ηλικία Γυμνασίου-Λυκείου. Σήμερα φοιτούν σε αυτό 37 μαθητές και μαθήτριες.