Χωρίς αμφιβολία αυτό εγείρει τεράστια ηθικά διλήμματα για την τύχη των αμάχων. Προφανώς επιβάλει όρια στο πώς πρέπει να αντιδράσει το Ισραήλ. Οφείλει να περιορίσει τη δράση του μόνο σε ότι κρίνεται στρατιωτικά απαραίτητο, λαμβάνοντας πάντα υπόψη και το πώς θα ελαχιστοποιήσει την ανθρωπιστική καταστροφή που ήδη παρακολουθούμε. Δεν είναι λιγότερο πολύτιμα τα παιδιά των Παλαιστινίων από τα παιδιά των Ισραηλινών. Αυτό ωστόσο δεν εξισώνει τη βία του Ισραήλ με την απάνθρωπη βία της Χαμάς. Κάπου πρέπει να τραβάμε μια κόκκινη γραμμή και η Χαμάς την έχει περάσει προ πολλού. Οι εσκεμμένες εκτελέσεις αμάχων ακόμα και μικρών παιδιών και βέβαια η σύλληψη ομήρων συνιστούν μια βαρβαρότητα που δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή, με οποιοδήποτε πρόσχημα.
Το ότι η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση ωστόσο δεν σημαίνει ότι οι κινήσεις της στερούνται λογικής. Απεναντίας υπηρετούν ένα λίγο πολύ σαφές σχέδιο. Μέχρι στιγμής δείχνει να πετυχαίνει τους στόχους της. Με τις πρωτοβουλίες εξομάλυνσης των σχέσεων του με τις Αραβικές χώρες και ιδίως τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ στην πραγματικότητα έβαζε το Παλαιστινιακό στο ράφι και τους Παλαιστίνιους στο περιθώριο. Η επίθεση της Χαμάς πάγωσε κάθε τέτοια εξέλιξη. Προφανώς γνώριζαν ότι το Ισραήλ θα αντιδρούσε όπως αντιδρά. Αυτό όμως ακριβώς ήθελαν. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κινητοποιήσουν την Αραβική και την Ισλαμική γνώμη σε όλο τον κόσμο υπέρ τους. Με αυτή την έννοια μπορούν βάσιμα να ελπίζουν ότι έχουν βάλει στον πάγο τα σχέδια του Ισραήλ όχι μόνο για τα επόμενα λίγα χρόνια αλλά σε βάθος χρόνου.
Η Χαμάς μάλιστα επέδειξε και εντυπωσιακά «τακτικά» αντανακλαστικά. Ο τρόπος που αξιοποίησε την δήθεν επίθεση στο νοσοκομείο της Γάζας για να ακυρώσει την τριμερή που σχεδίαζε ο Μπάιντεν ήταν υποδειγματικός. Είναι βέβαια αυτός ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο κάθε διαμαρτυρία από την πλευρά της για την τύχη των αμάχων είναι υποκριτική. Επιδιώκει αυτή την εξέλιξη, για να απομονώσει το Ισραήλ στη διεθνή κοινή γνώμη. Κι όπως έδειξε και το τελευταίο ψήφισμα του ΟΗΕ το έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Μια εκεχειρία που μπορεί να πετύχαινε ο Μπάιντεν ή κάθε κίνηση για τον περιορισμό της κρίσης, απλώς δεν υπηρετούσε τα σχέδια της.
Η τραγωδία για το Ισραήλ είναι πώς βρίσκεται υποχρεωμένο να ακολουθήσει το βιβλίο οδηγιών της Χαμάς. Καμιά κυβέρνηση, πόσο μάλλον μια κυβέρνηση που στηρίζεται στις πιο ακραίες δυνάμεις, δεν θα μπορούσε να μην απαντήσει στρατιωτικά. Η επίθεση της Χαμάς μάλιστα θεωρείται βέβαιο πως θα ενισχύσει αυτές τις δυνάμεις, δίνει υπόσταση στην άποψη των πιο φανατικών Ισραηλινών ότι οι δύο λαοί δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Αυτό ακριβώς πιστεύει και η Χαμάς, η οποία επιδιώκει την εξαφάνιση του Ισραήλ.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ωστόσο δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα. Όλοι οι στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν σε αυτό. Άλλωστε και στο παρελθόν το Ισραήλ έχει εισβάλει στη Γάζα χωρίς αποτέλεσμα. Μπορεί να την καταλάβει, δεν μπορεί όμως να νικήσει έναν εχθρό ο οποίος έχει την άνεση να κρύβεται μέσα στον γενικό πληθυσμό.
Στην πραγματικότητα η μόνη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει το Ισραήλ θα ήταν να αναβιώσει την ειρηνευτική διαδικασία. Μόνο που το ίδιο την έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Κατ αρχάς δεν έχει συνομιλητή, έχει φροντίσει και από τη δική του πλευρά να απαξιώσει την Παλαιστινιακή αρχή. Προτιμούσε τη Χαμάς, την οποία πίστευε ότι μπορεί να την κρατά περιορισμένη, επειδή έτσι έβαζε στο περιθώριο τις δυνάμεις των Παλαιστινίων που ήταν υπέρ μιας πολιτικής διευθέτησης. Ακόμα χειρότερα όμως πολλοί πιστεύουν ότι δεν έχει πια την παραμικρή ελπίδα να προχωρήσει και η λύση των δύο κρατών.
Η μόνη δηλαδή ρεαλιστική πρόταση που υπήρχε στο τραπέζι. Μια ματιά στο χάρτη με τους διάσπαρτους Ισραηλινούς οικισμούς στην Δυτική Όχθη, δείχνει πράγματι πόσο δύσκολη έχει γίνει μια τέτοια λύση. Το «παιχνίδι» είναι πια στο γήπεδο των ακραίων. Φυσικά με την συμπαράσταση επιτήδειων γειτόνων. Για τους δύο λαούς πάλι, η προοπτική είναι να ζουν σε ένα καθεστώς μόνιμης οιονεί πολιορκίας. Για όλους τους υπόλοιπους, να κάνουν απελπισμένες προσπάθειες να διαχειριστούν τις κρίσεις χωρίς να οδηγηθούμε σε έναν τρίτο μεγάλο πόλεμο.