Είδε όσους είδε η PEGA, η Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά τη διήμερη παραμονή της στην Αθήνα, αλλά αυτούς που έπρεπε να συναντήσει δεν τους συνάντησε. Επιτηδείως απεκρύβησαν. Φοβήθηκαν το κακό το μάτι. Δεν αναφέρομαι στον Πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αναφέρομαι κυρίως στους Γιάννη Λαβράνο και Φίλιξ Μπίτζιο, που κατηγορούνται ότι εμπορεύονται το παράνομο λογισμικό παρακολουθήσεων Predator. Οπως και τον πρώην γενικό γραμματέα του Πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη.
Θα μου πεις, τελείωσε λοιπόν το project «υποκλοπές»; Αυτό ήταν; Αναχώρησε από την Αθήνα η Επιτροπή, και όλα καλά και όλα ωραία με τους Λαβράνο και Μπιτζιο; Δεν θα το έλεγα. Αν ήμουν στη θέση τους, δεν θα κοιμόμουν καθόλου ήσυχος. Ούτε ανέμελος θα ήμουν. Ανήσυχος ναι. Νύχια να μασούσα, μπορεί. Ησυχος, όχι.
Διότι αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες που μου διατέθηκαν, και μάλλον είναι δεδομένου ότι προέρχονται από σοβαρή πηγή, πιθανότατα οι δύο κύριοι να εξαναγκαστούν να προσέλθουν σε κατάθεση, μετά από σχετικό αίτημα που θα διατυπώσουν μέλη της Επιτροπή, στη Europol. Μέχρι στιγμής, η Europol δεν έχει κινητοποιηθεί προκειμένου να βοηθήσει στην αποκάλυψη της αλήθειας, αναφορικά με το τι συνέβη στην Ελλάδα αναφορικά με τις υποκλοπές και τις παρακολουθήσεις. Αλλά ενδέχεται αυτό να γίνει προσεχώς. Θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και από το πόρισμα της Επιτροπής ΡEGA. Και τότε θα δούμε αν τα ατού που (προφανέστατα...) έχουν στα χέρια τους οι περί ου ο λόγος, μπορούν να αποτρέψουν την εμφάνισή τους ενώπιον της Επιτροπής.
Μέχρις εδώ πάντως, καλά τα έχουν καταφέρει. Αυτό πρέπει να τους το δώσουμε...
Η πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ
Διαθέτουν «ατου»; Διαθέτουν! Τουλάχιστον αυτό αφήνεται να διαρρεύσει από διάφορες πλευρές. Και κυρίως από ορισμένους οι οποίοι διατείνονται πως με κάποιον τρόπο επικοινωνούν με κάποιους εκ των προαναφερομένων. Τι μπορεί να είναι αυτό, πέραν από προϊόν υποκλοπών, δεν ξέρω. Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι προφανές ότι παρά το λογικά χαμηλό ενδιαφέρον των πολιτών για την υπόθεση, η κυβέρνηση οφείλει να κόψει τον βήχα σε αυτούς τους τύπους.
Μπορεί να το κάνει; Μπορεί. Θέλει; Εδώ δεν είμαι σίγουρος. Οχι γιατί έχω κάτι δεδομένο για όσα προαναφέρονται για τα «ατού» που διαθέτουν (;) οι άλλοι, αλλά επειδή το τελευταίο που θα επιθυμούσε (η κυβέρνηση) θα ήταν να συντηρηθεί κι άλλο αυτή η ιστορία, η οποία δεν οδηγεί πουθενά πλέον, και από την οποία μόνο φθορά παράγεται.
Ακόμη και το βασικό θύμα της υπόθεσης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης καταλαβαίνει ότι και το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα όφελος να θέτει στην πρώτη γραμμή του πολιτικού του λόγου την υπόθεση της παρακολούθησής του. Αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να επικοινωνήσει πλέον την πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη χώρα. Και ειδικότερα για το «μετά» τις εκλογές...
Το σημαντικό, πιστεύω, είναι ότι γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και πώς πρέπει να το διαχειριστεί. Αφού την πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας την έχει, ας την εξειδικεύσει, και ας την παρουσιάσει. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, σε έξι – οκτώ μήνες θα έχουμε εκλογές. Ιδού η Ρόδος...
