Ο Πρωθυπουργός παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη πλέγμα 45 μέτρων και επιμέρους πολιτικών που κατά βάση ορίζουν τον τριετούς διάρκειας οδικό χάρτη της διακυβέρνησής του μέχρι το 2027.Ο κ. Μητσοτάκης δεν ξέφυγε από το διακηρυγμένο συντηρητικό δόγμα που διέπει εδώ και σχεδόν έξη χρόνια την πολιτική του.
Επέμεινε χαρακτηριστικά σε αυτό, υπερασπίστηκε τους αυτοματισμούς που ορίζουν την οικονομική πολιτική του και οι όποιες αλλαγές προσδιορίστηκαν από τον ίδιο ως »σημειακές», διορθωτικές δηλαδή προς αντιμετώπιση επιμέρους κρίσεων, όπως αυτή της στέγασης των νέων, του διασυνδεδεμένου δημογραφικού και των συνεπειών της κλιματικής κρίσης.
Ετσι ο πυρήνας της πολιτικής του παρέμεινε σταθερός, αμετάβλητος. Για τον Πρωθυπουργό και τη βασική ομάδα που τον συνοδεύει η κυβέρνηση οφείλει να διατηρεί την οικονομία σταθερή, τα δημόσια οικονομικά υγιή , προστατευμένα από υπερβάλλουσες δαπάνες και υπονομευτικά ελλείμματα και τις γενικότερες συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη κυρίως του ιδιωτικού τομέα , του μόνου που μπορεί να εγγυηθεί τη δημιουργία νέου πλούτου, περισσότερων και καλύτερα αμειβόμενων θέσεων εργασίας και μαζί περιβάλλον οικονομικής ευημερίας και προόδου.
Για αυτό και απέφυγε οποιαδήποτε ουσιαστική και δυναμική παρέμβαση στην άμεση και έμμεση φορολογία και επέλεξε η όποια αύξηση δαπανών να κατευθυνθεί στην άμυνα ,στην υγεία , στην παιδεία και μέσω μικρών αυξήσεων σε χαμηλόμισθους μισθωτούς και συνταξιούχους και κυρίως μέσω επιδομάτων στους ασθενέστερους που κινούνται στα όρια της φτώχειας. Οσον αφορά τη διαμόρφωση των αναπτυξιακών συνθηκών θα υποστηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά από τους διαθέσιμους υψηλούς πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, του ΕΣΠΑ και του συγχρηματοδοτούμενου και από εθνικούς πόρους Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Το δόγμα λοιπόν που διέπει την πολιτική του Μεγάρου Μαξίμου είναι σαφές και συγκεκριμένο. Η κυβέρνηση διατηρεί, σε τούτους τους αβέβαιους καιρούς, συνθήκες σταθερότητας, κερδίζει την εύνοια των αγορών και δημιουργεί συνθήκες βιώσιμης ανάπτυξης για τις επιχειρήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους οφείλουν να τις εκμεταλλευθούν και να αναδιανείμουν τα κέρδη και οφέλη στην κοινωνία.
Αυτή την αλυσίδα δημιουργίας και αυτοματισμών υπερασπίζεται ο κ. Μητσοτάκης, υποσχόμενος μέσες αμοιβές 1.500 ευρώ στην αρχή του 2027. Και αυτός είναι ο δρόμος ή καλύτερα ο στενός τριετής διάδρομος που προτείνει στον ελληνικό λαό ζητώντας υπομονή και πίστη.
Πολλές αντιρρήσεις μπορεί να έχει κανείς για τον συντηρητικό δρόμο που επιλέγει και για τα μέσα που χρησιμοποιεί. Ωστόσο η πρότασή του συνιστά ένα διάδρομο, ασφαλή όπως λέει ο ίδιος για το μέλλον, με τους λιγότερους δυνατούς κινδύνους.
Οι αντίπαλοί του βεβαίως τον θεωρούν καταστροφικό. Με τη διαφορά ωστόσο ότι απέναντί του διατηρείται το απόλυτο κενό. Κακά τα ψέματα, άλλη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης , επί του παρόντος τουλάχιστον, δεν υφίσταται.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έζησε το δράμα Κασσελάκη, ο υπερφίαλος αρχηγός εξέπεσε του αξιώματος ως ακατάλληλος και επικίνδυνος και ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί πολύ χρόνο προκειμένου να μαζέψει τα κομμάτια του και να ανασυγκροτηθεί, αν το καταφέρει ποτέ.
Η ζημιά που υπέστη από την ούτε καν δωδεκάμηνη ηγεσία του κ. Κασσελάκη είναι μεγίστη, πλήγωσε βαριά την Αριστερά και έφθειρε ακόμη και τις όποιες φιλόδοξες εφεδρείες του χώρου. Θα χρειαστούν αρκετοί μήνες προκειμένου να βρει αξιόπιστη ηγεσία και να επανέλθει με αξιώσεις στο πολιτικό σκηνικό.
Και ο έτερος πόλος της αντιπολίτευσης, το γερασμένο και υπό συνεχή διαταραχή ΠαΣοΚ , ζει τη δική του κρίση ταυτότητας και τίποτε, επί του παρόντος, δεν βεβαιώνει ότι θα εκμεταλλευθεί τη μόνη ευκαιρία ανασυγκρότησης που διαθέτει, όπως υπαινίχθηκε ο Κώστας Σημίτης στους εορτασμούς των 50 χρόνων από την ίδρυσή του.
Ακόμη και η φημολογούμενη πρωτοβουλία Τσίπρα φαντάζει ασθενής στο παρόν πολιτικό περιβάλλον. Θα χρειαστούν πολλές απογοητεύσεις και πλήρης αποτυχία του δόγματος Μητσοτάκη προκειμένου να στηθεί απέναντί του αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση.
Μέχρι τότε ο Πρωθυπουργός θα παλεύει για την επιβεβαίωση των αυτοματισμών του δόγματός του, με την αδημονία της κοινωνίας για καλύτερες μέρες και με τις πιέσεις της εθνολαΐκιστικής Δεξιάς που έθρεψε όλα τα προηγούμενα χρόνια.