1.ΝΟΝPAPERNEWS. 9.4.2022....Aνυπόφορη κατάντησε η ανθρωποφαγία γύρω από την («Φραγκογιαννού») Ρούλα και τον σύζυγο της. Μια καθημερινή χυδαιότητα κακολογίας- συκοφαντίας, ανώνυμων συμπλεγματικών καταγγελιών, προβάλλεται ως.. συμβολή στην αλήθεια, με το ΕΣΡ σε αφασία. .Μια τελευταία ανθολογία από την εικόνα μιας κακοήθους κοινωνίας και μιας διάτρητης δικαστικής ανάκρίσης και αστυνομικής έρευνας, με πολλά ΜΜΕ σε ρόλο κλειδαρότρυπας και φιλοξενίας κάθε διάσπαρτης φήμης και εμπαθούς κακοήθειας.........................................................
2.Tο εξαγριωμένο πλήθος δεν θα δικάσει τη μητέρα που κατηγορείται για το φόνο του παιδιού της- Άρθρο του καθηγητή Γρηγόρη Καλφέλη.
Γρηγόρης Καλφέλης
10 Απριλίου 2022,
Όλοι σκεφτόμαστε τις τρεις παιδικές «ψυχούλες» (τα τρία παιδιά της κατηγορούμενης μητέρας) που έφυγαν πρόωρα και άδικα από αυτό τον κόσμο, αλλά η Δικαιοσύνη απονέμεται μόνο από τις αρμόδιες αρχές!
Μου προξενεί απίστευτη εντύπωση όλο αυτό που συμβαίνει στη δημόσια σφαίρα επ' ευκαιρία της απεχθούς ποινικής υπόθεσης που αφορά τη μητέρα η οποία κατηγορείται για το φόνο του ενός παιδιού της!
Και θα ήθελα εξ αρχής να διευκρινίσω τη θέση μου (για να μην υπάρχουν παρερμηνείες):
Η υπόθεση είναι εξόχως φρικιαστική, γιατί είναι πέρα από την ανθρώπινη φαντασία ένας γονιός να σκοτώνει το παιδί του.
Και ίσως η ανωτέρω υπόθεση να θυμίζει αυτό που έλεγε ο μεγάλος συγγραφέας Άρθουρ Κέσλερ:
Δηλαδή, ότι υπάρχουν δύο μέρη στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το ένα (το μικρό) το οποίο εμπεριέχει όλα τα καλά συναισθήματα (αγαθότητα, πραότητα) και το άλλο (το μεγάλο) το οποίο είναι κτηνώδες, ζωώδες, ανορθολογικό και γεμάτο από φονικά ένστικτα.
Και μέσα στο πλαίσιο τούτο η θανάτωση ενός μικρού παιδιού από το γονιό του εκφράζει σίγουρα την πιο ύπουλη σατανικότητα του ανθρώπινου μυαλού.
Ωστόσο , όλες αυτές τις ημέρες συμβαίνουν πράγματα τα οποία θυμίζουν περισσότερο μια διεφθαρμένη και πολιτειακά ασύντακτη λατινοαμερικανική χώρα και όχι ένα δυτικό κράτος Δικαίου.
Τι εννοώ; Καταρχήν από το πρωί έως το βράδυ τηλεοπτικοί «μικροαστέρες» (που είναι «ειδικοί στα γενικά», δηλαδή ειδικοί στο τίποτε) υποκαθιστούν απαράδεκτα την ανακρίτρια της υπόθεσης , αποφαίνονται ως καθηγητές φαρμακολογίας για την κεταμίνη και προκαταλαμβάνουν με τις δηλώσεις τους (όπως και κάποιοι ψυχολόγοι) την ενοχή της κατηγορουμένης .
4Και με τον τρόπο αυτό παραβιάζουν το τεκμήριο αθωότητας (και ειδικά τις προβλέψεις του ν. 4596/2019 που απαγορεύει ευθέως ανάλογες δηλώσεις). Τώρα αν το τεκμήριο αθωότητας δεν σημαίνει τίποτε για κάποιους, τόσο το χειρότερο!
Επίσης δεν συμβάλλει στην ανεύρεση της αλήθειας για τη συγκεκριμένη υπόθεση το εξαγριωμένο πλήθος το οποίο «γιουχάρει» και βρίζει την κατηγορουμένη , κάθε φορά κατά την οποία αυτή προσάγεται στις αρμόδιες αρχές !
Γιατί; Γιατί όλοι είναι απαραίτητο να κατανοήσουν ότι η απονομή της Δικαιοσύνης και η ενδεχόμενη καταδίκη της κατηγορούμενης μητέρας, δεν θα γίνει από την κοινωνία, αλλά από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο (στο οποίο συμμετέχουν και οι ένορκοι, αν τελικά παραπεμφθεί η υπόθεση στο αρμόδιο Δικαστήριο)!
Ακόμη ακούω έκπληκτος όλες αυτές τις τελευταίες μέρες την επιτακτική ανάγκη η οποία υφίσταται -σύμφωνα με κάποιους- για να αυξηθούν οι ποινές σε ορισμένα εγκλήματα (όπως αυτά της συγκεκριμένης υπόθεσης).
