Ο Μπουτάρης είναι το αντίθετο του Πατούλη. Ή μάλλον, για να σεβαστώ την ιεραρχία, ο Πατούλης είναι το αντίθετο του Μπουτάρη. Θα μου πείτε ώς τώρα μιλάω για το ύφος του και δεν λέω τίποτε για το έργο του ως δημάρχου. Δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει να το μάθω διότι δεν με ενδιαφέρει η Θεσσαλονίκη, όσο ερωτική ή ανερωτική κι αν είναι. Οπως και δεν με ενδιαφέρει το Μαρούσι, δυστυχώς όμως είμαι υποχρεωμένος να ενδιαφέρομαι για τον Πατούλη και το κοσμηματοπωλείο του. Κι αυτός έγινε δημόσιο πρόσωπο, άσε που ετοιμάζεται να παραγίνει. Περί ύφους λοιπόν.
Σημαντικό να ακούς τον Μπουτάρη να μιλάει με τόση συγκίνηση για τον διωγμό των Εβραίων από την πόλη του, τον διάχυτο αντισημιτισμό και τη λεηλασία των περιουσιών τους. Οταν τον ακούς να λέει ότι δεν πήγε στο συλλαλητήριο, οφείλεις να τον ακούσεις. Ομως, δυστυχώς, τα δημόσια πρόσωπα δεν μας έχουν συνηθίσει να ενδιαφερόμαστε γι' αυτά που σκέφτονται και για το πώς αιτιολογούν τις πράξεις τους. Η κρίση μας θυμίζει τον σκύλο του Παβλόφ. Ανάλογα με τις εξαρτήσεις των αντανακλαστικών του καθενός, είτε υμνούμε είτε αναθεματίζουμε. Ξεχνάμε το κεφάλαιο σοβαρότητας που κάθε άνθρωπος κουβαλάει και χανόμαστε στον διονυσιασμό της στιγμής. Και η πλειονότης καταδικάζει τον Μπουτάρη που δεν πήγε στο συλλαλητήριο, αντί να αναρωτηθεί για ποιον λόγο ένας άνθρωπος σοβαρός σαν τον Μπουτάρη δεν πήγε στο συλλαλητήριο.
Προχθές κάτι είπε για το όνομα του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης που το λένε «Μακεδονία», ενώ κάποτε το έλεγαν Μίκρα, και ο ίδιος πρότεινε να το ονομάσουν «Νίκος Γκάλης». Και παρέδωσε εαυτόν εις την χλεύην του κόσμου. Ως και ο Τζιτζικώστας τον χλεύασε. Ε ναι, αυτή είναι η Ελλάδα. Είναι η χώρα όπου ένας Τζιτζικώστας μπορεί να χλευάσει έναν Μπουτάρη. Οχι, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις.