Η ημέρα της κρίσεως πέρασε. Τώρα έρχονται οι ημέρες των κρίσεων. Οι πολλές... Για ποιον; Η απάντηση που έδωσαν οι έλληνες πολίτες είναι παραπάνω από ξεκάθαρη: Αριστερά δεύτερη φορά δεν έχει. Και παραλήπτης της είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο άνθρωπος μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί ως ο μοιραίος άνθρωπος για την παράταξή του. Κάτι καθόλου παράξενο, αφού πολύ πριν από αυτό, ως πρωθυπουργός, υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος για την Ελλάδα. Και αυτό, ίσως το έχει ξεχάσει ο ίδιος, αλλά περιλαμβάνει εξίσου και τους αριστερούς όπως όλους...
Βεβαίως, ο ίδιος ο Τσίπρας στο μεταξύ «ξέχασε» τα «θα σκίσω τα μνημόνια», ξέχασε τις επισκέψεις στη Μόσχα που ζητούσε να τον βοηθήσουν να τυπώσει δραχμές, ξέχασε το δημοψήφισμα, τη φωτιά με την οποία κάλεσε τον κόσμο να ψηφίσει το «Οχι» για να το πάρει και να το κάνει μέσα σε λίγες ώρες «Ναι» υπό τραγικούς όμως πλέον όρους για την Ελλάδα. Ο κόσμος δεν ξέχασε τις σαχλαμάρες του Βαρουφάκη που ήταν ο άνθρωπος του Τσίπρα, άσχετα τι έγινε μετά και που έκλεισε τις τράπεζες σπέρνοντας τον τρόμο όπως ποτέ από τη Μεταπολίτευση και μετά στην Ελλάδα: όχι μόνον για το τι θα γίνει την επόμενη ημέρα που ανέτειλε μαύρη, αλλά, εξίσου, και για το τι θα γινόταν και στο βάθος του χρόνου, για το πού και πώς θα κατέληγε μία χώρα που είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου για να φτάσει εκεί που έφτασε.
Ο Τσίπρας ξέχασε τους μετανάστες που «λιάζονταν» στην Ομόνοια σύμφωνα με την κυρία Τασία, όπως και την ενόχληση, μόλις προχθές, του μεγαλοαστού κυρίου Παπαδημούλη, για την επέκταση του φράχτη στον Εβρο. Ομως ο κόσμος δεν ξέχασε τις εικόνες ενός κέντρου της Αθήνας που είχε γεμίσει από δυστυχείς ανθρώπους που ζούσαν σε αυτοσχέδιες σκηνές στην Πλατεία Βικτωρίας και δεν ξέρανε τίποτα περί κυρίας Τασίας, ούτε τους άρεσε και στους ίδιους να λιάζονται εκεί... Οπως επίσης, ο Τσίπρας ξέχασε ότι η... «θάλασσα δεν έχει σύνορα», αλλά οι πολίτες το θυμήθηκαν και αυτό. Και πάει λέγοντας: ο Τσίπρας πλήρωσε τον πολιτικό βίο και την πολιτεία του όπως ακριβώς του άξιζε.
Δεν ήταν ούτε μία ούτε δύο οι φορές που γράφτηκε προεκλογικά και εδώ και αλλού ότι ο Τσίπρας ήταν, όλο αυτό το διάστημα, ο καλύτερος σύμμαχος του Μητσοτάκη. Και αυτό αποδείχθηκε στις κάλπες. Κάποιος άλλος στη θέση του, χωρίς την απροσμέτρητη αναξιοπιστία, την εγωπάθεια, την αρχομανία, την ειρωνική διάθεση, τον συγκεντρωτισμό και την πρόδηλη αντιμετώπιση του ελληνικού λαού ως ανόητου και αμνήμονα που μπορείς να του πουλήσεις ό,τι παραμύθι θέλεις για πολλοστή φορά ότι κι αν έχει υποφέρει από την πολιτική σου, θα βρισκόταν ασφαλώς σε πολύ καλύτερο σημείο πριν από την κάλπη. Ομως, για τον προοδευτικό αριστερό Τσίπρα, όλα αυτά είναι μια προσωπική υπόθεση – είναι δικό του το «μαγαζί» και δεν του το παίρνει κανένας. Αυτά, μέχρι να του το... κλείσει ο ελληνικός λαός και να τελειώνει η υπόθεση.
Με χρυσό χορηγό τον απόλυτο μονάρχη της Κουμουνδούρου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνον ξεπέρασε πολύ χοντρά προβλήματα που αλλιώς θα της είχαν στοιχίσει πάρα πολύ ακριβά και για τα οποία θα έπρεπε να έχει λογοδοτήσει, αλλά επιπλέον βρέθηκε σε εντυπωσιακά θετικό σημείο επανεκκίνησης. Οι «Πάτσηδες», οι υποκλοπές, ακόμα και η τραγωδία των Τεμπών, δεν στάθηκαν ικανές να σταθμιστούν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως αντίβαρα ικανά ώστε να αναλάβει το ρίσκο να ξαναμπλέξει με τον εφιάλτη που λέγεται Τσίπρας. Και έκανε ό,τι μπορούσε όχι μόνο για να τον βγάλει για πάντα από το κάδρο, αλλά και για να εξουδετερώσει τη βόμβα που είχε βάλει στην πορεία της Ελλάδας φεύγοντας πριν από τέσσερα χρόνια: την απλή αναλογική, που, τελικά, ευτυχώς για την Ελλάδα, κατέληξε και αυτή, οριστικά πλέον στα σκουπίδια της ιστορίας...