Θεωρείται ο πλέον επιτυχημένος υπουργός των Κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη, έντιμος και αξιοπρεπής, αυθεντικός ιδεολόγος και οπαδός της κοινωνικής αλλαγής και του διαρκούς εκσυγχρονισμού, διαβασμένος και φίλος του πολιτισμού, αξιαγάπητος και ανθρώπινος, με αφάνταστη αναγνώριση-δημοφιλία σε όλες τις τάξεις του ελληνικού λαού, χάρη στην εντιμότητα ,την ικανότητα και την ηθική διάσταση της πολιτικής, όπως την υπηρέτησε. Συστηματικός και αξιόπιστος παρατηρητής των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων στην Ελλάδα και την Ευρώπη, εξαίρετος συνομιλητής.
Ως σημαντικό, αφυπνιστικό γεγονός για τη δημόσια ζωή, θεωρεί ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Αλέκος Παπαδόπουλος σε και ενδιαφέρουσα συζήτηση του με τον Μάνο Νιφλή στο Κανάλι ΟΝΕ, την αποχή 60% στις πρόσφατες Ευρωεκλογές. Όχι απλώς ως υψηλό ποσοστό απομάκρυνσης του λαού από τα πολιτικά δρώμενα, όσο ως μήνυμα καθολικής απόρριψης του πολιτικού συστήματος. Με αποδέκτες όλα τα κόμματα, τα οποία όμως δεν φαίνεται να έλαβαν ως απαξίωση το μήνυμα, με όλα σχεδόν να βολεύονται σε μικροικανοποιήσεις λ.χ. μικρών ποσοστών βελτίωσης ή υπεροχής.
Ωστόσο, το αυστηρό μήνυμα της αποχής βεβαιώνει ότι το πολιτικό μας σύστημα της μεταπολίτευσης, που αυτή έχει λήξει εδώ και χρόνια, ασφυκτιά, συρρικνώνεται, καταρρέει.
2.Ασφαλώς, η περίοδος των μνημονίων των μέτρων λιτότητας και των συνεπειών της χρεοκοπίας πέρασε στο μεγαλύτερο μέρος της, όμως η ατροφία, η παθολογία των θεσμών και οι κίνδυνοι για παροχές και λαϊκισμούς στην οικονομία εξακολουθούν να παραμένουν και να μας απειλούν.
Πολύ περισσότερο, εξήγησε ο Αλ. Παπαδόπουλος, εάν συνεχιστεί αυτή η μιζέρια, η ανεύθυνη παροχολογία, η θεσμική παραλυσία στα πλαίσια μιας ασυδοσίας ανταγωνισμού και όχι αντιπαράθεσης επί κανόνων, επί της αναγκαίας σοβαρής λειτουργίας ενός σύγχρονου Κράτους. Μιας πορείας χωρίς θεμέλια, προοπτική και ελπίδα χρόνια τώρα.... Δυστυχώς τα πάντα σχεδόν να έχουν καταντήσει επικοινωνιακά και όχι ανταγωνισμός σε επίπεδο πολιτικής προτάσεων και προγραμμάτων.
Λυπηρή διαπίστωση, που δείχνει να έχει χάσει τον παλαιό δυναμισμό του, καθώς 30 χρόνια κυριαρχίας του στην κυβερνητική εξουσία, απέδειξε ότι δεν έχασε ποτέ τον μεταρρυθμιστικό του οίστρο, τον οποίο πρέπει να αποκτήσει ξανά και να εμπλουτίσει.
3.Λανθασμένα ορισμένοι, από την Κυβέρνηση έως τα διάφορα κόμματα φαίνεται να πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν, ότι τα μειονεκτήματα της διακυβέρνησης, της οικονομίας και της κοινωνικής συναίνεσης, μπορεί να περάσουν, να βελτιωθούν, να ξεπεραστούν χωρίς τίποτα να αλλάξει. Μάταιες αυταπάτες. Άλλωστε, η ίδια η ιστορία μας διδάσκει ότι το ΠΑΣΟΚ σε κάθε κρίση είχε καθοριστικό ρόλο, κάλπαζε χάρη στην εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία που διαθέτει.
