Δεκάδες πολίτες, εργαζόμενοι, αστυνομικοί τραυματίστηκαν από τη δράση του Σάββα Ξηρού και ακόμα ταλαιπωρούνται ανάπηροι, τυφλοί, ανίκανοι προς εργασία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε μια στιγμή ευρύτερης κρίσης, όπου η Ελλάδα θα χρειαζόταν το σύνολο των δυνάμεών της ενωμένο σε ένα εθνικό μέτωπο για την αντιμετώπιση της κρίσης, η Κυβέρνηση επιλέγει με το νομοσχέδιο «Μεταρρυθμίσεις ποινικών διατάξεων, κατάργηση των καταστημάτων κράτησης Γ΄ τύπου και άλλες διατάξεις» να χαράξει νέες διαχωριστικές γραμμές και να σπείρει διχαστικές λογικές.
Δεν είναι δυνατό να μην αντιλαμβάνεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης τη σημασία των λόγων του όταν δηλώνει -έστω και αν το πήρε μετά πίσω- ότι το ελληνικό κράτος τύφλωσε τον Σάββα Ξηρό ή ότι πίσω από τις κουκούλες βρίσκονται άνθρωποι, ότι υπηρετείται ο ανθρωπισμός όταν παρεμβαίνει η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία αναιρώντας αμετάκλητες αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Η εισαγωγή από τον κ. Παρασκευόπουλο του συγκεκριμένου νομοσχεδίου άνοιξε μεγάλη συζήτηση, η οποία πρέπει να μας προβληματίσει όλους, αλλά και τον καθένα προσωπικά. Ο κύριος Υπουργός έρχεται με το νομοσχέδιο αυτό να παρέμβει σε δικαστικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί, και μάλιστα σε επίπεδο Αρείου Πάγου, όπου ο εισαγγελέας που απέρριψε τις αιτιάσεις των κατηγορουμένων ήταν ο ίδιος ο Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Υπουργός για την καταπολέμηση της διαφθοράς και των οικονομικών εγκλημάτων, ο κ. Παναγιώτης Νικολούδης.
Αλήθεια, δεν ρωτήσατε, κύριε Παρασκευόπουλε, τον κ. Νικολούδη; Στερείται ο Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ ανθρωπίνων αισθημάτων και ευαισθησίας;
Θέλω, λοιπόν, να θυμίσω σε εκείνους που έχουν ενδεχομένως ξεχάσει ή σε εκείνους που είναι νεότεροι και δεν το γνωρίζουν γιατί έχει καταδικαστεί ο Σάββας Ξηρός.
Ο Σάββας Ξηρός έχει καταδικαστεί πέντε φορές ισόβια και χίλια εβδομήντα πέντε χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε δολοφονίες, ένοπλες ληστείες, εκρήξεις και για ένταξη στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Δίκασε, καταδίκασε και δολοφόνησε τον Γουίλιαμ Νορντίν. Δίκασε, καταδίκασε και δολοφόνησε τον Ρόλαντ Στιούαρτ. Δίκασε και καταδίκασε τον Γιάννη Παλαιοκρασσά. Δολοφόνησε, όμως, τον Θάνο Αξαρλιάν ο οποίος, όπως μας είπαν μετά, ήταν απλώς μια παράπλευρη απώλεια. Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε να γλεντήσουν τη νύχτα, μετά τη δολοφονία του, όπως διεκήρυτταν υπερηφάνως.
Ο κατάλογος των θυμάτων του Σάββα Ξηρού είναι μακρύς. Υπάρχουν πολίτες και αστυνομικοί τυφλοί, ανάπηροι, με τεράστια προβλήματα υγείας διότι είχαν την ατυχία να έχουν βάρδια όταν εκείνος έβαζε βόμβες ή απλώς περνούσαν από δίπλα όταν εκείνος αποφάσιζε να σκοτώσει.
Θα τελειώσω με τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Τη σκανδάλη τράβηξαν ο Κουφοντίνας και ο Κωστάρης. Στη δολοφονία συμμετείχε ο Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο. Για την αποφυλάκιση αυτού ανθρώπου μιλάμε σήμερα.
Και ακούστηκαν καταπληκτικά πράγματα αυτές τις μέρες. Έγιναν καταλήψεις σε πανεπιστήμια, στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων, στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κεντρικό σύνθημα «Λευτεριά στον αγωνιστή Σάββα Ξηρό».
