Η εθελοντική οργάνωση ILSA βάζει το πλαίσιο σε όσους κάνουν rollers στο ΟΑΚΑ. Οι έφηβοι skaters (κάπως πιο αυτόνομοι αυτοί) καθιερώνουν κάθε τόσο νέα spots, με πιο πρόσφατο αυτό στη γωνία Ακαδημίας και Χαριλάου Τρικούπη. Μιλάμε για ομάδες που έχουν δικά τους στέκια, δικό τους dress code, δική τους αργκό. Μιλάμε για κοινωνικοποίηση που είναι δωρεάν. Κανείς δεν πληρώνει, κανείς δεν πληρώνεται. Εμείς συναντήσαμε δύο τέτοιες κοινότητες στο κέντρο της Αθήνας, συνομιλήσαμε με τα μέλη τους και πήραμε λίγη από την ενέργειά τους.
Τετάρτη, 21.15: Η ομάδα της Cream Fixed περνάει από τα στενά του Ψυρρή, λίγο πριν αρχίσει να κατευθύνεται προς Άλιμο.
Εναλλακτικοί ποδηλάτες
Τέσσερις φίλοι σε σκαμπό, ο ένας δίπλα στον άλλο. Φοράνε μαύρα, καπνίζουν στριφτά, είναι πιο χαρούμενοι απ' όσο θέλουν να δείχνουν. Βρισκόμαστε έξω από το Handlebar του Ψυρρή, εκεί όπου ο Μάρκος, ο Σπύρος, ο Θάνος και ο Χρήστος περιμένουν και τους άλλους για να ξεκινήσει η ποδηλατοβόλτα της Cream Fixed. Της «Κρέμας», όπως την αποκαλούν. Κάθε Τετάρτη βράδυ, στις οκτώ και μισή, είναι εδώ με τα ποδήλατα και τα κράνη τους. Λένε δυο κουβέντες, πίνουν μια μπίρα, ίσως, και κατά τις εννιά και τέταρτο ξεκινούν. H πορεία ορίζεται εκείνη τη στιγμή. «Σήμερα πάμε Άλιμο», μου λέει ο Μάρκος. «Νομίζω πάμε από Συγγρού και γυρνάμε από Βουλιαγμένης. Σύνολο γύρω στα 25 χιλιόμετρα». Όταν φτάνουν στον προορισμό (στα μισά της συνολικής διαδρομής δηλαδή, η οποία περιλαμβάνει και επιστροφή στην αφετηρία), συνήθως κάνουν διάλειμμα σε κάποιο περίπτερο. «Μια φορά σταματήσαμε Περιστέρι», θυμάται ο Σπύρος. «Ο περιπτεράς μάς κοιτούσε φοβισμένα. Λογικό, δεν του είχαν τύχει ξανά τόσοι άνθρωποι μαζί. Στο τέλος σηκώσαμε όλο το περίπτερο, έκανε 150 ευρώ ταμείο και καθώς φεύγαμε, φώναζε: "Να μας ξανάρθετε!"». (γέλια)
Όσο περνάει η ώρα, έρχεται κόσμος. Παρατηρώ ότι όλοι κάποιον ξέρουν. Κανένας δεν περιμένει μόνος. Ο Μάρκος μού λέει ότι γνώρισε τον Σπύρο τυχαία στον δρόμο. «Ήμασταν σε διπλανές παρέες, πιάσαμε κουβέντα, την επόμενη μέρα κάναμε ποδήλατο μαζί. Με ένα άλλο παιδί που γνώρισα στην ομάδα, σήμερα δουλεύουμε στο ίδιο γραφείο. Γενικά βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Κάποιου θα του χαλάσουν τα πετάλια, άλλος μπορεί να ψάχνει δουλειά, άλλος θέλει μια εξυπηρέτηση». Ασφαλώς, μέσα σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ σχηματίζονται και μικρότερες παρέες, οι οποίες οργανώνουν τις δικές τους βόλτες – συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Κάπως έτσι προέκυψαν οι Brekeles (η ομάδα του Μάρκου και του Σπύρου), οι Satyros CC, οι CCT και άλλοι. Θυμίζουν μπάντες που ανήκουν στην ίδια δισκογραφική εταιρεία. Αντί για μουσικά όργανα, έχουν ποδήλατα.
