Ηταν ένας ωραίος δρόμος, ό,τι πρέπει για περίπατο, για ψώνια, για συναντήσεις. Με δέντρα, πλατείες, ωραία νεοκλασικά κτίρια, κινηματογράφους, καταστήματα, καφενεία.
Ξεκινώντας από την Ομόνοια, δεξιά σου είχες το πολυκατάστημα των Αδελφών Λαμπρόπουλων. Εδώ είχα αγοράσει τους πρώτους δίσκους, κλασικής μουσικής, 78 στροφών και ασήκωτους. Απέναντι ήταν, από την ίδια μεριά του δρόμου, το μεγάλο πολυκατάστημα της «Κατράντζος σπορ» που κάποια στιγμή κάηκε ολοσχερώς εγκαινιάζοντας τη σειρά των εμπρησμών (μερικά τετράγωνα πιο κει καιγόταν το Μινιόν).
Ανεβαίνοντας προς το Σύνταγμα συναντούσες την αντιπροσωπεία της Cortebert (μικρός χάζευα αυτά τα ρολόγια), το πολυκατάστημα Χρυσικόπουλου και άλλα μαγαζιά. Από την απέναντι μεριά ήταν το κατάστημα υψηλής ποιότητος έτοιμων ρούχων «Βάρδας-Αναγνωστόπουλος» (συνεχίζει αλλού ως «Βάρδας»). Πιο πάνω, ο κινηματογράφος Ορφεύς που τις Κυριακές το πρωί γινόταν αίθουσα συναυλιών. Εκεί μαζευόμασταν κάθε Κυριακή μία ομάδα μουσόφιλων εφήβων και ακούγαμε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Φιλοκτήτη Οικονομίδη, του Βαβαγιάννη και του Παρίδη.
Στο υπόγειο του Ορφέα είχε στηθεί μετά την Κατοχή το πρώτο θέατρο του Καρόλου Κουν. Και εκεί συχνάζαμε πολύ. Και αργότερα στο Αστυ της πλατείας Κοραή.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην ίδια σειρά με τον Ορφέα ήταν το πιο πολύτιμο για μένα βιβλιοπωλείο της Αθήνας. Ο περίφημος Κάουφμαν, με θησαυρούς ξένων βιβλίων, κυρίως γαλλικών. Εκεί κατέθετα το μεγαλύτερο μέρος από το χαρτζιλίκι μου και αρκετά από τα σπάνια βιβλία που έχω ήδη κάνει δωρεά στην Εθνική Βιβλιοθήκη (τα πολλά μετά θάνατον) έχουν αγοραστεί εκεί.
Και άλλοι κινηματογράφοι έκλεισαν: Απόλλων, Αττικόν, το ζαχαροπλαστείο Διεθνές, και φρικτό σύγχρονο μνημείο – το κτίριο όπου κάηκαν οι υπάλληλοι της Μαρφίν.
Η οδός Σταδίου σήμερα είναι κάτι σαν μαυσωλείο. Τα μαγαζιά και οι κινηματογράφοι έχουν κλείσει, οι στοές άδειες, ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί. Και αν τελικά υπερισχύσει το πείσμα του δημάρχου να γίνει η Πανεπιστημίου ημι-πεζόδρομος, η Σταδίου θα απαξιωθεί εντελώς.
Ενώ υπάρχει η πρόταση του γνωστού αρχιτέκτονα Δημήτρη Κονταργύρη, που συνυπογράφουν πενήντα αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι, η Σταδίου να γίνει πεζόδρομος που να καταλήγει σε πεζοδρομημένη πλατεία Συντάγματος και οδό Φιλελλήνων, συναντώντας το κύριο ρεύμα κίνησης στη Λεωφόρο Αμαλίας. Σύμφωνα με αυτή τη μελέτη η Πανεπιστημίου γίνεται πάλι δρόμος διπλής κυκλοφορίας με έξι λωρίδες, όπως οι ιδίου πλάτους Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας, τα πεζοδρόμιά της στενεύουν (ποιος θέλει να κάνει περιπάτους μέσα στο καυσαέριο;) ενώ η Σταδίου θα δέχεται μόνο Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας και, φυσικά, πεζούς στα πεζοδρόμια.
Η πρόταση Κονταργύρη δημοσιεύθηκε ήδη με λεπτομερή σχεδιαγράμματα και πίνακες στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Οι ανώνυμοι μελετητές των σχεδίων του δημάρχου θα έκαναν καλά να τη μελετήσουν και να τη μετρήσουν. Αυτό που έχει συμβεί με την Πανεπιστημίου έχει προκαλέσει μόνο αρνητικά σχόλια.
Πραγματικά δεν έχω συναντήσει έναν άνθρωπο (ειδικό ή όχι) που να του αρέσει. (Ακόμα και οι δημοσκόποι δεν βρήκαν πάνω από 8%.)
Αντίθετα, η πεζοδρόμηση της Σταδίου θα της δώσει νέα ζωή. Τα μαγαζιά θα ξανα-ανοίξουν, αφού οι υποψήφιοι πελάτες τους θα κυκλοφορούν μπροστά στις βιτρίνες. Αλλωστε η Σταδίου ορίζει γεωμετρικά το εμπορικό τρίγωνο του κέντρου της Αθήνας και είναι εύκολο να ξαναγίνει αυτό που ήταν επί εκατό χρόνια: ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης!
Κι αν ο συμπαθέστατος δήμαρχός μας δεν συμφωνεί με την πρόταση αυτή, ας προκηρύξει έναν διαγωνισμό, να πάρουμε κι άλλες ιδέες. Οχι να πειραματίζεται με φοίνικες, πλατάνους και θημωνιές στην πλάτη μας και με τα δικά μας χρήματα!