Πίστευε τότε ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, ότι οι ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές θα αποδέχονταν διορθώσεις στην οικονομική πολιτική, θα του προσέφεραν αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση και κυρίως θα του επέτρεπαν να εφαρμόσει το δικό του σχέδιο χωρίς πρόσθετα περιοριστικά μέτρα, χωρίς τις προβλέψεις του e-mail Χαρδούβελη, παρά μόνο με ρυθμίσεις και πολιτικές προστασίας των ασθενεστέρων.
Αγνόησε τότε τις προειδοποιήσεις των περισσοτέρων και ιδιαιτέρως εκείνων που επέμεναν ότι η χώρα δεσμεύεται από τις προηγούμενες συμφωνίες και πως η ευρωζώνη διέπεται από συγκεκριμένες αρχές και αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί και να υπερβαίνει.
Ούτε βεβαίως έλαβε υπόψη όσους προέβλεπαν ότι η κυβέρνησή του θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της πιστωτικής ασφυξίας αν αγνοήσει τις προβλέψεις του δεύτερου προγράμματος και επιχειρήσει να αναθεωρήσει μονομερώς τις προβλεπόμενες από αυτό υποχρεώσεις της Ελλάδας.
Κάπως έτσι, κυριαρχούμενος από ομολογημένες αργότερα αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, έξι μήνες μετά βρέθηκε αντιμέτωπος με το απόλυτο αδιέξοδο και με τη χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής.
Ο εκβιασμός
Το καλοκαίρι του 2015 επιχείρησε τον έσχατο εκβιασμό με το περιβόητο δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου αναγκάστηκε να αρνηθεί όταν ετέθη το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη.
Υπό το βάρος των προσωπικών ευθυνών για όσα δυστυχή ανέμεναν τον ελληνικό λαό από μια τέτοια εξέλιξη οδηγήθηκε σε εκείνη την περιβόητη 17ωρη διαπραγμάτευση, όπου παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί αποδεχόμενος το τρίτο πρόγραμμα, ένα άκρως μονεταριστικό σχέδιο, πολύ διαφορετικό και ξένο προς τις πεποιθήσεις του ίδιου και του κόμματός του.
Πράγμα που οδήγησε στη διάσπαση της παράταξής του, στην αποπομπή του επανερχόμενου σήμερα με άλλο σχήμα τότε υπουργού Οικονομικών και πάντα νάρκισσου Γιάνη Βαρουφάκη και στην υπερψήφιση του βαθιά νεοφιλελεύθερου τρίτου προγράμματος με τις ψήφους των άλλων, των εχθρών και σήμερα διεκδικητών της εξουσίας.
Αφού πέρασε το τρίτο πρόγραμμα από τη Βουλή, κατέφυγε και πάλι στις κάλπες, τις οποίες κέρδισε επειδή απλούστατα ο ελληνικός λαός τού προσέφερε απλόχερα μία ακόμη ευκαιρία.
Θεώρησε τότε τη νίκη δική του και έθεσε επί τόπου σε εφαρμογή σχέδιο ηγεμόνευσης της πολιτικής ζωής.
Από τον Σεπτέμβριο του 2015 κήρυξε τον πόλεμο στα μέσα ενημέρωσης και μαζί άρχισε να οργανώνει επιχείρηση ηθικής εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Ταυτόχρονα με τη συνεργασία του Ευκλείδη Τσακαλώτου έχτισε ένα επιθετικό σχήμα δημοσιονομικής πολιτικής εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης με υπέρογκη φορολογία, υψηλές ασφαλιστικές εισφορές και αφόρητους περιορισμούς ακόμη και των επενδυτικών δαπανών για να τιμωρήσει εκείνους που, υποτίθεται, είχαν ευτυχήσει και απολαύσει εισοδήματα και αγαθά στα χρόνια της δανεικής ευημερίας.
Υπερέβαλαν εαυτούς τότε οι σημερινοί κυβερνώντες, διεύρυναν τα μέτρα της εσωτερικής υποτίμησης και προσέδωσαν απολύτως ταξικά χαρακτηριστικά στο σχέδιο σταθεροποίησης.
Μιλώντας αργότερα στη Βουλή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ομολόγησε σχεδόν κυνικά ότι η ευημερούσα τις προηγούμενες δεκαετίες μεσαία τάξη οφείλει να πληρώσει τα περισσότερα σχεδόν ως υπεύθυνη για τη χρεοκοπία.
Η επιλογή ωστόσο είχε επιμέρους σκοπούς. Πρώτον, οι κυβερνώντες ήθελαν να εξασφαλίσουν την εύνοια των εταίρων και των δανειστών, ώστε κάποια στιγμή, σε ευχερέστερο χρόνο, να διευκολυνθούν στην προσπάθεια επανένταξης της ελληνικής οικονομίας στο διεθνές οικονομικό σύστημα, και δεύτερον, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα απόθεμα προεκλογικών πόρων ικανό να επηρεάσει τη στάση των ψηφοφόρων στο τέλος της τετραετίας.
