Είναι μια παλιά, διδακτική ιστορία αυτή που θα σας αφηγηθώ παρακάτω. Δεν την επινόησα για να ταιριάξει στις περιστάσεις. Προϋπήρχε και περίμενε τον άνθρωπο που θα της έδινε ζωή με τη συμπεριφορά του.
Ο πρωταγωνιστής της είναι ένας άνθρωπος ικανός και φιλόδοξος (και ξέρετε πως αυτά τα δύο τροφοδοτούν το ένα το άλλο), τον οποίο προσκαλούν, τελευταία στιγμή, σε μια πολύ σημαντική δεξίωση. Η ευκαιρία για αυτόν είναι τεράστια και δεν υπάρχει περίπτωση να μην τη βουτήξει από το τσουλούφι. Στη δεξίωση θα βρίσκονται ξένοι ηγέτες και αξιωματούχοι και ο φίλος μας θα έχει, επιτέλους, την ευκαιρία να τους ξεδιπλώσει το ταλέντο του, να επιδείξει την ευφυΐα και τις ικανότητές του, όλα αυτά που τον έκαναν διάσημο στη χώρα του. Το πρόβλημά του, όμως, ήταν ότι δεν είχε το κατάλληλο βραδινό κοστούμι (dinner jacket) για τη δεξίωση. Παίρνει σβάρνα λοιπόν όλους τους ράφτες και, με τα πολλά, καταφέρνει να βρει κάποιον ο οποίος τού υπόσχεται ότι μπορεί να φτιάξει το κοστούμι μέσα σε 24 ώρες και τον εμπιστεύεται.
Το λόμπινγκ του αυταρχισμού στις Βρυξέλλες
Την προκαθορισμένη ώρα της επομένης, να σου τον ο φίλος μας στον ράφτη, με το λευκό πουκάμισό του, το μαύρο παπιγιόν και τα λουστρίνια του, έτοιμος να φορέσει το καινούργιο κοστούμι, για να πάει από εκεί κατευθείαν στη δεξίωση. Δοκιμάζει το παντελόνι και βλέπει ότι το δεξί μπατζάκι δεν πέφτει καθόλου σωστά. Καταστροφή! Οχι, τον προλαβαίνει ο ράφτης, υπάρχει τρόπος: «Αν, σε κάθε βήμα σας, σηκώνετε λίγο – δεν θέλει πολύ – τον δεξί γοφό, το παντελόνι στρώνει περίφημα». Ο δικός μας ακολουθεί τις οδηγίες και, πράγματι, διαπιστώνει ότι το πρόβλημα εξαφανίζεται. Προχωρεί στο σακάκι και βλέπει ότι το πρόβλημα είναι στον αριστερό ώμο: κάθεται με τρόπο που του παραμορφώνει το σώμα, τον κάνει καμπούρη. Αλλά και για αυτό ο ράφτης έχει τη λύση και είναι απλή: «Αν τινάζετε ελαφρά τον αριστερό ώμο και συγχρόνως στρέφετε τον λαιμό σας στην ίδια κατεύθυνση, το σακάκι κάθεται σωστά». Τι να κάνει; Αλλη επιλογή δεν έχει.
Φτάνει η μεγάλη στιγμή της εισόδου του φίλου μας στη δεξίωση και, να τον, καμαρωτός καμαρωτός στο καινούργιο κοστούμι του, να προχωρεί ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες: σηκώνουμε δεξί γοφό, τινάζουμε αριστερό ώμο, στρέφουμε τον λαιμό στην ίδια πλευρά κ.ο.κ. Οι προσκεκλημένοι τον παρατηρούν άναυδοι και ένας από αυτούς γυρίζει στον διπλανό του και ψιθυρίζει: «Τον κακόμοιρο τον τετραπληγικό, τι ταλαιπωρία...». Ψιθυριστά τού απαντά και εκείνος: «Πράγματι, αλλά τι τέλεια ραμμένο το κοστούμι του!».
