Στον βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται κόμμα της Αριστεράς, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η σφοδρότητα της εμφύλιας σύγκρουσης που παρακολουθούμε από την ημέρα της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη. Η πρόβλεψη εξαρχής ήταν ότι πρόκειται για ένα «πείραμα» υψηλού ρίσκου για την ενότητα και την προοπτική του κόμματος στην πορεία του προς τις ευρωεκλογές. Η εκλογή ενός επιχειρηματία που ήρθε από τις ΗΠΑ, με ασαφές πολιτικό στίγμα και σαφή άγνοια της κομματικής κουλτούρας, στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ούτως ή άλλως μια πρόκληση για τους «συντρόφους». Πολύ περισσότερο όταν το πρώτο πράγμα που έμαθαν στην κομματική καθοδήγηση ήταν πώς να καταγγέλλουν τους αντιπάλους για «προβοκάτσια», «ξένα κέντρα» και «πρακτοριλίκια». Θεωρητικά, ο νέος αρχηγός είναι εύκολος στόχος και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θέμα χρόνου.
Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο εμφανές πως ο Κασσελάκης ούτε έξω από την Κουμουνδούρου δεν θα περνούσε αν στο εσωτερικό του κόμματος η κατάσταση δεν ήταν ήδη εμφυλιοπολεμική και το κενό διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα αβυσσαλέο. Η εκλογή του νέου αρχηγού έφερε στην επιφάνεια τα μίση και τα πάθη που παρέμειναν κρυμμένα με την προσδοκία της επιστροφής στην εξουσία. Η βεβαιότητα του Κασσελάκη ότι «θα κερδίσω τον Μητσοτάκη» ήταν το βασικό κίνητρο για να στηριχθεί από εκείνους που δεν έβλεπαν πουθενά άλλη ελπίδα και ταυτόχρονα ζητούσαν επίμονα εκδίκηση επειδή πίστευαν (και πιστεύουν) ότι ο τέως πρωθυπουργός υπονομεύτηκε εσωτερικά προτού να συντριβεί εκλογικά τον περασμένο Ιούνιο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Κρίνοντας από τα στελέχη που επέλεξε να συγκροτήσουν την ηγετική ομάδα ο Κασσελάκης, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πρόκειται για ανθρώπους του Αλέξη Τσίπρα. Εκείνοι του έδωσαν το πράσινο φως να κατέβει στις εκλογές, τον ενθάρρυναν προεκλογικά, τον στήριξαν στις κάλπες και τον καθοδηγούν στο κομματικό μακελειό που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Είναι βέβαιο ότι οι διαγραφές πρωτοκλασάτων στελεχών του κόμματος από τις ΗΠΑ και η συνολική «διαχείριση» της κρίσης γίνονται με εσωτερικούς «υποβολείς» που γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και κομματικές πρακτικές. Οι καταγγελίες Σκουρλέτη για τρολ του Διαδικτύου που ήταν στο πλευρό του Τσίπρα και όταν εκείνος αποχώρησε πήραν «μεταγραφή» για να στηρίξουν Στέφανο και να υπονομεύσουν την Αχτσιόγλου είναι ενδεικτικές της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου.
Από την εκλογή του νέου αρχηγού ήταν πασιφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Ηταν «ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα» και από τη στιγμή που εκείνος παραιτήθηκε δεν μπορεί να παραμείνει ο ίδιος. Δεν είναι ούτε Νέα Δημοκρατία, ούτε ΠΑΣΟΚ και με μικρή χρονική καθυστέρηση το κατάλαβαν άπαντες. Και οι «προεδρικοί» και η «Ομπρέλα» και η διεκδικήτρια του προεδρικού θώκου Εφη Αχτσιόγλου. Και όσοι θεωρούν ότι αυτό μπορεί να αλλάξει εθελοτυφλούν.
Το κλίμα είναι τοξικό και οι διαφορές, ιδεολογικές και προσωπικές, αγεφύρωτες. Αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι η διάλυση είναι προδιαγεγραμμένη και όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο περισσότερος χρόνος θα υπάρξει για να προχωρήσει μια συντεταγμένη αναδιοργάνωση. Οι δημόσιες και, πολύ περισσότερο, ιδιωτικές εκκλήσεις στον τέως πρωθυπουργό να παρέμβει για να «διασφαλίσει την ενότητα» γίνονται απλώς για τη δημιουργία εντυπώσεων. Ο Τσίπρας δεν μπορεί (και φαντάζομαι δεν θέλει) να εμπλακεί στη διαδικασία γιατί αυτομάτως θα γίνει μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του μια δύσκολη διαδρομή. Πρέπει να δούμε πώς θα φτάσει στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, ποιοι θα απομείνουν μέχρι το συνέδριο του Φεβρουαρίου και ασφαλώς όλα θα κριθούν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Η λογική λέει ότι θα υπάρξουν ένα αριστερό κόμμα με βάση τα στελέχη της «Ομπρέλας», η ομάδα Κασσελάκη με τους «προεδρικούς» και τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια της, ενώ πιθανόν να έχει μέλλον η πρόταση Τεμπονέρα για ένα νέο κόμμα που θα στηθεί εξαρχής και θα περιλαμβάνει το ΠΑΣΟΚ.
Ενδιαφέρουσα θεωρία, αλλά η υλοποίησή της προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη του Νίκου Ανδρουλάκη. Μόνο που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ελπίζει να αξιοποιήσει την τρίτη ευκαιρία που έχει στα χέρια του και να αναδειχθεί δημοσκοπικά και εκλογικά σε δεύτερο κόμμα. Τις δύο προηγούμενες τις έχασε. Ούτε τον... αέρα του νέου που είχε με την εκλογή του αξιοποίησε, ούτε τις υποκλοπές σε βάρος του μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει. Θέλει τουλάχιστον να κερδίσει τον Κασσελάκη και όχι να συνεργαστεί μαζί του.