Ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται μέχρι σήμερα, σε μια κουρασμένη ήδη προεκλογική περίοδο, είναι λόγος ρηχός, φθηνός και ανωφελής. Λόγος αδιάφορος, κατασκευασμένος και γεμάτος, με ψεύτικα και απατηλά συνθήματα και συναισθήματα.
Η συμβολή της Μποβουάρ στον φεμινισμό μπορεί να θεωρείται σήμερα ξεπερασμένη από μερίδα σκληροπυρηνικών θεωρητικών των σπουδών φύλου.
Πριν από μερικές εβδομάδες δημοσιεύματα στον Τύπο, δειλά δειλά άρχισαν να σπέρνουν τον σπόρο της αμφισβήτησης για τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών.
Η κοινωνία κάποτε είχε τοίχους. Στραβούς, αυθαίρετα χτισμένους, τόσο ψηλούς καμιά φορά ώστε έκρυβαν τον ήλιο.
Κάποτε δεν ήταν ομολογία πίστης. Ηταν επίδειξη ταυτότητας. Και ανταποκρινόταν στην κατεξοχήν ανάγκη της εφηβείας. Το σώμα παραμένει άγαρμπο και ατίθασο, το πρόσωπο στον καθρέφτη σού φαίνεται περίεργο, ενίοτε δε και ξένο.
Ολοι θα γεράσουμε, αν είμαστε δηλαδή αρκετά τυχεροί και δεν πεθάνουμε πρώτα. Κάποιοι γερνούν καλά, κάποιοι όχι. Αυτό είναι όλο. Και το μόνο.
Ο νεαρός εικαστικός, Πάνος Προφήτης, μάς μιλάει για την πολυμορφική εγκατάσταση που ετοιμάζει στη Λυρική, αντλώντας έμπνευση από τη Μαρία Κάλλας και τη Μήδεια.
Σε υψηλούς τόνους συνεχίζεται η εξέταση του γιατρού Ανδρέα Ηλιάδη από τον Αλέξη Κούγια στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου που κατηγορείται για τον θάνατο της 9χρονης κόρης της. Τζωρτζίνας.
Διαβεβαιώνει ότι τα τελευταία χρόνια η θεωρία της εμπλουτίσθηκε από νεώτερα, ισχυρά και σοβαρά στοιχεία για τους βασιλικούς τάφους στην Βεργίνα.
«Χωρίς να υπολογίζουμε το QatarGate, η Εύα Καϊλή έχει μπροστά της ένα οδυνηρό κόσμο για έναν τελείως διαφορετικό λόγο», αναφέρει την Τρίτη το Politico στο εκτενές κεντρικό του θέμα.