Πείτε με ρατσίστρια, αλλά δεν ξέρω αν το χρώμα τους ήταν μπεζ λόγω καταγωγής ή λόγω απύθμενης βρώμας. Πραγματικά από τόσο μακριά το χρώμα ήταν δυσδιάκριτο... Όπως δυσδιάκριτη ήταν και η διάθεσή τους... Αμέσως αναρωτήθηκα... Δεν φαντάζομαι να έχουν σκοπό να μείνουν εκεί, όχι τόσο γιατί το θέαμα με ενοχλούσε αισθητικά (που ασφαλώς κι αυτό ήταν μια πραγματικότητα), αλλά περισσότερο γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ πως τους επιτράπηκε να μπουν στην πολυκατοικία και να εγκατασταθούν στην ταράτσα της.
Ας μην γίνομαι όμως, απάνθρωπη και ξενοφοβική, σκέφτηκα. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Από τους δρόμους, καλύτερα στους πάνω ορόφους, έστω και ξέσκεπους...
Πείτε μου όμως, τι είδους καινούργια μόδα είναι αυτή, να στήνονται τσαντίρια στις οροφές των κτιρίων; Που είναι ο Δένδιας; Τι κάνει ο «Ξένιος Δίας»; Αλλά κι από την άλλη..., κακόμοιροι άνθρωποι ήταν κι αυτοί, ξεριζωμένοι από την πατρίδα τους, νηστικοί, έρμαια της τύχης τους... και πολλά άλλα, μπλα, μπλα, μπλα...
Κατέβηκα φορώντας τις ξεχειλωμένες μου UGG (πού εποχές για αλλαγή γκαρνταρόμπας!) κι έτρεξα να ρωτήσω την κυρία του απέναντι πρώτου ορόφου που συναντάω συχνά στις λαϊκές (εκεί που αγοράζει τις απομιμήσεις του pretty bra), μήπως γνωρίζει επιτέλους τι συμβαίνει.
Άρχισα να την πυροβολώ με ερωτήματα του τύπου: «Από πού είναι αυτοί που εγκαταστάθηκαν στην ταράτσα του κτιρίου σας; Ποιός τους έφερε εκεί; Ειδοποιήσατε τις αρχές; Έρχεται ο Δένδιας με τους άνδρες του; (Και το κλασσικό: Πού πηγαίνουν τουαλέτα;)» Η απάντηση της γειτόνισσας με άφησε άφωνη, πράγμα που παθαίνω, φυσικά, σπάνια. «Δεν είναι μετανάστες. Είναι Έλληνες που έμεναν στον δεύτερο όροφο και τους έκαναν έξωση. Τους αφήσαμε να μείνουν εκεί, για να μην καταλήξουν στο δρόμο!».
«Έλληνες και βάρβαροι γινήκαμε ίδιοι», σκέφτηκα. Μόνο που βάρβαροι δεν είναι οι «απολίτιστοι» του τρίτου κόσμου, αλλά οι «πολιτισμένοι» του δυτικού κόσμου. Αυτοί που παλεύουν να κάνουν τους Έλληνες ...βαρβάρους.
Απλώστε την μπουγάδα σας ρε... Οι ταράτσες μας θα μείνουν άδειες.