Όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομα του Τζορτζ Τσούνη για τη θέση του νέου πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, οι ανησυχίες που εκφράστηκαν υπήρξαν πολλές και σύνθετες. Το – μάλλον αποτυχημένο – πέρασμα ενός άλλου Ελληνοαμερικανού, του Μάικλ Σωτήρχου, από την πρεσβεία των Αθηνών δεν είναι και τόσο μακρινό. Ο Τσούνης δεν είναι διπλωμάτης καριέρας. Το παρελθόν της υποψηφιότητάς του για την πρεσβεία των ΗΠΑ στη Νορβηγία είναι σχετικά πρόσφατο.
Ο δε προκάτοχός του, ο Τζέφρι Πάιατ, ήταν ένας αεικίνητος διπλωμάτης, κατά ορισμένους ο πιο επιτυχημένος αμερικανός πρεσβευτής που βρέθηκε στην Ελλάδα, κατ' άλλους ένας «σύγχρονος Πιουριφόι» που ήθελε να είναι πανταχού παρών και να επηρεάζει καταστάσεις, ο οποίος όμως έβαλε τη σφραγίδα του στις σύγχρονες ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Τα προαναφερθέντα είναι ορισμένα από τα αντεπιχειρήματα κατά της τοποθέτησης Τσούνη στην ελληνική πρωτεύουσα.
Για όσους συνάντησαν τον κ. Τσούνη τόσο κατά την επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον όσο και κατά την πρώτη συνάντηση γνωριμίας του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, το βασικό προσόν του νέου αμερικανού πρεσβευτή είναι ξεκάθαρο: δεν επιδιώκει να πείσει ότι είναι κάποιος άλλος από αυτός που πραγματικά είναι. Μοιάζει να γνωρίζει τα όριά του και είναι αδιαμφισβήτητο ότι έχει τις καλύτερες των προθέσεων.
Αισθάνεται Ελληνας και θέλει να βοηθήσει την πατρίδα του, δίνοντας έμφαση, όπως δημοσίως παραδέχθηκε, στην οικονομία, στις επενδύσεις, στην αναστροφή του brain drain. Ξεκαθάρισε επίσης ότι πλέον, με την ελληνοαμερικανική αμυντική συνεργασία σε σταθερές ράγες, η ενέργεια είναι το επόμενο «μεγάλο στοίχημα» στις σχέσεις Αθηνών – Ουάσιγκτον, υπό το πρίσμα και της ανάγκης για απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Στην Ελλάδα έχουμε συχνά (ίσως πολύ συχνά) μία τάση να υπερβάλλουμε. Όταν εξελέγη ο Τζίμι Κάρτερ, ήχησαν οι καμπάνες – αλλά λίγο αργότερα ήρθη το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Επειδή εξελέγη ο Τζο Μπάιντεν, νομίσαμε ότι οι ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου ή στις υπερπτήσεις θα πάψουν να τηρούν τις ίσες αποστάσεις. Ας προσγειωθούμε. Διαθέτουμε αυτή την περίοδο, ως χώρα, ορισμένα πολύ δυνατά «χαρτιά» στην Ουάσιγκτον που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε έξυπνα – λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τις συγκυρίες και τις συνθήκες που διαμορφώνονται.
Κανένας πρεσβευτής ξένης χώρας δεν θα μας σώσει επειδή μας συμπαθεί. Τέτοιου είδους απόψεις αποκαλύπτουν γεωπολιτικό επαρχιωτισμό και συμπλέγματα κατατρεγμένης χώρας που κλαίγεται για τα συμφέροντά της, αντί να φροντίζει να τα ευθυγραμμίζει σωστά με εκείνους τους δρώντες που μπορούν να ικανοποιήσουν έστω μέρος αυτών. Ο Τσούνης αγαπάει την Ελλάδα, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα.
Αν τον αντιμετωπίσουμε, ευτελώς, ως τον «Έλληνα που χρωστάει να μας βοηθήσει», τότε θα κάνουμε κακό πριν από όλους στον ίδιο και θα εξανεμίσουμε το όποιο κεφάλαιο – μικρό ή μεγάλο, θα το δείξει ο καιρός – διαθέτει και μπορεί να αξιοποιήσει, σηκώνοντας το τηλέφωνο για μια υπερατλαντική κλήση σε μία στιγμή κρίσης.
