Ο τελευταίος βασιλιάς μιας δυναστείας 100 ετών, άμεσα συνδεδεμένης με την Ιστορία της Ελλάδος, δεν αξιώθηκε κηδείας με τιμές πρώην αρχηγού κράτους.
Η στήλη δεν θα ασχοληθεί με τους προβληματισμούς που οδήγησαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να καταλήξει στην απόφαση αυτή. Ούτε θα διερευνήσει τι αναμένει εντέλει να κερδίσει η αντιπολίτευση και οι πολιτικοί σχηματισμοί της άκρας Δεξιάς.
Ψήφους μετρούν οι ηγέτες των κομμάτων ενόψει των εκλογών και καταφεύγουν σε αλγορίθμους, υπολογίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Ακόμη και νεκρός ο βασιλεύς Κωνσταντίνος αναστατώνει κάποιους από τους πολιτικούς της χώρας μας.
Και αυτά συμβαίνουν ενώ ο Κωνσταντίνος, όχι μόνον δεν αμφισβήτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974, αλλά απέρριψε άνευ συζητήσεως προτάσεις διαφόρων αυτοκλήτων «Ηρακλειδών» του Στέμματος, που του εισηγούνταν να προχωρήσει στην ίδρυση «φιλοβασιλικού» κόμματος.
Η σκέψη ότι ήταν δυνατόν να είναι πρόξενος ενός νέου διχασμού τού ήταν αποτρόπαιη. Και αυτός ήταν ο λόγος ακριβώς που όταν διαπίστωσε ότι το κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967 είχε αποτύχει πλέον, έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Ρώμη με την οικογένειά του.
Δεν ήταν απόφαση δειλίας. Δεν εστερείτο τόλμης ο Κωνσταντίνος ούτε ως βασιλεύς ούτε ως άνθρωπος. Δεν ήθελε μετά την αποτυχία του κινήματος να γίνει αφορμή για έναν εμφύλιο πόλεμο, αφού οι Ενοπλες Δυνάμεις της Ελλάδος είχαν διασπασθεί σε αξιωματικούς που στήριζαν τη νομιμότητα και σε υποστηρικτές του καθεστώτος των συνταγματαρχών.
Ο ισχυρισμός των πραξικοπηματιών ότι «η "επανάσταση" δημιούργησε δίκαιο» δεν υιοθετήθηκε ποτέ από τον βασιλέα Κωνσταντίνο, τους Ελληνες πολιτικούς κάθε παρατάξεως –εκτός μιας και μόνης θλιβερής εξαιρέσεως–, αλλά κυρίως από τον ελληνικό λαό.
Ηταν εκείνη η περίοδος των μέσων της δεκαετίας του '60 από τις θλιβερότερες της πρόσφατης Ιστορίας μας, διότι ενώ κανείς δεν επεδίωκε εκτροπή από μια σπείρα επιόρκων αξιωματικών –παρά τα όσα λέγονται και γράφονται–, μία καταστροφική φρενίτις κυριάρχησε και τελικώς οι πραξικοπηματίες επικράτησαν μέχρι να οδηγηθούμε στη συμφορά της Κύπρου.
Μόνος υπεύθυνος του δράματος εκείνου θεωρήθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η αποστροφή του ελληνικού λαού προς τη δικτατορία λειτούργησε εξιλαστήρια για τους πολιτικούς, που άθελά τους είχαν συμβάλει –καθένας με τον τρόπο του– στην αποσύνθεση του παλαιού συστήματος, στο χάος που δημιουργήθηκε από την αφροσύνη όλων εκείνων που υποστήριζαν πως ενεργούσαν για το συμφέρον της Ελλάδος.
Για μία φορά ακόμη στις μέρες μας τείνει να δημιουργηθεί μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Σήμερα βέβαια δεν υπάρχει βασιλεύς να χρεωθεί τις συνέπειες της πολιτικής αφροσύνης. Και είναι οι πολιτικοί ηγέτες, δίχως εξαίρεση, οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει ή για ό,τι ανησυχούμε όλοι πως είναι δυνατόν να μας συμβεί.