Μέσα στο πλήθος πιάνω κουβέντα με τον Γιάννη. Συμπαθητική φυσιογνωμία, φοράει ένα αστείο λευκό καπελάκι που του έκανε δώρο ο ξάδερφός του από το Λουξεμβούργο. «Εκεί είναι άλλη φάση», σχολιάζει. «Δεν το 'χουν τόσο με την αστική ποδηλασία. Εμείς εδώ χρησιμοποιούμε το ποδήλατο για μετακίνηση στην πόλη, για κοινωνικοποίηση... Ερχόμενος στις βόλτες αυτές, καταλήγεις να μοιράζεσαι τα εσώψυχά σου με ανθρώπους που γνωρίζεις ελάχιστα. Επίσης, όταν κυκλοφορείς με ποδήλατο στην Αθήνα, ακολουθείς κατά κάποιον τρόπο ένα lifestyle. Οι πιο πολλοί από εμάς βλέπεις πώς είμαστε. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Έχουμε ταιριάξει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε κλειστοί. Στην αθλητική ποδηλασία και γενικά στον αθλητισμό υπάρχει αρκετός σνομπισμός, κάτι που δεν ισχύει με εμάς». Πριν από λίγο καιρό ταξίδεψαν από το κέντρο της Αθήνας ως τη λίμνη Μπελέτσι, στις ανατολικές πλαγιές της Πάρνηθας. Μια βόλτα που στο πήγαινε-έλα πλησιάζει τα 100 χιλιόμετρα. Παρατηρώντας τους κουλ, χαλαρούς τύπους γύρω μου, σκέφτομαι ότι η μεγαλύτερη ίσως δύναμη μιας ομάδας όπως η Cream Fixed, είναι ότι μπορεί να μετατρέψει έναν μη αθλητικό τύπο σε αθλητικό.
Σύνδεση με Πράγα
Τα κορίτσια αποτελούν μειονότητα, αλλά υπάρχουν. «Με τον Mido μίλησες;» με ρωτάει μια κοπέλα με ροζ ανταύγειες. Αναφέρεται στον ποδηλάτη που μέχρι πρόσφατα οργάνωνε τις βόλτες τους. Από τον περασμένο Φεβρουάριο ο Mido ζει στην Πράγα – και έτσι τον βρίσκω την επόμενη μέρα μέσω βιντεοκλήσης, καβάλα στις ρόδες μιας καρέκλας γραφείου. «Υπάρχει ένα είδος ποδηλάτου που λέγεται Fixed Gear», μου λέει. «Το ξέρεις; Tέλος πάντων. Αυτά τα ποδήλατα δεν έχουν ταχύτητες, έχουν ένα γρανάζι το οποίο είναι κολλημένο στη ρόδα. Γι' αυτό λέγεται και "fixed". Υπάρχει ολόκληρη κουλτούρα γύρω από αυτό. Όταν ξεκίνησα λοιπόν, πριν από τέσσερα χρόνια, ήθελα βασικά να μαζέψω τον κόσμο που κάνει Fixed Gear ποδήλατο. Σε συνεργασία με το κατάστημα Vicious Cycles Athens της οδού Μελανθίου, φτιάξαμε μια ομάδα και την ονομάσαμε Cream Fixed, όπου η λέξη "Cream" σημαίνει "cycling rules everything around me"». Στην αρχή, η προσέλευση ήταν μικρή. Όμως μέσα από stories που ανέβαιναν στο Instagram, αλλά και φίλους που έφερναν ο ένας τον άλλο, η παρέα μεγάλωσε. Οι βόλτες έγιναν εβδομαδιαίες και ανοιχτές σε όλα τα είδη ποδηλάτου.
«Σήμερα, οι συναντήσεις της Τετάρτης δεν είναι τόσο οργανωμένες πλέον», λέει ο Mido, «αλλά το σημαντικό είναι ότι η ομάδα συνεχίζει». Πάνω στην κουβέντα, μου αναφέρει κάτι που ήδη ξέρω: ότι η ποδηλασία στην Αθήνα εμπεριέχει ρίσκο, γιατί «λείπουν οι υποδομές». Είναι μια συζήτηση που έχει γίνει άπειρες φορές μέσα στα χρόνια, περνώντας μέσα από μια προβληματική πολεοδομία, μεγάλους περιπάτους και μεγάλα λόγια. Από τα λόγια του Mido καταλαβαίνω ότι το να κάνεις ποδήλατο μαζί με άλλους είναι κάτι σαν δήλωση: «Στις βόλτες μας σταματάει η πόλη. Αλλάζει η ενέργεια, πώς να σ' το πω; Ξαφνικά βλέπεις 50 ανθρώπους οι οποίοι εκφράζουν το πάθος τους όλοι μαζί, την ίδια στιγμή, από το κέντρο μέχρι την Αγία Παρασκευή! Έναν ποδηλάτη μόνο του μπορεί και να μην τον σεβαστείς, αλλά 50 μαζί δεν γίνεται να μην τους κάνεις χώρο να περάσουν».