Η– κατά κύματα – διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενη με δεδομένες τις δηλώσεις και του πολιτικού κλίματος που έχει επικρατήσει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη μέρα που αναδείχθηκε πρόεδρος ο Στέφανος Κασσελάκης. Κάποιος θα μπορούσε να πει μάλιστα ότι καθυστέρησε, αφού οι προθέσεις των αποχωρησάντων ήταν πρόδηλες εδώ και καιρό και δεν χρειαζόταν τόσο ψυχόδραμα.
Σε κάθε περίπτωση η επικείμενη συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας από τους 11 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν είναι ένα πολιτικό γεγονός μεσαίας εμβέλειας μεν, αλλά με ενδιαφέρουσες δυναμικές για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Είναι γεγονός ότι μετά την εμφατική επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εκλογές του καλοκαιριού, η Κεντροαριστερά και τα κόμματα που δυνητικά την εκφράζουν έχει μπει σε μια περιδίνηση που άγνωστο είναι ποια θα είναι η κατάληξή της. Οι ανακατατάξεις στην κατάταξη των κομμάτων σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠαΣοΚ παγιώνει τη δεύτερη θέση, ενώ το ΚΚΕ φαίνεται να έχει τα καύσιμα να εκτοπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην τέταρτη θέση. Και όλα αυτά πριν από τη νέα και βαθύτερη διάσπαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Από την άλλη, το προβληματικό για τα κόμματα που κινούνται στον προοδευτικό χώρο είναι ότι φαίνονται εγκλωβισμένα σε ποσοστά που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να απειλήσουν την κυβέρνηση. Ακόμα και η δεύτερη θέση του ΠαΣοΚ στις δημοσκοπήσεις προκύπτει κυρίως λόγω της ραγδαίας πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ – με μεγάλη εκροή ψηφοφόρων προς το ΚΚΕ – και όχι από κάποια σημαντική άνοδο δική του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, οι αντιδράσεις για τη διάσπαση ως τώρα έχουν δύο διαφορετικές χροιές. Η πρώτη είναι στη λογική κατηγορίας περί αποστασίας και προσωπικών παιχνιδιών με προσωπικές επιθέσεις ειδικά στην κυρία Αχτσιόγλου από τον κ. Κασσελάκη. Η δεύτερη χροιά έχει να κάνει με έναν χαρακτήρα «επανεκκίνησης» χωρίς «βαρίδια» και χωρίς τους «οπαδούς της επιστροφής στο 3%».
Αυτό που δεν είναι σαφές πάντως ότι γίνεται κατανοητό από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πλέον χάθηκε και η τελευταία δικαιολογία για την πτώση των ποσοστών: αυτή της εσωκομματικής γκρίνιας που δεν αφήνει τον νέο πρόεδρο να εστιάσει στο πώς θα πείσει τον ελληνικό λαό για το περίφημό του «Ελληνικό Ονειρο».
Πλέον ο Στέφανος Κασσελάκης θα μπορεί να εστιάσει απερίσπαστος στο έργο του, χωρίς όμως να μπορεί να αποδώσει τις ευθύνες αλλού για την κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αν αυτό συνεχίσει να το κάνει με την επανάληψη κραυγαλέων κλισέ εκφράσεων που νομίζει ότι στοιχειοθετούν ρηξικέλευθες πολιτικές προτάσεις, η αίσθηση που έχω είναι ότι πολύ γρήγορα στον ΣΥΡΙΖΑ θα αναρωτιούνται καβαφικά «και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους».
Σε κάθε περίπτωση, το κρίσιμο ερώτημα μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αν αυτές οι εξελίξεις θα λειτουργήσουν ανασυνθετικά στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς ή θα εντείνουν τη σημερινή κατάσταση αποδόμησης. Ολοι αποδέχονται – ακόμα και κυβερνητικοί παράγοντες – ότι δεν είναι υγιές να μην υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση στη χώρα, ανταγωνιστική στην κυβέρνηση. Μέχρι το καλοκαίρι – βλέπε ευρωεκλογές – υπάρχει πολύς δρόμος για να διαπιστώσουμε,
