Η πολιτική ζωή της χώρας μιμείται σταθερά τα τελευταία 24ωρα τη... Σαντορίνη και την Αμοργό. «Χορεύει» στους ρυθμούς των Τεμπών, όπως τα δυο νησιά στους ρυθμούς του Εγκέλαδου. Και μοιάζουν τόσο, μα τόσο, μεταξύ τους.
Οι σεισμολόγοι περιμένουν τον μεγάλο σεισμό που προετοιμάζουν οι εκατοντάδες μικροσεισμοί οι οποίοι εκδηλώνονται εδώ και μερικές ημέρες στο ρήγμα στο κέντρο των Κυκλάδων και επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου για το αν ο σεισμός θα είναι τεκτονικός ή ηφαιστειακός, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη χώρα και την τουριστική της βιομηχανία.
Από την άλλη, οι πολιτικοί αναλυτές εκλαμβάνουν ως «μικροσεισμούς» όσα αποκαλύπτονται σχετικά με το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, τον Φεβρουάριο του 2023, και προσπαθούν – και αυτοί – με προσομοιώσεις και υποθέσεις εργασίας να ανιχνεύουν πως θα αντιδράσει το πολιτικό σύστημα όταν «σκάσει» το «ηφαίστειο» με τα πορίσματα για το τι προκάλεσε τη φονική έκρηξη μετά τη σύγκρουση των δυο τρένων.
Είναι προφανές ότι αν εμπλέκονται κάπου οι σεισμικές δονήσεις, αυτό αφορά αποκλειστικά και μόνο τη διαχείρισή τους. Στο μεν πρώτο σκέλος, τη σεισμική δραστηριότητα Σαντορίνης – Αμοργού, με την κυβέρνηση να έχει αποκλειστικά τον κυρίαρχο ρόλο, καλείται να αποδείξει ότι, αν ο μη γένοιτο εκδηλωθεί ένας καταστροφικός σεισμός, είχε τα αντανακλαστικά να προετοιμάσει την κρατική μηχανή και τον πληθυσμό των Κυκλάδων για να υπάρξουν οι μικρότερες δυνατές απώλειες.
Από όσα έχουν γίνει έως τώρα γνωστά, φαίνεται ότι στο επίπεδο του σχεδιασμού και της προετοιμασίας τα πράγματα εξελίσσονται αρκετά καλά. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου...
Στη δε δεύτερη περίπτωση πρόκειται για τη διαχείριση που επιχειρεί ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα.
Και καθώς η πρώτη εικόνα δεν μπορεί να είναι φανερή διότι, δυστυχώς, η επιστήμη δεν έχει ακόμη εφεύρει τον μηχανισμό για την πρόβλεψη των σεισμών, αλλά μόνο στατιστικά να μελετά το φαινόμενο, μοιραία το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στους «μικροσεισμούς» που ταράζουν την ηρεμία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Αν λοιπόν πρέπει να αναλυθεί η στάση των κομμάτων απέναντι στο δυστύχημα των Τεμπών, θα πρέπει κανείς να επισημάνει τον «άγνωστο Χ» της εξίσωσης, που δεν είναι άλλος από την κοινωνία. Για περισσότερο από ενάμιση χρόνο κυβέρνηση και αντιπολίτευση απέτυχαν να διεισδύσουν στον συναισθηματικό κόσμο της κοινωνίας και να διαγνώσουν σωστά και με ακρίβεια πόσο βαθιά πληγωμένη και απογοητευμένη αισθάνεται επειδή δύο χρόνια μετά το τρομερό δυστύχημα ουσιαστικά δεν γνωρίζουμε τίποτε, πέραν του προφανούς – της σύγκρουσης των δυο τρένων.
Με την κυβέρνηση να πετάει το μπαλάκι στη Δικαιοσύνη και την αντιπολίτευση να βολεύεται με αυτό, δεν προξενεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι αφυπνίστηκαν ουσιαστικά και οι δύο μετά τις διαδηλώσεις οργής της 24ης Ιανουαρίου και την πιθανότητα επανάληψής τους στις 28 Φεβρουαρίου, με τη συμπλήρωση των δυο ετών από το δυστύχημα.
Αλλά η αφύπνιση είχε μόνο αμυντικό χαρακτήρα. Για μεν την κυβέρνηση, να μην αναδεχθεί ολόκληρη την οργή του κόσμου, για δε την αντιπολίτευση να αποδείξει ότι είχε σε πρώτη προτεραιότητα το δυστύχημα, και άρα να αποτινάξει από πάνω της τη βαριά κατηγορία ότι δεν κάνει τίποτε για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Ωστόσο αν κοιτάξει προσεκτικά κανείς πίσω, ειδικά για την αντιπολίτευση, θα παρατηρήσει ότι το μόνο αξιοσημείωτο γεγονός προς αυτή την κατεύθυνση είναι η πρόταση του ΠαΣοΚ για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής σχετικά με τις ευθύνες του υφυπουργού πάρα τω πρωθυπουργώ την περίοδο του δυστυχήματος Χρ. Τριαντόπουλου. Τίποτε άλλο, πέραν αυτού του «μικροσεισμού».
Οι υπόλοιποι που με βαριά καρδιά θα αποδεχθούν απλώς την πρωτοβουλία του ΠαΣοΚ, είναι σαφές πως αναμένουν την ανακοίνωση των πορισμάτων του ΕΜΠ και της Ειδικής Επιτροπής που συστάθηκε για να διερευνήσει τις συνθήκες του δυστυχήματος, πολλούς μήνες αργότερα.
Αναμένουν δηλαδή, όπως και η κυβέρνηση, τον κύριο «σεισμό» για να κινηθούν. Αλλά ποιες είναι οι επιλογές; Μια πρόταση μομφής, η οποία δεν θα καταλήξει πουθενά, πλην ενός πρόσκαιρου οφέλους για τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη: θα μπορεί να επικαλείται την ομοιογένεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ για όσο αυτό μπορεί να «πουλάει».
Αλλωστε ο κ. Μητσοτάκης κινήσεις ευρείας κλίμακας για την αποσυμπίεση της κατάστασης δύσκολα θα επιχειρήσει. Ακόμη και ένας σαρωτικός ανασχηματισμός, στην υποθετική περίπτωση ότι με τον «πάγκο» που διαθέτει η ΝΔ θα τον επιχειρούσε, δύσκολα θα μηδενίσει το κοντέρ – έχει ήδη προεξοφληθεί.
Τι απομένει λοιπόν στον Πρωθυπουργό; Κατά τη γνώμη μου δραστικές, ίσως και επώδυνες πολιτικά, πρωτοβουλίες. Ανεξαρτήτως ουσιαστικού αποτελέσματος, θα (απο)δείξει στην κοινωνία ότι έστω και με χρονοκαθυστέρηση αντέδρασε στη σωστή κατεύθυνση, επειδή αποκωδικοποίησε με ορθό τρόπο τα μηνύματα της 24ης Ιανουαρίου.
Το έχει ανάγκη για να επανακτήσει ένα μέρος από το πολιτικό κεφάλαιο που ανάλωσε όλο το προηγούμενο διάστημα, προσποιούμενος ότι δεν «βλέπει» (το) πρόβλημα στα Τέμπη...