NonPaperNews - Για να μετέχεις στα γεγονότα

Η γενικευμένη στροφή προς την Άκρα Δεξιά σε πολύ μεγάλο βαθμό συνδέεται με το γεγονός ότι είναι η πολιτική πτέρυγα που, στα λόγια τουλάχιστον, αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική τάση
Από την Κυριακή το βράδυ πολλοί προοδευτικοί Βρυξελλών, Βερολίνου και περιχώρων σκίζουν τα ιμάτιά τους για την άνετη άνοδο της «σκληρής» δεξιάς πρωθυπουργού Μελόνι στην Ιταλία. Αλλά για λάθος λόγους, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους έχουν διαγράψει τη λέξη «αυτοκριτική» από το λεξικό. Τους ενοχλεί η Μελόνι. Αλλά για το πώς ανέβηκε, το ποιους διαδέχεται, το πώς ενδυναμώθηκε η συμμαχία που την εξέλεξε, το ποια ήταν εκείνα που έπεισαν την πλειοψηφία των Ιταλών να της εμπιστευθεί την ηγεσία της χώρας τους, για όλα αυτά τίποτα. Λέξη. Για το «γιατί» και το «πώς», κουβέντα. Μόνον για το «τι».

Το πρώτο, κύριο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση: τη Μελόνι έφερε στην εξουσία η ατέρμονη υπεροψία του «επαγγελματία σωτήρα» προκατόχου της Μάριο Ντράγκι. Ο Ντράγκι οδήγησε με τις απαιτήσεις και τους χειρισμούς του σε πρόωρες πλην περιττές εκλογές. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ματαρέλα αρχικά δεν αποδέχθηκε την παραίτηση Ντράγκι, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος να γίνουν. Και τον παρακαλούσε περίπου πεσμένος στα γόνατα να μείνει. Ομως ο «σωτήρας» ήθελε να του δώσουν το ελεύθερο να περπατάει πάνω στο νερό. Δεν του το έδωσαν. Ετσι ήταν που η Ιταλία οδηγήθηκε ξαφνικά σε κάλπες που μπορούσε να είχε αποφύγει. Τώρα το πραγματικό κίνητρο του Ντράγκι είναι άδηλο: ήθελε πράγματι περισσότερη εξουσία και πιο «λυμένα» χέρια; Ή απλώς έβλεπε (γιατί μόνον χαζός δεν είναι ο... «Σούπερ Μάριο») τη λαίλαπα που πιθανότατα έρχεται τον χειμώνα και ήθελε να μην είναι εκεί όταν θα φτάσει; Αυτός γνωρίζει.

Το άλλο όμως, το βαθύ και μόνιμο αίτιο, είναι η πλήρης αποπολιτικοποίηση της πολιτικής ζωής που έχει επιβάλει το Βερολίνο, με όργανο τις Βρυξέλλες, στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Το σύνολο των δημοσιονομικών κανόνων, όσο και των κανονισμών σχεδόν κάθε είδους που παράγονται πλέον από τις δύο «πρωτεύουσες» της Ευρώπης, την αληθινή και την «ονομαστική», έχει εξοντώσει την πολιτική λειτουργία στις χώρες-μέλη – γι' αυτό άλλωστε προκύπτουν και οι διάφοροι, συνήθως πρώην τραπεζίτες, τύπου Ντράγκι. Γι' αυτό έγινε επί της ουσίας και το BREXIT. Αυτή η αναγκαστική πολιτική απονεύρωση που έχει επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς από μία νομενκλατούρα που ζει στον κόσμο της και διοικείται από τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα, δεν έχει προηγούμενο: το μότο είναι «ψηφίστε όποιον θέλετε, αλλά μόνον αν τον εγκρίνουμε». Ε, αυτό δεν είναι δημοκρατία. Ούτε το αρχικό όραμα της Ενωσης είχε σχέση με αυτό, ούτε οι λαοί της το θέλουν, ούτε και λειτουργεί αποτελεσματικά και βιώσιμα.