Είναι σαφές ότι όλοι αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν μια τέτοια άποψη είναι μάλλον αδαείς! Για ποιο λόγο;
Γιατί, μετά τη ψήφιση του ν. 4855/2021 η μόνη ποινή η οποία προβλέπεται για την ανθρωποκτονία από πρόθεση , δηλαδή το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται η ανωτέρω μητέρα, είναι η ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΘΕΙΡΞΗ!
Τι άλλο θέλουν λοιπόν όλοι εκείνοι οι οποίοι μιλούν για αυστηροποίηση; Μήπως να ξαναγυρίσουμε στην επιβολή της θανατικής ποινής, η οποία είχε καταργηθεί το 1993, γιατί προσέκρουε σε διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου;
Επιπλέον , με βάση το ν. 4855/2021, εάν ενδεχόμενα καταδικασθεί η παραπάνω κατηγορουμένη σε ισόβια κάθειρξη , τότε υποχρεωτικά θα μείνει στις φυλακές για 18 χρόνια (πριν αποκτήσει το δικαίωμα για να υποβάλλει αίτηση για αποφυλάκιση)!
Το συμπέρασμα;
Όλοι σκεφτόμαστε τις τρεις παιδικές «ψυχούλες» (τα τρία παιδιά της κατηγορούμενης μητέρας) που έφυγαν πρόωρα και άδικα από αυτό τον κόσμο, αλλά η Δικαιοσύνη απονέμεται μόνο από τις αρμόδιες αρχές!
Δεν απονέμεται ούτε από τους δημοσιογράφους, ούτε από το εξαγριωμένο πλήθος!
Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. – Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
3.Ξέρουμε πώς τελειώνει αυτό το σίριαλ
Ξένια Πέτρου Κουναλάκη, αρχισυντάκτρια Διεθνών Θεμάτων της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
Επί εβδομάδες η Ρούλα Πισπιρίγκου είχε καταδικαστεί στα μάτια της κοινής γνώμης. Η σύλληψή της είχε προαναγγελθεί μέρες πριν και η ενοχή της είχε προεξοφληθεί. Ουδείς έχει πλέον όρεξη να περιμένει δίκες και αργόσυρτες διαδικασίες. Με τη συνενοχή των Αρχών και μέσω αστυνομικών συντακτών γίνονταν κατά συρροή διαρροές με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στα ΜΜΕ με στόχο πιθανότατα να σπάσει η κατηγορούμενη και να υποπέσει σε κάποιο λάθος. Το πανάκι με το αίμα, το θαμμένο τάμπλετ, η σπιτονοικοκυρά, η εμμονή με τον σύζυγο. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο από το γυμναστήριο, με τα παιδιά που παίζουν χαρούμενα, οι αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια.
Καμία ιδιωτικότητα, κανένα ιατρικό απόρρητο, καμία προστασία. Ο καθένας είχε έτσι τα εργαλεία να φιλοτεχνήσει το προφίλ που του ήταν πιο αποτρόπαιο ή και πιο οικείο: της Μήδειας, της «κερατωμένης» εκδικητικής μάνας, της ψυχοπαθούς υπολογίστριας, της Φραγκογιαννούς, που ήθελε να απαλλάξει τις κόρες της από το άγος του φύλου, της γυναίκας που κουβαλούσε το τραύμα –και το όνομα– της δολοφονημένης γιαγιάς της.
Ενα παιδί νεκρό, δύο, τρία, σαν βιβλίο της Αγκάθα Κρίστι «Και δεν έμεινε κανένα». Οι γιατροί το θεώρησαν σύμπτωση, η καταγγελία για κακοποίηση αρχειοθετήθηκε, ο μπαμπάς δεν κατάλαβε τίποτα, όλα αυτά του φάνηκαν κανονικά. «Χαζός», απεφάνθη η ελληνική κοινωνία για εκείνον. «Σατανική», για εκείνη. Η απόπειρα λιντσαρίσματος αρχικά έξω από το σπίτι της και στη συνέχεια κατά την προσαγωγή της δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν.
Η αστυνομία –με την απουσία της– επιδοκίμασε τις διαθέσεις του αγανακτισμένου πλήθους. Το βλέμμα της κάτω από τη γούνινη κουκούλα απαθανατίστηκε λες κι ήταν πορτρέτο ζώου με χαίτη. Τώρα βρίσκεται στην απομόνωση γιατί στη φυλακή κινδυνεύει η σωματική της ακεραιότητα. Οι συγκρατούμενές της τη βρίζουν και την απειλούν. Το κράτος δικαίου στη χώρα μας αδυνατεί να προστατεύσει μια κατηγορούμενη ακόμη και τώρα που κρατείται.
Η Ρούλα Πισπιρίγκου αποκαλύπτει πολλές αποτυχίες ταυτόχρονα: του σωφρονιστικού συστήματος, του κράτους πρόνοιας, του συστήματος υγείας, των ΜΜΕ, του ΕΣΡ, των γυναικείων οργανώσεων. Στη φυλακή η ίδια ζήτησε μία τηλεόραση. Θέλει να παρακολουθήσει μέχρι τέλους το σίριαλ της ζωής της. Στο τελευταίο επεισόδιο όλοι ξέρουμε τι θα γίνει.