Το άρθρο τράβηξε την προσοχή των διεθνών ΜΜΕ, συνήθως με μονοδιάστατες ερμηνείες και οδηγεί σε καίριες διαπιστώσεις για την Ελλάδα και την Κυβέρνηση. Μάλλον προς την αρνητική πλευρά, δηλαδή σε παράταση της κρίσης. Δύο είναι τα κυρίαρχα σύνδρομα στην Αθήνα, μάλλον ανησυχητικά για το μέλλον: το σύνδρομο της ρήξης με τους ηγετικούς θεσμούς της Ευρώπης και το σύνδρομο της ήττας, καλύτερα της ηττημένης Ελλάδας. Ας δούμε τα πράγματα πιό συστηματικά.
Η κατακλείδα του άρθρου του Έλληνα Πρωθυπουργού τα συνοψίζει όλα, ως διαπιστώσεις, ως προσδοκίες, ως επιδιώξεις και ελπίδες:
" Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής Κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών, που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης. Ποιας στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητα και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;
Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μέγα λάθος. Θα τους προτείνει απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χεμινγουαίη: " Για προϊόν χτυπά η καμπάνα;"
Φοβούμαστε ότι ο Αλέξης Τσίπρας - ίσως μόνο ο λογογράφος του - είναι κακός κριτικός της λογοτεχνίας, με προβληματικές αναγωγές στην Ιστορία του Μεσοπολέμου στην Ισπανία και στην σύγχρονη πολιτική στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Είναι σαφές ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός στηρίζει πολλά στις " αμοιβαίες υποχωρήσεις" που τελείωσαν πλέον σε τεχνοκρατικό επίπεδο και σε προσδοκία για πολιτική λύση, δηλαδή και τελικά σε μονομερή, περισσότερο ουτοπικά δείχνουν όσα αναφέρονται στις ομοιότητες, τις αναγωγές, τους κοινούς συμβολισμούς γύρω από τότε του βιβλίου " Για ποιος χτυπάει η καμπάνα;" και το σήμερα.
Με τέτοια αναζήτησή, δείχνει πόσο επιφανειακά ήταν τα σχόλια των περισσοτέρων διεθνών ΜΜΕ ότι " ο Τσίπρας εκβιάζει", " ο Τσίπρας επιδιώκει τη ρήξη", " καταγγέλει τους δανειστές". Είναι έτσι άραγε;
Καταρχήν, δεν είναι άγνωστη η τακτική του Αλέξη Τσίπρα να ταυτίζει τα προβλήματα και τη μεταχείριση της Ελλάδας με προβλήματα συνείδησης και δημοκρατίας όλης της Ευρώπης. Όπως συμβαίνει στο βιβλίο του Χεμινγουαίη με την Ισπανία του εμφυλίου Πολέμου και τον Ιούλιο του 1936 μέχρι τον Απρίλιο του 1939. Με κεντρικό πρόσωπο ένα αμερικανό καθηγητή, που εντάσσεται στο πλευρό των " δημοκρατικών" ( κομμουνιστών και αναρχικών) , οι οποίοι όχι μόνο ηττήθηκαν τελικά από τους εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο αλλά και αποδείχθηκαν, ορισμένοι δειλοί και ανάξιοι. Επιπλέον, στο χώρο της ηττημένης Αριστεράς της Ισπανίας κυριαρχούν οι ουτοπικές ιδέες, ο αιματηρός αυταρχισμός απάνω τι λ.χ. στους τροτσκιστές και άλλους, οι αυταπάτες για την ΕΣΣΔ και τον Στάλιν απέναντι στη βαρβαρότητα των συμμάχων του Φράνκο, Χιλτλερ και Μουσολίνι.
Με τέτοια σχήματα, που ξεπερνούν τον παλαιοκομμουνιστικό μανιχαϊσμό, θα δυσκολευτεί ο Αλέξης Τσίπρας να πείσει - όπως φιλοδοξεί- ότι είναι ο σταυροφόρος μιας " νέας Ευρώπης".
Ασφαλώς πάντα συγκινεί ο αδιέξοδος, ο ηρωϊκός ηττημένος ήρωας, ο ιδεαλιστής ( όπως ο Αμερικανός ήρωας του βιβλίου) για τις παγκόσμιες αξίες, για την διεθνιστική ευαισθησία και αλληλεγγύη, για την καμπάνα αυτού του καθήκοντος που χτυπάει για όλους. Ακόμα και όταν γίνεται φανερό ότι ο πόλεμος έχει χαθεί και η ατομική θυσία γίνεται αναπόφευκτη. Όμως, μια τέτοια αντίληψη στην πολιτική σήμερα, μέσα από χονδροειδείς αναλογίες λ.χ. της τότε Ευρώπης με τη σημερινή,, δεν χτυπάει την καμπάνα αλλά χτυπάει το καράβι στα βράχια, δηλαδή στην ρήξη με την Ευρώπη.
Όντως, η καμπάνα χτυπάει σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προειδοποιητικά.