Και σε αυτό θα σταθώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Ποιο είναι το μήνυμα που σήμερα η Κυβέρνηση στέλνει στον ελληνικό λαό; Ότι ο Σάββας Ξηρός είναι αγωνιστής; Σε τι; Αγωνιστής της Δημοκρατίας, στη διάρκεια της οποίας έβαζε βόμβες; Αγωνιστής κατά του φασισμού; Μα, υπάρχει πιο ακραία μορφή φασισμού απ' αυτήν που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές; Αγωνιστής κατά του εχθρού, του κατακτητή; Αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δολοφονεί τον εικοσάχρονο Αξαρλιάν, ο οποίος ξεκινούσε τη ζωή του με όνειρα και με τις αρχές του;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας καλώ να τοποθετηθείτε. Για μένα αγωνιστής είναι ο Μανώλης Γλέζος, ναι. Αγωνιστής ήταν και ο Παύλος Μπακογιάννης, ο οποίος Παύλος Μπακογιάννης το 1968 είχε αφιερώσει το βιβλίο του εναντίον των συνταγματαρχών της χούντας σε όσους δεν υποτάχθηκαν στον ολοκληρωτισμό και νιώθω ότι σήμερα οφείλω στη μνήμη του να σας θυμίσω με δυο λόγια την ιστορία του.
Ο Παύλος γεννήθηκε στη Βελωτά Ευρυτανίας των τριάντα τριών κατοίκων. Ήταν γιος παπά. Για να πάει στο δημοτικό, περπατούσε καθημερινά δύο ώρες. Για να πάει στο γυμνάσιο, άφησε το σπίτι του και πήγε στο Αγρίνιο, όπου μοίραζε μαναβικά. Στη συνέχεια, πέτυχε από τους πρώτους στη Νομική Αθηνών, αλλά επέλεξε την Πάντειο, γιατί εκεί οι παρουσίες δεν ήταν υποχρεωτικές και θα μπορούσε να υπηρετεί στο Λιμενικό, που του προσέφερε μισθό που ο ίδιος χρειαζόταν για να επιβιώσει. Αργότερα έφυγε μετανάστης στη Γερμανία, χωρίς να ξέρει ούτε λέξη γερμανικά, για να γίνει αργότερα η φωνή των Ελλήνων εκεί.
Πολέμησε τη χούντα με όλες του τις δυνάμεις και η χούντα πολέμησε εκείνον, βάζοντας βόμβα στο σπίτι του. Ήταν η πρώτη απόπειρα δολοφονίας, αλλά δεν πέτυχε. Γι' αυτό, κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, να είσαστε προσεκτικοί όταν μας μιλάτε εμάς για χούντα. Γύρισε μετά τη μεταπολίτευση, με όνειρα την ανάπτυξη της πατρίδας του της Ευρυτανίας και την εθνική συμφιλίωση. Δολοφονήθηκε στις 26 του Σεπτέμβρη του 1989 από τους Κουφοντίνα, Κωστάρη, Ξηρό. Αν, λοιπόν, στο δικό μου λεξιλόγιο κάποιος χαρακτηρίζεται αγωνιστής, αυτός σίγουρα δεν είναι ο δολοφόνος, είναι το θύμα.
Εδώ, λοιπόν, πρέπει να συνεννοηθούμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Είμαι πολλά χρόνια μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πιστεύω στις ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, πιστεύω ότι η πολιτεία έχει υποχρέωση να τις παράσχει και όλα όσα ακούστηκαν εδώ είναι σωστά, από τον κ. Φωτήλα και όλους εσάς που μιλήσατε για τις άθλιες συνθήκες κράτησης. Άλλωστε, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει κρίνει ότι το κράτος έχει καθήκον περίθαλψης του ασθενούς κρατουμένου, ώστε αυτός να είναι ικανός να εκτίει την ποινή του. Δεν λέει ότι το κράτος πρέπει να τον απελευθερώνει και να φεύγει, επειδή είναι ανίκανο να του παράσχει τουλάχιστον αυτές τις προϋποθέσεις.
Στο μεταξύ, για να ξέρουμε και τι λέμε, ο Σάββας Ξηρός έχει αξιοποιήσει όλες τις παροχές που προσφέρει η πολιτεία, νοσηλευόμενος σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας. Αντιθέτως, ο Στέλιος Κήλης, που ενδεχομένως δεν ξέρετε το όνομά του, ο οποίος χτυπήθηκε μαζί με τον Αξαρλιάν από τον Ξηρό, έχασε το μάτι του και έχει πληρώσει ο ίδιος όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που έχει κάνει. Δεν είδα κανέναν να αγωνίζεται γι' αυτόν.
