Και να που ήρθε ο άλλος, ο Harvard boy και ξαφνικά ο κοντός έγινε πολύ κοντός και ο ψηλός φάνηκε κυπαρίσσι. Και το χαμόγελο του κοντού σαν να σκοτείνιασε, θόλωσε, μαζί με τις ελπίδες που κουβάλαγε. Κι όλα, σε μια στιγμή. Με μια κίνηση ματ. Μια κίνηση που κανείς δεν περίμενε. Μιας κι όλοι είχαν δώσει προκαταβολικά τα συγχαρητήρια στον τελικά χαμένο. Και γύρισε η τράπουλα και οι πυθίες φάνηκε ότι μασούσαν λάθος χόρτο.
Και εκεί που ο κοντός έπαιζε μπάλα μόνος του και οι οπαδοί ζητωκραύγαζαν τα αυτογκόλ του, ήρθε ο "άλλος", με τον αέρα της νίκης και άφησε τον κοντό πίσω να φυλάει το τέρμα του από τα χτυπήματα των δικών του παιχτών.
Γιατί ο ψηλός δεν ήρθε μόνος του, ήρθε μαζί με τα πτυχία του, με τις ξένες γλώσσες του, με τα βραβεία του, με τα εύσημα από τα χρόνια της διεθνούς καριέρας του.
Άνοιξε κι ο κοντός την τσάντα του για να δείξει τα χαρτιά του κι έπεσαν έξω αφίσες, φειγ βολάν, συνδρομές της ΚΝΕ και ένας Οδηγητής πολυκαιρισμένος σαν τις ιδέες του.
Και να' μαστε πάλι στο γήπεδο, αυτή τη φορά έτοιμοι για αγώνα.... Γιατί από την κερκίδα θεατής, ούτε ματς κερδίζεις, ούτε τη σημαία σηκώνεις στο ψηλότερο κοντάρι...
Κι από πασατέμπο στην κερκίδα χορτάσαμε. Ώρα να μπούμε στην μικρή περιοχή με το δεξί....