Η γενικευμένη στροφή προς την Ακρα Δεξιά σε πολύ μεγάλο βαθμό συνδέεται με το γεγονός ότι είναι η πολιτική πτέρυγα που, στα λόγια τουλάχιστον, αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική τάση. Και που μιλά για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων και των κοινωνιών και όχι για αυτά που θέλουν οι Βρυξέλλες. Φυσικά, εκεί υπάρχει πολύ μεγάλη υποκρισία. Και ακόμα μεγαλύτερη κρυφή ατζέντα. Και τεράστιος χώρος για kolotumbes – you know... Αλλά τα μεγάλα στρώματα των πληθυσμών νιώθουν πλέον μαζικά προδομένα και ανυπεράσπιστα από τους παραδοσιακούς ευρωπαϊκούς μηχανισμούς πολιτικής έκφρασης. Και επειδή, επί της ουσίας, το σημερινό δαιδαλώδες ευρωπαϊκό καθεστώς άσκησης της πραγματικής εξουσίας που μετράει τους έχει στερήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους, προσπαθούν να το πάρουν πίσω. Και, έτσι ακριβώς είναι η που η παραπαίουσα Ευρώπη της Ούρσουλα που είναι πραγματικά χαμένη στο διάστημα, φέρνει η ίδια στην εξουσία τη Μελόνι. Και δεν θα είναι η τελευταία. Στη Γαλλία δεν έχει γίνει απλώς επειδή το σύστημα είναι προεδρικό και το καθιστά απίστευτα δυσχερέστερο. Ομως, στη Γερμανία, η AfD ήδη ανεβαίνει. Και αν ενοχλεί η Μελόνι, εκεί είναι που θα φανεί τι πραγματικά σημαίνει Ακροδεξιά... Και μάλιστα, ελέω Σολτς, πλέον και με τεράστιο, πανίσχυρο στρατό...

2.Ηλίας Μαγκλίνης -Ο φόβος γεννάει τέρατα

Είναι όντως η συντηρητική Δεξιά που μοιάζει να θριαμβεύει στην Ευρώπη; Είναι ταυτόσημη με τη λαϊκιστική Δεξιά, η οποία έχει στοιχεία ακραία στο ιδεολογικό της πλαίσιο, όπως επίσης σε επίπεδο στελεχών;
Ναι, σε πολλά ταυτίζονται. Πρώτα απ' όλα στο συντηρητικό ανακλαστικό, π.χ., αντίδραση απέναντι στο μεταναστευτικό και στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Επειτα είναι και οι παραδοσιακές αξίες κοινός τους τόπος: η μυθολογία ενός ένδoξου παρελθόντος κ.ο.κ.
Από την άλλη, ο γνήσιος συντηρητικός δεν βλέπει με καλό μάτι τον λαϊκισμό. Τόσο αισθητικά όσο και ηθικά-πολιτικά, δεν του πηγαίνουν ούτε η ρητορική ούτε οι μέθοδοι. Ο λαϊκιστής διακρίνεται από έναν σαρωτικό, τυφλό σχεδόν, ριζοσπαστισμό.

Το ιστορικό παράδειγμα είναι σαφές. Οι φασίστες δεν ήσαν συντηρητικοί, το αντίθετο. Στην εποχή του, ο Μουσολίνι ήταν και ριζοσπάστης και λαϊκιστής. Είναι πασίγνωστο το επεισόδιο όταν μπροστά σε σοκαρισμένους απλούς Ιταλούς προκαλούσε τον Θεό να αποδείξει την ύπαρξή του καίγοντάς τον επιτόπου με έναν κεραυνό. Με σημερινούς όρους, αυτό είναι όργιο λαϊκισμού, μείγμα ναρκισσισμού και φιγουρατζίδικου θεατρινισμού.
Ο συντηρητικός αστός δεν βλέπει με καλό μάτι τέτοια αυτοσχέδια σόου ή, πολύ περισσότερο, την αμφισβήτηση μιας τόσο παραδοσιακής αξίας όπως είναι η θρησκευτική πίστη. Κάπως ανάλογα, κάποιοι παραδοσιακοί συντηρητικοί στην Αμερική, οι «κλασικοί» Ρεπουμπλικανοί, ουδέποτε συμπάθησαν τον Τραμπ ανεξαρτήτως του πόσο απεχθάνονταν τον Ομπάμα.