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι οι γαλλόφωνοι δημοσιογράφοι που τον άκουγαν να τους απευθύνεται με τόση αυστηρότητα («ζε βε ντιρ», μακρά παύση, «α βου», νέα παύση πιο απειλητική, «κε μαντάμ Καϊλή» κ.λπ.) θα έφριξαν με τα γαλλικά του κ. Μιχάλη Δημητρακόπουλου. Ωστόσο, είμαι απολύτως βέβαιος ότι θα βρέθηκαν και κάποιοι να σκεφτούν: «Ναι, αλλά πόσο ωραία στρώνει το μαλλί του κυματιστά προς τα πίσω και πώς τονίζει το καλοσχηματισμένο και ψηλό μέτωπό του!».
Τι άλλο να πω; Παρόμοια άγνοια κινδύνου είχα να δω από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε την αλησμόνητη συνέντευξη στον Κλίντον. Ο παραλληλισμός δεν είναι υπερβολικός, διότι ο κ. Δημητρακόπουλος μίλησε και αγγλικά (εξίσου άθλια με τα γαλλικά του) στην επίμαχη δήλωση. Υπό το πρίσμα αυτό, πιστεύω ότι και η εμφάνιση του κ. Δημητρακόπουλου στα βελγικό δικαστήριο θα μείνει αλησμόνητη. Ιστορική, στο είδος της. Τουλάχιστον αυτό το πέτυχε. Προφανώς όχι με τον τρόπο που είχε υπ' όψιν του, αλλά νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι εκείνο που μετρά.
Τι ήταν αυτό που τον οδήγησε; Ματαιοδοξία; Απερισκεψία; Επαρση; Δεν ξέρω. Εγώ προτιμώ να το λέω, με τα αγγλικά του κ. Δημητρακόπουλου, «άινοσενς», δηλαδή αθωότητα. Νόμιζε ότι όπως περίπου είναι εδώ είναι και έξω. Ισως να μην έχει δει ποτέ του ούτε ξένες ταινίες – πού να βρεθεί χρόνος με τόση δουλειά για ταινίες, και μάλιστα ξένες;
Επαναλαμβάνω όμως ότι, εντάξει, μπορεί να εξετέθη λίγο, πάντως έγινε γνωστός στο εξωτερικό! Υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ο στόχος επιτυγχάνεται με μεθόδους εκτός λογικής. Ο απλούστερος τρόπος, να δώσω ένα παράδειγμα, για να μείνεις αλησμόνητος σε μια γυναίκα που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να κατακτήσεις είναι να την κάνεις να σε χαστουκίσει...
ΓΙΑΤΙ, ΑΛΗΘΕΙΑ;
Να μείνουμε στους Ελληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, διότι ένα πολύ εύλογο ερώτημα ετέθη σχετικά με τον «κραταιό Νικόλα» του ΠαΣοΚ: Γιατί, αλήθεια, ο κ. Ανδρουλάκης παραμένει στην Ευρωβουλή, όταν ο πολιτικός κόσμος στην Αθήνα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο;
Συγχωρήστε μου την ωμότητα της διατύπωσης, αλλά πιστεύω ότι το κάνει επειδή έχει οικογένεια, δηλαδή υποχρεώσεις, οι οποίες προεκτείνονται στο μέλλον. Ξέρετε τι σημαίνει να πληρώνεις δώδεκα χρόνια ιδιωτική εκπαίδευση; Γιατί, όπως κάθε γονιός, θα θέλει κι αυτός το παιδί του να μάθει ξένες γλώσσες καλύτερα από τον ίδιο. (Και – γιατί όχι; – να κάνει και τις σωστές γνωριμίες...) Θα το στείλει λοιπόν σε ένα από τα φημισμένα σχολεία, στα οποία τα δίδακτρα είναι τουλάχιστον 1.200 ευρώ τον μήνα. Βάλτε άλλο ένα πεντακοσάρικο για τα έξτρα και το κόστος αυξάνεται και θα αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια και θα αρχίζουν τα φροντιστήρια. Συνεπώς, δεν παραιτείσαι από τον μισθό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όταν έχεις μπροστά σου τέτοιον γολγοθά.
Ενας ακόμα λόγος για τον οποίον παραμένει – και κατά τη γνώμη μου ο σοβαρότερος – είναι το κοινό καλό όλων. Οχι μόνο του έθνους, αλλά της Ευρώπης ολόκληρης. Διότι αν αυτός φύγει, ακολουθεί ο πρίγκιψ Νικόλαος των Παπανδρέου και νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι θα σήμαινε αυτό...