Προσωπικού χαρακτήρα, με επιλεγμένους δικούς του έμπιστους. Δεν αναμίχθηκαν, δηλαδή, επιφανή στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Είναι αλήθεια. Όμως δεν παύει αυτή η ξεχωριστή, εξατομικευμένη, φατριαστική συμπεριφορά Άκη, από Θ. Τσουκάτο και τον Τ. Μαντέλη, από τους βουλευτές της τροπολογίας για το Πόρτο Καρράς έως την πρόσφατη δοκιμασία του ζεύγους Παπαντωνίου να προκαλεί προβληματισμό, ως σύνολο ατομικών περιπτώσεων. Είναι πολλές. Τουλάχιστον, λοιπόν, ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ είχε σαπίσει.
Οπωσδήποτε κάθε γενίκευση είναι άδικη και εμπαθής. Όμως ορισμένες ατομικές περιπτώσεις έχουν κάποια γενικότερα σημασία, όπως λχ. τα φαινόμενα ευρύτερης παθητικότητας και έλλειψης αντιδράσεων μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Φυσικά και φταίει ο κομματικός πατριωτισμός, η βαθύτερη αδιαφορία για την κοινωνία, η διαβρωτική επίδραση της εξουσίας. Μόνο με τέτοια δεδομένα μπορούμε -με πάντα επίκεντρο τον Άκη- να κατανοήσουμε, να ερμηνεύσουμε την παθητικότητα στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν όλοι διεφθαρμένοι και συνένοχοι.
Όμως πολλά προβληματικά και σκανδαλώδη συνέβησαν την οκταετία Κ. Σημίτη, σε Κυβέρνηση και Κόμμα. Σχεδόν όλα από αυτά συγκαλύφθηκαν την πενταετία Γ. Παπανδρέου και τώρα μένουν λησμονημένα από την ηγεσία Ε. Βενιζέλου. Το κόμμα ποτέ δεν συζήτησε σοβαρά, δηλαδή επώδυνα, δηλαδή καθαρτήρια για τα τραύματα. Από φόβο μη δώσει όπλα στον αντίπαλο, μη γίνουν διασπάσεις, μην τραυματισθεί η φαύλη τους κομματική αλληλεγγύη. Δεν υπήρξε ποτέ καταδίκη ηθική, ανοικτή, όχι διά της σιωπής ή με μισόλογα και διαρροές, αλλά με ένα ενεργό, καθαρτήριο τρόπο.
Το να λες τώρα (ή πριν δύο χρόνια) ότι ο Άκης είναι ντροπή του ΠΑΣΟΚ λχ. μετά μια πολύχρονη αλυσίδα κλεπτών και καταχραστών δεν λέει τίποτα. Λέει πολλά όμως εάν το εξειδικεύσεις, το ψάξεις βαθύτερα-έστω και τώρα- όπως και σε άλλες περιπτώσεις. Ότι λχ. ο δήθεν τροτσκιστής Τσουκάτος, που «εμπλούτισε» ιδεολογικά το δεξιό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη αποδείχθηκε παλιάνθρωπος απέναντι στον Κ. Σημίτη, που τον ανέδειξε πολιτικά, κομματικά και κοινωνικά (το ίδιο με τον αχρείο Μαντέλη) και ανάξιος απέναντι στο κόμμα του. Καθαρά, ξάστερα. Με διδακτικό, ανώτερα ηθικό τρόπο, με πολιτική αυτοκάθαρση ουσίας.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος έτσι, αποτελεί ντροπή του ΠΑΣΟΚ όχι γιατί δεν σεβάστηκε την ιστορία του Κινήματος, την ψήφο και τις προσδοκίες εκατομμυρίων οπαδών και στελεχών (όσο και εάν πολλοί από αυτούς προσδοκούσαν ρουσφέτια ορισμένοι), αλλά γιατί καταδείχθηκαν τρεις απεχθείς ιδιότητες του. Πρώτον, κρυψίνους και υποκριτής ετοίμαζε επί χρόνια και εφάρμοζε ανενόχλητος τη μιζαδόρικη τακτική του. Κανείς δεν τον έλεγξε, κανείς δεν τον ακύρωσε, κανείς δεν τον υποπτεύθηκε σοβαρά, κανείς δεν τον καυτηρίασε όταν άρχισε την πλουτοκρατική του συμπεριφορά και πρόκληση επί χρόνια. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ήδη.
Δεύτερον γιατί λαδώθηκε, έκλεψε από ένα ιερό εθνικό τομέα- τις Ένοπλες Δυνάμεις, την εθνική άμυνα της χώρας. Γιατί μπόρεσε να λαδωθεί, να κάνει συναλλαγή πίσω από τις πλάτες του ΚΥΣΕΑ, του Μαξίμου, του Υπουργικού Συμβουλίου. Ποιές τρύπες-φέουδα παραγοντισμού του άφησαν; Μήπως, επιπλέον, γιατί τότε γινόντουσαν πολλές συναλλαγές, κλεψιές - υπήρχε αδιαφορία γενική, ηθική άμβλυνση στο όλον ΠΑΣΟΚ. Ελάχιστοι οι Αλέκοι Παπαδόπουλοι που δεν καλοπέρασαν και παραγκωνίσθηκαν τελικά.
Τρίτον, γιατί η όλη συμπεριφορά Τσοχατζόπουλου- που πίστεψε τελικά περισσότερο στο λαδωμένο χρήμα από τον σοσιαλισμό, την 3η Σεπτέμβρη, την Αλλαγή, την αντιδεξιά- απέδειξε ότι υπήρξε ένας πρωτοφανής άρπαγας, ένας άρρωστος, συμπλεγματικός πλεονέκτης. Μια βουλιμία για χρήμα και ακίνητη περιουσία, μοναδική, σπάνια. Θα μπορούσε με όλα αυτά τα πολύχρονα χαρακτηριστικά και αξίες ζωής ο Άκης, το νούμερο δύο για χρόνια του ΠΑΣΟΚ, να είναι ένας στυγνός δεξιός έμπορος, μεσάζοντας, εισοδηματίας. Όμως όλα αυτά οδηγούν σε νέες βασανιστικές διαπιστώσεις για το όλο ΠΑΣΟΚ, την ιστορία του, την προσφορά του, την ίδια την Μεταπολίτευση, που δεν μπορούν να γραφτούν ακόμα.
Ο Μιχάλης Δημητρίου είναι δημοσιογράφος, ηγετικό στέλεχος μεγάλων εφημερίδων. Έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής της ΕΤ1, Γενικός Διευθυντής του Antenna Satellite και μέλος του ΕΣΡ.