Βεβαίως, σήμερα, όπως και ο φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης, έτσι και ο μετριοπαθής συντηρητικός που δεν θέλει να βλέπει τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς να απειλούνται, δεν καθορίζει το παιχνίδι. Από την τραμπική Αμερική (που μπορεί να επιστρέψει...) έως το Brexit και από τον Ορμπαν και την ενδυναμωμένη Λεπέν έως τη Μελόνι, που θριάμβευσε στην Ιταλία, αυτό που βλέπουμε να κυριαρχεί δεν είναι το Κέντρο ή ο παραδοσιακός συντηρητισμός, αλλά ένας ακραίος λαϊκισμός. Και καλό είναι εδώ να θυμόμαστε ότι στην πλειονότητά τους οι λαϊκιστές της Δεξιάς που μοιάζει να έχουν το πάνω χέρι αυτήν τη στιγμή, βλέπουν με συμπάθεια τον Πούτιν.

Τα παραπάνω δεν συνιστούν υπεράσπιση του μετριοπαθούς συντηρητισμού. Αφενός τα δοχεία είναι συγκοινωνούντα, αφετέρου, ιστορικά μιλώντας, οι συντηρητικοί έχουν διαπράξει τέρατα από τον φόβο τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το πώς επέλεξαν εντέλει να στηρίξουν τους ναζί στη Γερμανία του 1933 μόνο και μόνο επειδή έτρεμαν την άνοδο του κομμουνισμού.
Ο φόβος γεννάει τέρατα. Και αυτό, δυστυχώς, δείχνει να συμβαίνει σήμερα στον δυτικό κόσμο. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο Πούτιν, πάνω εκεί πατάει και ο Ερντογάν. Οσο η Δύση θα παλινωδεί, τα φίδια θα βγαίνουν απ' τις φωλιές τους.

3. Πέτρος Τατσόπουλος-Κουκιά μετρημένα

Η ευρεία παράταξη του ορθού λόγου - ας την ορίσουμε κάπως αυθαίρετα από την Κεντροδεξιά έως και την Κεντροαριστερά - κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει τα ματάκια της με τα χεράκια της
Τα ανέκδοτα με τα «στήθη» και τα «πεπόνια» (meloni αμφότερα στα ιταλικά) καλά κρατούν, όπως και οι χοροί: τα πρώτα πριμοδοτεί η ίδια η νικήτρια των ιταλικών εκλογών με ψιλοσαχλά υπονοούμενα, ενώ στους δεύτερους δηλώνει άρον-άρον συμμετοχή κάθε ακροδεξιά ψυχή ανά την υφήλιο. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι δικοί μας ακροδεξιοί από του Κουτρούλη τον γάμο. Μια θεσσαλονικιά πολιτευόμενη, διαβόητη για τις όχι και τόσο κομψές δημόσιες παρεμβάσεις της, βρήκε ευκαιρία για να επιδείξει τα άψογα ιταλικά της, την ίδια στιγμή που κατέκλυσαν με ευχές την Τζόρτζια Μελόνι πολιτευτές αγνώστων λοιπών δημοσκοπικών επιδόσεων, όχι πάντως πάνω από τη μονάδα.