Δύο στοιχεία τα οποία, δυστυχώς, λείπουν πολλά χρόνια τώρα από τη δημόσια ζωή, τις διακυβερνήσεις της σύγχρονης πολιτικής, που ανιχνεύει τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνία, που μελετά τις καταστάσεις διεξόδων, που αξιοποιεί τα κατάλληλα πρόσωπα. Δεν πιστεύω στις τεχνικές συγκολλήσεις, όπως αυτές για συνεργασίες ΠΑΣΟΚ και Σύριζα, κινήσεις κορυφής, θεαματικές περισσότερες, που έχουν πολλά να διδαχθούν από ανάλογα εγχειρήματα με επιτυχία, όπως στο Μεξικό και αλλού.
Το μέγα θεσμικό πρόβλημα, που μας κληρονόμησε η μεταπολίτευση και πρέπει να λύσουμε επιτέλους είναι η αφαίρεση όλων των ρυθμιστικών εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας και η υπερενίσχυση των εξουσιών του Πρωθυπουργού, επιλογή που οδήγησε σε δυσάρεστα φαινόμενα, που δυστυχώς έχουν γίνει ορατά.
Ανάμεσα τους ότι η αποτελεσματικότητα του Πρωθυπουργό κεντρικού μοντέλου να μειώνεται συνεχώς, ότι το Μαξίμου στελεχώνεται από κλειστές ομάδες προθύμων εκλεκτών (έξω από κάθε άλλη συλλογική νομιμότητα-εκλογή), ότι έχει εκμηδενισθεί σχεδόν το κύρος του Υπουργικού Συμβουλίου και της Βουλής Επιπλέον να έχουν μεταβληθεί τα κόμματα από ισχυροί αυτόνομοι κοινωνικοί θεσμοί σε παραρτήματα της εκτελεστικής εξουσίας , κλειστοί μηχανισμοί, υπηρετικοί μιας κεντρικής εξουσίας στοι Μαξίμου όλο και πιο ολιγαρχική, χωρίς κανένα δημοκρατικό έλεγχο της, εξουσίας περίκλειστης, αυταρχικής, σπάταλης. Μοναρχική στη λειτουργία και ιδιότυπα ολιγαρχική,.
Αξιοσημείωτη , είναι και μια άλλη άποψη του Αλ. Παπαδόπουλου, ότι τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα την περίοδο Μητσοτάκη η διόγκωση-υπερστελέχωση του Μαξίμου έχει οδηγήσει στο αντιφατικό φαινόμενο λειτουργίας ΔΥΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ . Με συνέπεια το νόμιμο-εμφανές Υπουργικό Συμβούλιο να λειτουργεί υπηρετικά και παραλυτικά, με πολλές΄ αποτυχίες-δυσλειτουργίες. Σε αντίθεση με το παλαιό επιτυχημένο σχήμα ελέγχου-καθοδήγησης του Υπουργικού Συμβουλίου από την Κυβερνητική Επιτροπή των 7-8 επιφανών των Κυβερνήσεων Καραμανλή, Παπανδρέου, Σημίτη.
Σε μια πορεία σύγκλησης, όπως πράγματι μπορούμε να βαδίζουμε εμείς οι Έλληνες, με τις πιο σύγχρονες πολιτικές παραδόσεις-τόνισε ο κ.Παπαδόπουλος στον Μάνο Νιφλή- ασφαλώς χρειάζεται να τερματισθεί η θεσμική εξάρτηση της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε Κυβέρνηση, η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας μόνο από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό ουσιαστικά ( και μάλιστα με δυνατότητα εκλογής με 120 ψήφους βουλευτών) , αντί της άμεσης εκλογής του από τον Λαό, όπως στη Γαλλία..
Η αναβάθμιση του ρόλου της Κυβέρνησης ως συλλογικής λειτουργίας, η επαναφορά της Κυβερνητικής Επιτροπής ως ανώτατου συλλογικού οργάνου και ο νέος τρόπος επιλογής και αξιολόγησης των βουλευτών. Αμαφίβολα επιβάλλεται η δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και όχι η κατάντια του σε ένα από μηχανισμό..
Επιπλέον,η τροποποίηση επίσης του εκλογικού νόμου με ισχυρές βάσεις το τριεδρικό σύστημα και τη λίστα, η νέα κουλτούρα των Κυβερνήσεων συνεργασίας και όχι της πάση θυσία αυτοδυναμίας, η μείωση σε 250 των βουλευτών με δημιουργία Γερουσίας από 50 μέλη για σοβαρές νομοθετήσεις ,ρυθμίσεις, που απαιτούν πολιτικό θάρρος , ένα νέο καθεστώς διαφάνειας για τα ΜΜΕ.