Λάθος με Ανδρουλάκη
Και επειδή πολλοί και διάφοροι όλο και συχνότερα έρχονται και μου λένε ότι «ο δικός σου δεν μπορεί» ή ότι «εντάξει μωρέ ο Ανδρουλάκης στο τέλος της ημέρας θα τα κάνει πλακάκια με τον Τσίπρα», αποφάσισα να μεταφέρω, για όλους αυτούς, και για όσους τυχόν εξακολουθούν να έχουν αμφιβολίες για το αν όσα λέει, τα εννοεί κιόλας, το ακόλουθο απόσπασμα από την προχθεσινή του συνέντευξη στο φιλοσυριζαίικο Kοntra Channel:
«Ο κ. Τσίπρας, ψήφισε την απλή αναλογική και από το βήμα της ΔΕΘ είπε ότι δεν θα κάνει κυβέρνηση των ηττημένων. Αραγε γιατί ψήφισε την απλή αναλογική; Αν δεν ήθελε απλή αναλογική, ας άφηνε το μπόνους, σύστημα με το οποίο δεν μπορεί να γίνει κυβέρνηση των ηττημένων, γιατί μόνο το πρώτο κόμμα παίρνει το μπόνους. Εδώ λοιπόν φαίνεται ένα παιχνίδι δύο προσώπων (σ.σ.: εννοούσε τους κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα) που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι είτε να μείνει στην πρωθυπουργική καρέκλα ο ένας είτε να την κατακτήσει ξανά ο άλλος».
Και πρόσθεσε, για να μη μένουν πολλές αμφιβολίες, και προκειμένου να σταματήσει και το σχετικό παραμύθι:
«Απέναντι σε δύο αποτυχημένα μοντέλα εξουσίας, όπου από τη μία μεριά είχαμε τον κ. Παππά να είναι ο αντ' αυτού και μετά είχαμε τον άλλον αντ' αυτού, τον κ. Δημητριάδη, αντιπαραθέτω μια θεσμική κουλτούρα ανοιχτής διακυβέρνησης, με προγραμματικές συμφωνίες, που αφού γίνεται σε όλη την Ευρώπη, γιατί επιτέλους να μη γίνει στην Ελλάδα;».
Στοιχηματίζω ότι όσοι βιάστηκαν να ξεγράψουν τον Ανδρουλάκη, διότι τάχα μου είναι «μία από τα ίδια», θα διαπιστώσουν γρήγορα πόσο λάθος έκαναν...
Οταν οι αστοί έγιναν πρόσφυγες
Θα συνεχίσω και σήμερα την τακτική που ακολουθώ εδώ και χρόνια, να αφιερώνω κάθε Σάββατο ένα μέρος του «Στίγματος» στην ελληνική βιβλιογραφία. Ας ειδωθεί αυτή η επιμονή ως μια προσπάθεια να ακυρωθεί η αρνητική διαπίστωση ότι οι Ελληνες δεν διαβάζουν πλέον, και ως έμμεση προτροπή στον αναγνώστη να αλλάξουμε ένα δεδομένο που δεν μας τιμάει ως λαό. Το νέο βιβλίο που περιήλθε πρόσφατα στην κατοχή μου, και που προτείνω ανεπιφύλακτα, ανήκει στη χορεία των αρκετών βιβλίων που εκδόθηκαν εσχάτως με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Και πρόκειται για μια σημαντική συμβολή στην εθνική ανάγκη να αναστοχαστούμε τα αίτια που οδήγησαν στην Καταστροφή και τον βίαιο εκπατρισμό περίπου 2 εκατομμυρίων Ελλήνων της «καθ' ημάς Ανατολής». Το βιβλίο επιγράφεται «Οταν οι αστοί έγιναν πρόσφυγες – Κυδωνιάτες και Αϊβαλιώτες», και φέρει μια υπογραφή – έκπληξη ίσως για πολλούς, όχι για μένα: της γνωστής συναδέλφου μου κυρίας Αννας Παναγιωταρέα. Η συγγραφέας, μετά από πολυετή έρευνα στις πηγές, και χρησιμοποιώντας επίσημα έγγραφα και προφορικές μαρτυρίες παραδίδει ένα πολύτιμο πόνημα, από το οποίο αναδύεται ανάγλυφα η σωρεία των λαθών που οδήγησαν στην εκρίζωση του δυναμικότερου ίσως κομματιού του Ελληνισμού από τις εστίες του. Χρησιμοποιεί δε προς τούτο το παράδειγμα των Κυδωνιών, μιας σχεδόν αυτόνομης πολιτείας, στη βόρεια ακτή της Μικράς Ασίας, η οποία έχοντας κερδίσει την ανοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναπτύχθηκε σε ισχυρό οικονομικό και πνευματικό κέντρο για όλη την περιοχή.
Η κ. Παναγιωταρέα περιγράφει με ζωηρά χρώματα, το πώς οι άνθρωποι αυτοί εξαναγκάστηκαν να μετεγκατασταθούν ανέστιοι στην Ελλάδα, για να αγωνιστούν εν συνεχεία εδώ να αποτινάξουν τον κοινωνικό ρατσισμό και την απαξίωση που συνόδευε τον επιθετικό προσδιορισμό «πρόσφυγας» που τους δόθηκε.
Καταπληκτικό βιβλίο, εξαιρετική έκδοση (από τις εκδόσεις Μίλητος), νομίζω ότι σύντομα θα λάβει τη θέση που του αξίζει στην επίσημη βιβλιογραφία για τη Μικρασιατική Καταστροφή.