1.Δεν χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων για να προσδιοριστούν αυτά που διαδραματίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως σχήμα αυτοπροσδιοριζόμενο ως αριστερό, αν και αρχηγικό, ασυνεπές και ανεύθυνο. Αρκεί μία μόνο λέξη: Ξεπεσμός. Που σημαίνει ξέφτισμα και σκόρπισμα εκείνων των υπεύθυνων αρχών, ιδεών, αξιών και θέσεων, που δίνουν πραγματικό περιεχόμενο ζωής στην πολιτική παρέμβαση, τη θεσμική αξιοπιστία και τον κοινωνικό προοδευτικό εκσυγχρονισμό.
Η κατάσταση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κάθε μέρα ξεφεύγει από το πεδίο αρμοδιότητας των πολιτικών, κοινωνικών και άλλων επιστημονικών αρμοδιοτήτων. Αποτελεί ετερόκλητο και αυτορευστοποιούμενο υλικό, που γίνεται, αυτόματα, αρνητικό χαρακτηριστικό αυτής της μεταβατικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας συντελούνται μετασχηματισμοί και μεταποιήσεις, ανατροπές και μεταβάσεις, διαμορφωτικές διαφορετικής ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.
2. Η πραγματικότητα της Ελλάδας, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, υπό τις επιδράσεις συνεχών, συσσωρευόμενων και τραυματικών δοκιμασιών, προκαλείται και προσβάλλεται βάναυσα από αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Οπως, επίσης, διασύρεται, ανιστόρητα και άκριτα, η πολυδιαψευσμένη αναζήτηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων του διαφορετικού κόσμου, που είναι εφικτός.
Μιας Αριστεράς που είναι, διεθνώς, σε προγραμματική κρίση και πολιτική αναδίπλωση. Ούτε όλα επιτρέπονται στην πολιτική ούτε η κοινωνία όλα τα ανέχεται, τα χωνεύει και τα μεταβολίζει. Τα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σήμερα, υπερβαίνουν τον ίδιο τον χώρο και τα αυτοαποκαλούμενα ηγετικά στελέχη του και αποτελούν συλλογικό πολιτικό τραύμα για την ελληνική δημοκρατία και τον ελληνικό δημόσιο βίο.
3. Διανύουμε, μέσα σε συνθήκες ανισοτήτων και ανασφάλειας, αδικιών και αβεβαιότητας, απογοητεύσεων και απαισιοδοξίας, μία εντελώς αντιφατική μεταβατική περίοδο: τη μεταπολίτευση της Μεταπολίτευσης. Με ένα πολιτικό και κομματικό σύστημα διακυβέρνησης – διοίκησης και διαχείρισης που εξακολουθεί να θητεύει στις λογικές και πρακτικές της μεταπολιτευτικής περιόδου, μετά το 1974. Αυτό το μεταπολιτευτικό μοντέλο βρισκόταν, εξακολουθητικά, πίσω και μακριά από τις διαδοχικές καταστάσεις της τελευταίας πεντηκονταετίας, προκαλώντας κοινωνικές διαψεύσεις, θεσμικές αδυναμίες πολιτικές απώλειες, σπατάλες ευκαιριών, πόρων και δυνάμεων.
Σήμερα, είναι δύο φορές μακριά από την πραγματικότητα της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Διαβλητό και διασυρόμενο, διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο, πελατειακό και παραγοντικό, ανακόλουθο και αναποτελεσματικό. Ανέδειξε και διατηρεί, ως καθεστωτικό μοντέλο διακυβέρνησης, τον μονοκομματικό πλειοψηφικό κοινοβουλευτισμό, χωρίς θεσμικά αντίβαρα ελέγχου και διαφάνειας, αλλά με κρατικοδίαιτους φορείς, ελεγχόμενης δημόσιας προσφοράς και κομματικοδίαιτες ηγεσίες, αμφισβητούμενης αντιπροσωπευτικότητας, αξιοκρατίας και χρησιμότητας, «πιτουρόμυαλους που παριστάνουν τα ξεφτέρια».
Τα εντός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ διαδραματιζόμενα αποκαλύπτουν τη διάβρωση και αλλοτρίωση αυτού του σχήματος, την αλλοίωση και τον εκφυλισμό των προγραμματικών χαρακτηριστικών του, που ξεκίνησε μετά το 2015, όταν ένας ακόμα ικανός για όλα κορδακιζότανε ως χαρισματικός.
4. Στα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προστίθενται και τα της ΝΔ, που, μετά από έξι χρόνια, ο κ. Μητσοτάκης επαναλαμβάνει επικοινωνιακά στερεότυπα και μονοδιάστατες νεοφιλελεύθερες συμπεριφορές, μεγαλώνοντας την πολιτική αποχή στο μισό του εκλογικού σώματος και φτάνοντας την κοινωνική δυσφορία και δυσαρέσκεια στο 60% των πολιτών.
Η μεταπολίτευση της Μεταπολίτευσης οδηγεί σε φαινόμενα τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά και σε αναδιπλώσεις και απορρίψεις, όπως αυτές της ΝΔ. Χαρακτηρίζεται, όμως, και από την αναζήτηση του πολιτικού παραδείγματος, που είναι πραγματικά διαφορετικό από το μεταπολιτευτικό στερεότυπο, με πραγματικό κοινωνικό έλεγχο, ηθική αξίωση και ευθύνη της πολιτικής. Υπάρχουν παντού δυνάμεις.
Ο κ. Νίκος Α. Κωνσταντόπουλος είναι πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού.
