Κλασικό παράδειγμα ο Φαληρικός Ορμος. Κάθε φορά που κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου, αντικρίζω ένα τεράστιο έκτρωμα, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό αριστούργημα.
Μισοτελειωμένα έργα που είναι παρατημένα εδώ και καιρό, αντιαισθητικά τούνελ δήθεν φυτεμένα, μπάζα και σκουπίδια, κακοφτιαγμένες υπέργειες διασταυρώσεις (λεγόμενες και τούρτες), στις οποίες γίνονται καθημερινά ατυχήματα και οι οποίες κρύβουν το θαυμάσιο παραλιακό μέτωπο. Οπως σωστά επισημαίνει ο γείτονάς μας κ. Μπαγάνης σε επιστολή του στην «Κ», μιλάμε για «κατά φαντασίαν ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου, που σήκωσε βουνά από μπάζα στο Μοσχάτο και στις Τζιτζιφιές...». Και έχει δίκιο να είναι οργισμένος, γιατί κάθε τόσο διαβάζει κι εκείνος κι εμείς διάφορα μεγαλόσχημα περί Αθηναϊκής Ριβιέρας, ποδηλατοδρόμων, πεζοδρόμων, και τίποτα δεν βλέπουμε. Προσπαθήστε να περπατήσετε από το ΣΕΦ στον Φλοίσβο και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ας δεχθούμε ότι οι μεγάλες και αντιαισθητικές κακοτεχνίες που έγιναν πριν από είκοσι χρόνια δεν μπορούν να διορθωθούν. Οπως, π.χ., να πρέπει να πας αριστερά για να καταλήξεις στον Πειραιά κατεβαίνοντας τη Συγγρού, αν και ο Πειραιάς είναι οφθαλμοφανώς στα δεξιά σου. Ή να καταλήγει η «εθνική οδός», που μάθαμε να αποκαλούμε «ποτάμι», σε μια άκρως επικίνδυνη διασταύρωση με μία λωρίδα μόνο προς Πειραιά, σημείο στο οποίο κάθε μέρα κάποιο σοβαρό ατύχημα συμβαίνει.
Αλλά το ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το πολιτικό μας προσωπικό δεν έχει καταφέρει να τελειώσει το παραλιακό μέτωπο, είναι εξοργιστικό και απίθανο. Η Αθήνα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Βαρκελώνη, την οποία επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες για το δικό της παραλιακό μέτωπο. Κάθε άλλο.
Ζητάω συγγνώμη, το έχω ξαναγράψει, νομίζω, αυτό 2-3 φορές και κινδυνεύω, μαζί με τον κ. Μπαγάνη, να γίνουμε γραφικοί. Ή απλώς επίμονοι.