Εχουμε συνηθίσει να κουβεντιάζουμε για τις ιδεολογικές διαμάχες και ρήξεις εντός της Αριστεράς παραβλέποντας ότι κάτι περίπου ανάλογο μπορεί ενίοτε να συμβαίνει και στην αντίπερα όχθη. Πιθανώς αυτή η μονομέρεια να προκύπτει κυρίως για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι, ως θητεύσαντες στη στράτευση και συχνά στον σκληροπυρηνικό δογματισμό, οι αριστεροί στις διαμάχες τους δεν δίστασαν, ιστορικά, να χύσουν αίμα. Οι δεξιοί, ως πιο πραγματιστές, πολύ σπάνια προβαίνουν σε τέτοιες ρήξεις, αν και στην πολύ πρόσφατη ιστορία έχουμε δει ισχυρές πολιτικές συγκρούσεις εντός της παράταξης.
Ο άλλος λόγος είναι το ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο με το οποίο κινείται η Αριστερά συγκριτικά με τη Δεξιά. Αν η πρώτη είναι της θεωρίας (παρά τη μαχητικότητά της), η δεύτερη συχνά αρκείται στη δράση. Αν η πρώτη διαπρέπει στα αμφιθέατρα, η δεύτερη νιώθει πιο βολικά σε κυβερνητικά γραφεία. Ο Ευ. Βαρδουλάκης μνημονεύει μια εύστοχη ρήση του Ντε Γκωλ: «Η Αριστερά είναι για να σκέφτεται και η Δεξιά για να πράττει».
Ο θάνατος του τελευταίου μονάρχη της χώρας προκάλεσε συζητήσεις θυμίζοντας τη «σχίζα» της Δεξιάς: οι βασιλόφρονες είναι δεξιοί, αλλά ένας δεξιός, ο Καραμανλής, δρομολόγησε το τέλος της μοναρχίας το 1974, κάτι που ο τέως βασιλιάς δεν του συγχώρεσε ποτέ. Σύμφωνα, μάλιστα, με τις αποκαλύψεις της «Κ», σχεδίαζε τη δολοφονία του Καραμανλή.
Επιπλέον, ορισμένοι δεξιοί θυμήθηκαν με κριτικό πνεύμα τη στάση Καραμανλή το 1974, όπως, επίσης, επέκριναν τη στάση που κράτησε η σημερινή κυβέρνηση με την κηδεία του τέως βασιλιά. Οι περισσότεροι όμως απλώς αδιαφόρησαν. Θεώρησαν, και σωστά, ότι πολιτικά η μοναρχία είναι μια τελειωμένη ιστορία.
Περισσότερο, η μόνιμη γκρίνια για τη σημερινή κυβέρνηση είναι ότι «έχει πολύ ΠΑΣΟΚ» στους κόλπους της (εννοώντας το σημιτικό, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ). Οπως όμως και η Αριστερά, και η Δεξιά δεν είναι ένα πράγμα.
Ενόψει εκλογών, η συζήτηση υπερβαίνει τη θεωρητικολογία. Καθώς η Ν.Δ. μετακινείται προς το Κέντρο, εντείνεται ο μόνιμος πονοκέφαλος στο δεξί «ημισφαίριό» της, με αποτέλεσμα παραχωρήσεις και εκπτώσεις κάθε τόσο.
Δύσκολη ισορροπία: πώς να κατευνάσεις τα άκρα σου χωρίς να ελέγχουν κάθε σου βήμα στη συνέχεια. Το βέβαιο είναι ότι ο παραδοσιακός δεξιός, καραμανλικός ή μη, βασιλόφρων ή μη, ακροδεξιός ή μη, μυρίζει «κέντρο» και κάνει μορφασμούς αηδίας. Από την άλλη, το Κέντρο στην Ελλάδα δεν έχει επί της ουσίας άλλη στέγη παρά τη σημερινή Ν.Δ.