Η Μεγάλη Εβδομάδα αρχίζει σήμερα στην Αμερική, αλλά για τους Νεοϋορκέζους τα πάθη έχουν ξεκινήσει από καιρό και η ανάσταση φαντάζει πολύ μακρινή. Οικεία στους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη, είτε την έχουν επισκεφθεί είτε όχι, χάρη στις ταινίες του Χόλιγουντ και στις τηλεοπτικές σειρές, η κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη διανύει αυτές τις μέρες τη δική της Via Dolorosa, καθώς οι νεκροί της από τον κορωνοϊό τείνουν να ξεπεράσουν εκείνους ολόκληρης της Κίνας.
Τούτη τη χαμένη άνοιξη, κανείς δεν χάρηκε το θαύμα των ανθισμένων κερασιών στον Βοτανικό Κήπο του Μπρούκλιν, που έκλεισε για να περιοριστεί η διάδοση του φονικού ιού. Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, όπως θέλει να είναι γνωστή στον κόσμο, μοιάζει σαν να έχει ερημωθεί από βόμβες νετρονίου, που αφήνουν άθικτα τα κτίρια, ενώ αφανίζουν τους ανθρώπους. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων, που υπό άλλες συνθήκες θα χωνεύονταν μέσα στο πανδαιμόνιο, τρυπάνε την αλλόκοτη σιωπή. Την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 τα ασθενοφόρα ηχούσαν στα αυτιά των αποσβολωμένων Νεοϋορκέζων ως άγγελοι ελπίδας – πάει να πει ότι υπάρχουν ακόμη ζωντανοί κάτω από τα ερείπια. Τώρα ακούγονται ως άγγελοι θανάτου.
Τα θέατρα του Μπρόντγουεϊ διαφημίζουν ακόμη παραστάσεις που έχουν ακυρωθεί. Στην Τάιμς Σκουέαρ οι πολύχρωμες επιφάνειες εξακολουθούν να αστράφτουν με μόνους θεατές λιγοστούς περαστικούς, ελάχιστους πωλητές και περιστασιακά κάποιους αστυνομικούς να βγάζουν σέλφι με φόντο τους έρημους δρόμους. Το Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ μοιάζει απέξω με μαυσωλείο. Μέσα, η ατμόσφαιρα δεν είναι πιο ευχάριστη.
Μια άλλη άνοιξη, το Σέντραλ Παρκ θα ήταν τίγκα από ντόπιους και τουρίστες, με τα ζευγαράκια να λιάζονται δίπλα στη λίμνη, ατενίζοντας το μοναδικό θέαμα ενός πάρκου που περιβάλλεται από ουρανοξύστες. Τώρα εκείνο που κυριαρχεί είναι οι λευκές σκηνές του νοσοκομείου εκστρατείας, που στήθηκε εδώ πριν από λίγες μέρες, κάτι που είχε ξαναγίνει στον αμερικανικό εμφύλιο. Στον δυτικό προβλήτα του λιμανιού έχει προσαράξει από τη Δευτέρα το πλωτό νοσοκομείο του πολεμικού ναυτικού «Comfort», όπως είχε γίνει την 11η Σεπτεμβρίου.
Η πραγματική τραγωδία εξελίσσεται μακριά από την κοινή θέα. Στο Κουίνς και στο Μπρούκλιν, τις δύο κατεξοχήν λαϊκές περιοχές της πόλης, όπου ζουν οι μισοί από τα οκτώ εκατομμύρια των κατοίκων της, η ομοσπονδιακή υπηρεσία αντιμετώπισης καταστροφών, η FEMA, έστειλε φορτηγά ψυγεία για να φτιαχτούν πρόχειρα νεκροτομεία στις αυλές μεγάλων νοσοκομείων. Στις κεντρικές φυλακές του Ρικς Αϊλαντ οι Αρχές προσφέρουν στους φυλακισμένους έξι δολάρια την ώρα (πολλά λεφτά για όσους ζουν πίσω από τα σίδερα) προκειμένου να ανοίξουν χιλιάδες νέους τάφους στο Χαρτ Αϊλαντ.
Μέσα στα νοσοκομεία, κάθε θάλαμος γίνεται το σκηνικό του έπους και της τραγωδίας. Γιατροί και νοσηλευτές δίνουν καθημερινά τιτάνιο αγώνα, αντιμέτωποι με το τσουνάμι των κρουσμάτων, υπό τρομερά αντίξοες συνθήκες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμη και σε παγκοσμίως διάσημα, ιδιωτικά νοσοκομεία, λείπουν όχι μόνο αναπνευστήρες, αλλά και στολές προστασίας, μάσκες και γάντια. Ο Τραμπ και ο Κουόμο, ο πρόεδρος της χώρας και ο κυβερνήτης της Πολιτείας, ανταλλάσσουν κατηγορίες για τον επιμερισμό των ευθυνών και αναζητούν λύσεις έκτακτης ανάγκης. Ο Αμερικανός πρόεδρος αναγκάστηκε να επιτάξει το μεγαθήριο της General Motors για την εσπευσμένη κατασκευή χιλιάδων αναπνευστήρων.
Χώρα των εκρηκτικών αντιθέσεων, η Αμερική αποδείχθηκε πολύ άσχημα προετοιμασμένη για μια υγειονομική κρίση τέτοιων διαστάσεων. Η πιο ισχυρή δύναμη του πλανήτη έχει το μικρότερο προσδόκιμο επιβίωσης ανάμεσα στις 12 δυτικές χώρες με συγκρίσιμο επίπεδο ανάπτυξης. Είναι μικρότερο από της Ελλάδας, ίδιο με της Κούβας. Δεκάδες εκατομμύρια ανασφάλιστοι τρέμουν διπλά την αρρώστια – τα νοσοκομεία είναι υποχρεωμένα να τους δεχθούν στα επείγοντα περιστατικά, αλλά ύστερα θα τους στείλουν τον λογαριασμό στο σπίτι. Ωστόσο, τα διάσημα νοσοκομεία και οι Ιατρικές Σχολές της Νέας Υόρκης παραμένουν και μέσα στην τρομερή αυτή δοκιμασία φυτώρια πρωτοποριακών ερευνών, από τις οποίες μπορεί να αναδυθούν αποτελεσματικές θεραπείες, σωτήρια φάρμακα, ίσως και το ποθητό εμβόλιο που περιμένει ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Η ζωή επιμένει
Στο μεταξύ, η ζωή διεκδικεί τα δικαιώματά της. Κάποιοι πολίτες βολτάρουν στο Σέντραλ Παρκ, ποδηλάτες απολαμβάνουν τους απελευθερωμένους δρόμους, πλανόδιοι πωλούν πρέτσελ, εργαζόμενοι πηγαίνουν στη δουλειά με το μετρό. Αργά ή γρήγορα, η δοκιμασία θα περάσει. Μέχρι τότε, η εικόνα της ερήμωσης θα υπενθυμίζει σε όλον τον κόσμο ότι οι ουρανοξύστες, τα θαυμαστά μνημεία και οι ναοί του χρήματος δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους, εκείνους που τα φτιάχνουν όλα αυτά και εκείνους που τα χαίρονται. Και πόσο πιο όμορφες θα 'ταν οι πόλεις μας αν αυτοί οι δύο κόσμοι γίνονταν ένας.