Τελικά ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης έγινε σαν το Πάσχα. Κινητή εορτή.
Αλλά μικρή σημασία έχει πότε θα ολοκληρωθεί ο εορτασμός. Ούτως ή άλλως δεν θα αλλάξουν και πολλά.
Οι λόγοι είναι απλοί.
Πρώτον, η ΝΔ δεν είχε πρόβλημα υπουργών την Κυριακή. Είχε πρόβλημα ψηφοφόρων.
Δεύτερον, για να εντοπίσουμε τους υπουργούς που τα έκαναν μαντάρα δεν χρειαζόταν να γίνουν ευρωεκλογές. Τους έκοβες με το μάτι και μόλις ορκίστηκαν.
Τρίτον, αν την κυβέρνηση τη φτιάχνουν οι δημοσιογράφοι, τότε δεν χρειάζεται Πρωθυπουργός. Ενας αρχισυντάκτης αρκεί.
Διότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι φυσικά υπουργικό ή μόνο υπουργικό. Είναι ότι δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς αντίπαλο.
Είναι εύκολο; Δεν είναι. Αλλά είναι απαραίτητο έως ότου κάποια στιγμή προκύψει κάποιος αντίπαλος.
Στην πραγματικότητα δηλαδή η έλλειψη αντιπάλου δεν είναι πασαπόρτι για το «έτσι γουστάρω», ούτε άλλοθι για να κάνεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι.
Είναι απλώς πρόσκληση να ενσωματώνεις στην πολιτική σου και τις αντιδράσεις στην πολιτική σου. Να τη διευρύνεις.
Παράδειγμα. Κάθε λογικός άνθρωπος έγραφε κι έλεγε ότι ο γάμος των ομοφύλων θα κοστίσει στην κυβέρνηση. Επιβεβαιώθηκε και στην κάλπη.
Ο Μητσοτάκης δικαιολογήθηκε ότι το έκανε επειδή είναι «συμπεριληπτικός» και το πιστεύει αλλά βρέθηκε «ένα βήμα πιο μπροστά» (Alpha, 11/6).
Μπορεί να είναι έτσι. Αλλά δεν ενσωμάτωσε στη συμπεριληπτική επιλογή του και την αντίδραση (σωστή ή λάθος, αδιάφορο) πολλών ανθρώπων που θεώρησαν ότι η επιλογή του Πρωθυπουργού δεν τους συμπεριλαμβάνει.
Με άλλα λόγια, οι κοινωνίες δεν είναι «στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα, αγέλαστα». Ακόμη και το καλό ή το ορθό ή το δίκαιο χρειάζεται να πείσει πριν επιβληθεί.
Είναι προφανές ότι μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του Πρωθυπουργού δεν πείστηκε. Κι ακριβώς επειδή δεν υπήρχε αντίπαλος να τον απειλήσει, πήγαν για μπάνιο.
Ερώτηση κρίσεως. Τι θα αλλάξει ο ανασχηματισμός σε μια νοοτροπία, η οποία (για να είμαστε ειλικρινείς) χαρακτηρίζει όλη την πολιτική τάξη στην Ελλάδα;
Τίποτα. Εως την Κυριακή, ακόμη και μικρότερα κόμματα διατύπωναν υπερφίαλες προσδοκίες ή επιδίδονταν σε γραφικούς λεονταρισμούς ενώ ο Βελόπουλος προσφέρθηκε να αναλάβει την «πατριωτική διακυβέρνηση» της χώρας.
Σκέψου να είχε πάρει και διψήφιο.
Υπάρχουν άνθρωποι που χαρακτηρίζουν «πολιτική ανισορροπία» την ανικανότητα του κόμματος που επιλέγουν.
Αλλά καλώς Ή κακώς με αυτούς πρέπει να συμβιώσει και να κυβερνήσει ο Μητσοτάκης. Η ανυπαρξία τους θα έπρεπε όχι να τον καθησυχάζει αλλά να τον κάνει να σκέφτεται και για λογαριασμό τους.
Κυρίως όσο θα εξακολουθεί να μην έχει αντίπαλο.».