Ουσιαστικά ο κ. Τσίπρας συνέλαβε σε ανύποπτο χρόνο ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο που περιελάμβανε έλεγχο των μέσων ενημέρωσης, εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων διά των σκανδάλων, κατευνασμό των ξένων διά της υπερβολικής δημοσιονομικής διαχείρισης και ανακατανομές εισοδήματος υπέρ των δυνάμει ψηφοφόρων του. Περιττό να πούμε ότι προς κατευνασμό των ξένων υπερασπίστηκε με πάθος και τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ετσι πολιτεύθηκε λοιπόν όλα τα προηγούμενα χρόνια, μόνο που αγνόησε το βάρος που προέκυπτε από την πολιτική του στους πολλούς, που σήμερα επικαλείται και δήθεν υπερασπίζεται.
Το αγνόησε
Τα υπερβάλλοντα πρωτογενή πλεονάσματα που πέτυχε η δημοσιονομική διαχείριση, οι πόροι που συγκεντρώνονταν στο δημόσιο ταμείο έλειπαν ωστόσο από μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και ιδιαιτέρως από την άλλοτε ακμάζουσα και πολυπληθή μεσαία τάξη. Και επιπλέον το απολύτως μονεταριστικό σχήμα οικονομικής πολιτικής που υιοθέτησε και εφήρμοσε με πίστη νεοφώτιστου είχε και δεύτερο μέρος, το οποίο ο κ. Τσίπρας αγνόησε.
Η μεταρρύθμιση, το άνοιγμα των αγορών, η προσέλκυση κεφαλαίων και η ανάδυση του ιδιωτικού τομέα δεν ήταν στις προτεραιότητές του, δεν πίστευε κατά βάση σε αυτά. Γι' αυτό και δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ορθολογικά το αποτέλεσμα της αυστηρής δημοσιονομικής διαχείρισης. Νόμισε πως το πρόγραμμα τελείωνε στα πρωτογενή πλεονάσματα και φανταζόταν πως από τη στιγμή που θα τα δημιουργούσε θα μπορούσε και να τα μοιράζει κατά το δοκούν, κατά τα συμφέροντά του, για τον προσεταιρισμό των κουρασμένων ψηφοφόρων. Αγνόησε επί της ουσίας το αναπτυξιακό σκέλος του σχεδίου, αυτό που πραγματικά γεννά ελπίδες και προσδοκίες, βεβαιώνοντας τον λαό ότι η κρίση όντως οριστικά τελειώνει.
Μπορεί να πει κανείς ότι ο κ. Τσιπρας αυτοχειριάστηκε επειδή υπηρέτησε ένα σχέδιο που δεν πίστεψε ποτέ και δεν θέλησε να ολοκληρώσει.
Το εγκατέλειψε στην πιο καλή του στιγμή, αφήνοντας πλούσια και μοναδική κληρονομιά στον κ. Μητσοτάκη.
Το μονεταριστικό σχέδιο, το άλλο σχέδιο που κάθε τόσο καταγγέλλει ως νεοφιλελεύθερο, όπως και η μεσαία τάξη που περιφρόνησε, τον εκδικούνται και τον απειλούν με διασυρμό.
Οι πολλοί αρνήθηκαν το σχέδιό του, το θεώρησαν μίζερο, ασθενές, μυωπικό, χωρίς όραμα και μεσοπρόθεσμο στόχο, χωρίς προοπτική. Και αυτό γιατί απλούστατα τους στέρησε την ελπίδα και την προσδοκία της ανάκαμψης και της επιστροφής στην κανονικότητα.
Τώρα οδηγείται στις εθνικές κάλπες θέλοντας και μη, σχεδόν κυνηγημένος και σίγουρα βαρύτατα ηττημένος.
Αν δεν αλλάξει τροπάρι, αν επιμείνει στο ηττημένο και διχαστικό δίλημμά του, αν συνεχίσει να επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης και στον λαό που απέρριψε το μίζερο σχέδιο αναδιανομής της φτώχειας και της αναιμικής ανάπτυξης, θα χάσει παταγωδώς, κινδυνεύοντας να υποχωρήσει ακόμη και κάτω από το 20%, θέτοντας σε κίνηση άλλες διαδικασίες, πολύ οδυνηρές για τον ίδιο και το κόμμα του.
Επί της ουσίας, ο κ. Τσίπρας έχει ήδη χάσει από την ασυνέπειά του, από την πολυπραγμοσύνη του και από τις ατελείωτες στροφές που χωρίς μέτρο πήρε στα σχεδόν πέντε χρόνια της διακυβέρνησής του. Απλώς δεν μπορεί να το καταλάβει και συνεχίζει να συμπεριφέρεται αμετροεπώς, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους εξουσιαστές που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.
Η ιστορία άλλωστε των εκλογικών αναμετρήσεων δεν είναι μαζί του.
Οι εκλογικές μας παραδόσεις θέλουν το κόμμα που ηττήθηκε καταφανώς στην ευρωκάλπη να χάνει με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά στις εθνικές εκλογές. Αυτό αντιμετωπίζει τώρα ο κ. Τσίπρας, γι' αυτό άγχεται και γι' αυτό λαθεύει ξανά.