Δυστυχώς, η εμπειρία έχει δείξει, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Χριστόδουλου Ξηρού, ότι υπάρχουν άνθρωποι που εκλαμβάνουν, όπως λέει ο Ισοκράτης, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία και γι' αυτό συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι καμία Δημοκρατία δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες, κύριε Παρασκευόπουλε. Διότι δεν διαπραγματευτήκατε με τις γυναίκες κρατούμενες που έχουν παιδιά στη φυλακή υπό άθλιες συνθήκες. Δεν διαπραγματευτήκατε με ανθρώπους άλλους, αλλά μόνο με τους συγκεκριμένους τρομοκράτες. Διότι η λογική της τρομοκρατίας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ίδιο το κύτταρο της Δημοκρατίας. Στις περιπτώσεις Ξηρού και Τσάκαλου -για να μην ξεχνάμε κι αυτή την υπόθεση- η ευθεία παρέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι το μεγαλύτερο λάθος σήμερα.
Κύριοι της Κυβέρνησης, ανοίγετε μία κερκόπορτα που διαλύει το δικαιϊκό σύστημα. Αγνοείτε την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων και την επιστημονική κοινότητα. Αγνοείτε τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου, ο οποίος ξεκαθαρίζει ότι δεν καθίσταται σαφής δικαιοπολιτικός λόγος θέσπισης της συγκεκριμένης ρύθμισης και τονίζει ότι η απόλυση καταδικασθέντων θα πρέπει να γίνεται εξαιρετικά και υπό αυστηρές προϋποθέσεις, εφόσον αποδεικνύεται ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι απολύτως ασύμβατη με την κράτησή τους.
Και σας ερωτώ: Πόσο αποτιμάται η ανθρώπινη ζωή; Με ενάμιση χρόνο φυλάκιση; Τόσο δηλαδή, όσο η συκοφαντική δυσφήμιση; Και σε ποιο σύστημα δικαιοσύνης το έχετε δει αυτό;
Διάβασα ένα άρθρο στην ΑΥΓΗ και άκουσα ότι το παρακάτω επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε και στη Διαρκή Επιτροπή. Σεβόμαστε, λέει, τον πόνο των θυμάτων, αλλά δεν νομοθετούμε εν βρασμώ ψυχής. Και είναι σωστό. Και κάποιοι από εμάς ψηφίσαμε την κατάργηση της θανατικής ποινής, πριν ακόμη συλληφθούν οι δολοφόνοι της «17 Νοέμβρη». Kαι προσωπικά το έπραξα, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, διότι βαθύτατα πιστεύω ότι η θανατική ποινή αντιβαίνει σε κάθε αρχή της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Όμως, αυτή την ποινή επέβαλαν οι τρομοκράτες στα θύματά τους, κρίνοντας και καταδικάζοντας οι ίδιοι.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αναρωτηθείτε και διαισθανθείτε την ευθύνη που φέρετε για τη διαιώνιση της λογικής των κουκουλοφόρων, των εμπρηστών, των καταληψιών, των τρομοκρατών.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, όπου αυτό το φαινόμενο εξακολουθεί να ανθεί και είχατε την αυταπάτη, κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ερχόμενοι στην εξουσία και δείχνοντας ανθρωπισμό απέναντι στα φαινόμενα αυτά θα βρίσκατε κατανόηση, θα εκπληρώνατε ένα πολιτικό σας ρουσφέτι, θα εξευμενίζατε τους διάφορους ακραίους και εξτρεμιστές, αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Ο κ. Παρασκευόπουλος που διαπραγματεύεται με τους τρομοκράτες πιστεύει ότι για την τύφλωση του Ξηρού είναι υπεύθυνη η πολιτεία και όχι ο ίδιος, λες και η βόμβα που ετοίμαζε δεν θα είχε κάποια άλλα θύματα. Οφείλει να ξέρει ο κ. Παρασκευόπουλος ότι κουκούλες, για τις οποίες μιλάει, φορούσαν οι καταδότες στην Κατοχή. Κουκούλες φορούσαν και οι Κου Κλουξ Κλαν, κουκούλες φορούν και σήμερα όσοι θέλουν να κρύψουν το πρόσωπό τους, ασκώντας βία.
Η Δημοκρατία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν εκδικείται, αλλά η Δημοκρατία δεν εκβιάζεται κιόλας και στη Δημοκρατία δεν υπάρχει φόβος. Tο μήνυμά μου σήμερα προς όλους εκείνους που μας απειλούν, μέσω των ιστοσελίδων τους, θέλοντας να μας φοβίσουν και να μας κάνουν να σιωπήσουμε, απαιτώντας ταυτόχρονα την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού, είναι απλό: Η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται.