«Απαράσημος» είμαι κι εγώ, παρά τα δεκάδες βιβλία και τα χιλιάδες άρθρα που έχω γράψει. (Οχι δηλαδή πως θα φορούσα ποτέ παράσημο, αν μου το έδιναν...)
Κλείδωσε το άνοιγμα της εστίασης-Πότε ανοίγουν σχολεία, διαπεριφερειακές
Δεν θα έλεγα ότι δεν με ενοχλούσε αυτή η αδικία (καλά να μη βραβευθείς, αλλά να μην αναφέρεσαι καν ανάμεσα στους δεκάδες υποψηφίους κάθε χρόνου;) και στην αυτοβιογραφία μου έχω παραπονεθεί για αυτό. Ομως, με τα χρόνια, μου πέρασε αυτή η αντίδραση, ιδιαίτερα βλέποντας την αδιαφορία του κοινού αλλά και των περισσότερων κριτικών προς τα βραβευμένα βιβλία.
Αντίθετα, άρχισα να εστιάζω ιδιαίτερα στην αντίδραση του αναγνώστη, που τώρα, στην ψηφιακή εποχή, είναι πολύ πιο εύκολο να πλησιάσει τον συγγραφέα. Τον καιρό που αυτό το μπλογκ ήταν στις αρχές του (κι εγώ δεκαέξι χρόνια νεότερος) τα σχόλια του κοινού που συνόδευαν κάθε δημοσίευσή μου στο Διαδίκτυο ήταν πάντα εκτενέστερα και συχνά πιο σημαντικά από το δικό μου κείμενο. Οποιος θέλει να τα βρει δεν έχει παρά να πληκτρολογήσει www.ndimou.gr/el/blogs. Μόνο τα σχόλια του πρώτου έτους έφθασαν τις 90.000. Και το σημαντικό δεν ήταν μόνον ο αριθμός τους, αλλά η ποιότητα των διαλόγων που μερικές φορές ξεπερνούσαν σε ενδιαφέρον το αρχικό μου κείμενο.
Βέβαια αυτές οι χιλιάδες σχόλια έφεραν και την καταστροφή του μπλογκ – δεν προλάβαινα πια ούτε να τα διαβάσω. Ετσι άρχισα να βάζω φίλτρα (είχαν μαζευτεί και οι σχετικοί... ρύποι) και στο τέλος αναγκάστηκα να τα κλείσω ολοσχερώς. Συνεχίζει τώρα στο Διαδίκτυο – μαζί με «Το Βήμα», κάθε Κυριακή.
Ο άλλος δείκτης του κοινού είναι η αλληλογραφία – ο καθένας μπορεί πολύ εύκολα να βρει την ηλεκτρονική σου διεύθυνση. Παίρνω πολλά γράμματα από αναγνώστες. Σήμερα πήρα άλλο ένα, από αυτά που αναπληρώνουν βραβεία και... παράσημα. Προέρχεται από μία καθηγήτρια φιλόλογο από τη Θεσσαλονίκη που 35 χρόνια τώρα διδάσκει σε λύκεια.
Παραλείπω τις πρώτες αράδες:
«...να σας ευχαριστήσω γιατί τα κείμενά σας συνέβαλαν σημαντικά στο διδακτικό μου έργο και τη μόρφωση των μαθητών μου – από την άποψη αυτή, είστε ο στοχαστής και συγγραφέας στον οποίο οφείλω τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη. Εκ των υστέρων στοχαζόμενη, αναρωτιέμαι πώς θα είχα καταφέρει να κάνω ενδιαφέροντα και δραστικά τα μαθήματα γύρω από την ελευθερία, την αμφιβολία, την τεχνολογία κ.ά. θέματα, χωρίς τα δικά σας κείμενα. Οι μαθητές και οι μαθήτριές μου τα αγάπησαν, όπως μου είπε κάποτε ένα κορίτσι για σας «αυτός ο άνθρωπος πάντα κάτι μετακινεί στον εγκέφαλό μου». Αυτές τις «μετακινήσεις» επεδίωκα και χαιρόμουν στα μαθήματά μου, και το πέτυχα, νομίζω αρκετά, χάρη σε σας, κύριε Δήμου. Εχετε την ευγνωμοσύνη μου. Να είστε καλά...».
Να λοιπόν άλλο ένα βραβείο, που με συγκινεί περισσότερο από τα καθιερωμένα. Διότι αυτό που περιέγραψε η κυρία φιλόλογος, αυτό που της είπε η μαθήτριά της, είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκω χρόνια τώρα. Να ταράξω λίγο τα νερά, να κλονίσω τις «βεβαιότητες», να διεγείρω τη ζωντανή κριτική ορθολογική σκέψη, που τόσο λείπει από την παιδεία και τη ζωή μας.
Την ίδια μέρα – τι σύμπτωση – πήρα ένα γράμμα από έναν καθηγητή Φυσικής, που θυμήθηκε ένα άρθρο μου στους «4Τροχούς», όπου περιέγραφα μία επίσκεψή μου στην τότε Ανατολική Γερμανία, και πώς τον επηρέασε πολιτικά και ιδεολογικά...
Τα βιβλία μου έχουν πουλήσει αρκετές χιλιάδες αντίτυπα, και τα άρθρα μου έχουν διαβαστεί από ακόμα περισσότερους αναγνώστες. Ξέρω ότι έχω ενοχλήσει πολλούς με τις «ανορθόδοξες» απόψεις μου – αλλά ελπίζω πως αυτές στάθηκαν αφορμή για σκέψεις και ίσως αναθεωρήσεις. Τότε μπορεί να δεχθώ πως ήταν «άξιος ο μισθός μου». (Και ποιος μισθός μου; Για το μπλογκ δεν πληρώνομαι καθόλου...)