Ουδεμία έκπληξις. Ανάλογοι πανηγυρισμοί στήνονται και αντίστοιχες προσδοκίες αναπτερώνονται όποτε παίρνει κεφάλι στην εκλογική κούρσα η Λεπέν, ο Ορμπαν ή ο Σαλβίνι: οι φτωχοί συγγενείς τους στη Ψωροκώσταινα δεν προλαβαίνουν να αναρτούν δικές τους πόζες με τους νικητές στα social media, έστω και αν δεν μοιράστηκαν τίποτε πέρα από την πόζα, βέβαιοι για τη διαχρονική ισχύ της παροιμίας: μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Πικρά όμως το γνωρίζουν: δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Γιαννιού. Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Τα φώτα οσονούπω θα σβήσουν.

Πλησιάζουμε πια προς τις δικές μας εθνικές εκλογές (τις κατά πάσα βεβαιότητα διπλές, μη σας πω τριπλές και σας τρομάξω), αλλά τα ακροδεξιά μορφώματα της χώρας, προς μεγάλη ευχαρίστηση ημών των υπολοίπων, δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να εγκαταλείψουν τη ναρκισσιστική τους νιρβάνα: ο καθένας ποτίζει τον κηπάκο του δίχως καμία σκορδοκαϊλα να τον ενώσει με τον κηπάκο του διπλανού του, έστω και υπό τη μορφή χαλαρής συνομοσπονδίας, τόσο χαλαρής που να ποντάρεις σχεδόν σίγουρα ότι θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη την επομένη των εκλογών. Οι κηπάκοι αυξάνονται και πληθύνονται, όχι μονάχα απομακρύνοντας κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο το ενδεχόμενο να κερδίσει κάποιος από όλους το εισιτήριο του 3% και την πολυπόθητη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά και θέτοντας παράλληλα σε σοβαρό κίνδυνο να πληρώσει τα σπασμένα από την πολυδιάσπαση ο επιστολογράφος του Ναζωραίου. Κρίμα κι άδικο.

Ολα βαίνουν καλώς λοιπόν και ουδείς λόγος ανησυχίας; Οχι ακριβώς. Η ευρεία παράταξη του ορθού λόγου – ας την ορίσουμε κάπως αυθαίρετα από την Κεντροδεξιά έως και την Κεντροαριστερά – κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει τα ματάκια της με τα χεράκια της. Το σκάνδαλο των υποκλοπών έφερε τις σχέσεις Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς στο ψυχρότερο δυνατό σημείο και χωρίς καθόλου να υποτιμήσουμε τη σημασία του (αντιθέτως, πιστεύουμε ακράδαντα ότι η σημερινή κακοδαιμονία τροφοδοτήθηκε από την υποτίμησή του) θα θεωρήσουμε ως «χοντρή πλάκα» της Ιστορίας εάν σταθεί αφορμή για να οδηγηθούμε σε εμφανώς χειρότερες έως τραγικές λύσεις προκειμένου να αποφύγουμε τη μεταξύ τους μετεκλογική κυβερνητική σύμπραξη.

Μπορεί προεκλογικά τόσο η Κεντροδεξιά όσο και η Κεντροαριστερά να επιστρατεύουν την αισθαντική φωνή του Γιάννη Πάριου και να μας τραγουδούν «Πιο καλή η μοναξιά», αλλά εμείς γνωρίζουμε πως τα κουκιά είναι μετρημένα: εάν η Δεδηλωμένη δεν εκμαιευθεί με τη σύμπραξη (συν αποχή συν ανοχή) της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά για την εξασφάλιση από το Κοινοβούλιο ψήφου εμπιστοσύνης, θα εκμαιευθεί με τη σύμπραξη (συν αποχή συν ανοχή) Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς ή Κεντροαριστεράς και λαϊκιστικής Αριστεράς. Μην με υποβάλλετε στο μαρτύριο να σας εκμυστηρευθώ ποιο από τα δύο σενάρια λιγουρεύομαι, με δεδομένη την εμπειρία μας από παρόμοιες κυβερνητικές παραλλαγές. Καλύτερα να σας απαντήσω εάν, στην κορύφωση της κλιματικής αλλαγής, προτιμώ να πεθάνουμε από παγετώνα ή καύσωνα.