Φοβούμαι ότι τα σοβαρά θεσμικά ολισθήματα του Α. Τσίπρα ως προς την Ευρώπη συνεχίζονται και οξύνονται, με επίκεντρο τώρα τις δήθεν επιλεκτικές σχέσεις με την Ανγκελα Μέρκελ. Μέχρι τώρα ζήσαμε, τουλάχιστον τα τελευταία δυο χρόνια, τη διάψευση κάθε θεωρίας-επιλογής έξω από την «κατεστημένη Ευρώπη», εκείνης μόνο των δανειστών και τοκογλύφων κατά τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΑΝΕΛ.
Με βαριές καταγγελίες από τη μια για τους «Μερκελιστές» και τους δοσίλογους του Δ' Ράιχ ως τις αριστερές αυταπάτες από την άλλη, που σκόρπισαν σαν τα φύλλα του φθινοπώρου. Γενναία βοήθεια και κονδύλια από Ρωσία, Κίνα μέχρι και Ινδία. Ακλόνητες συμμαχίες με Ιταλία, Αυστρία, Ισπανία, Γαλλία (με επιτόπια ταξίδια και δηλώσεις εκεί), που τις πήρε ο αέρας. Με θεσμικές πρωτοβουλίες για Μεσόγειο του Νότου, Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος όλων και τόσα άλλα.
Τελευταία αυταπάτη εκτός (και ενάντια νομίζαμε)της «κατεστημένης Ευρώπης», η δήθεν υποστήριξη από τις ΗΠΑ και τον Μπαράκ Ομπάμα, την οποία είτε υπερτιμήσαμε (δηλαδή πανηγύρισαν καιρό τώρα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όσο κανένας Δεξιός ατλαντιστής) ότι οι αμερικανοί στηρίζουν εμάς και όχι τη ΝΔ, τον Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα αυτή η εκτός Ευρώπης αναζήτηση συμμαχιών (και αυταπατών για ενίσχυση) μάλλον τέλειωσε. Χρεοκόπησε, μαζί με το στυλ Βαρουφάκη και τις ασόβαρες πιρουέτες που το χαρακτήριζαν. Αρνητική δημοσιότητα μέσα σε αυταπάτες και πλάνες....
Τώρα φαίνεται ότι αλλάξαμε προσανατολισμό και όπως όλοι οι νεοφώτιστοι στραφήκαμε μονόπλευρα και φανατικά στην άλλη άκρη. Στην κατεστημένη Ευρώπη, στον πιο σκληρό της πυρήνα, τη Γερμανική Ευρώπη (κατά τον Παν. Λαφαζάνη), τους Μερκελιστές, προς την «ξεπερασμένη και διεφθαρμένη Ευρώπη» του Βερολίνου. Ούτε καν των Βρυξελλών. Μονόδρομος ο προσανατολισμός, το ίδιο αλλά και η όψιμη μεταστροφή, η νέα επιλογή. Λαθεμένος προσανατολισμός. Γεμάτος απλουστεύσεις, νέες αυταπάτες και θεσμικά λάθη μέσα στο άγνωστο ευρωπαϊκό σύστημα, τα οποία, όπως έχει δείξει το παρελθόν όχι μόνο προετοιμάζουν αδιέξοδα αλλά και θα οδηγήσουν μάλλον στην σύγκρουση και ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό για τους εξής λόγους σε περίληψη, σε πρώτη ένδειξη:
1. Από τις 19 Μαρτίου με την περίφημη ΕΠΤΑΜΕΡΗ συνδιάσκεψη των κορυφαίων της Ε.Ε. ο Έλληνας Πρωθυπουργός υποβάθμισε αν δεν κατάργησε κάθε θεσμική λειτουργία, κάθε συλλογικότητα στα πλαίσια της ΕΕ και το αντικατέστησε με τις λεγόμενες επαφές-αποφάσεις κορυφής. Τότε με τους εφτά, άλλους με τον κ.Γιούνκερ και τον κ. Ντράγκι και σταδιακά μέχρι σήμερα μόνο με την κυρία Μέρκελ, με υπέρβαση κάθε άλλης συλλογικότητας στην Ευρώπη. Ούτε καν με τον Ολάντ και τον κ. Σούλτς μαζί ή με δυο-τρείς άλλους κορυφαίους της Ε.Ε. Όχι πλέον, με κανένα άλλο. Ο κύριος Τσίπρας έφτασε να υλοποιήσει τον αυθεντικό ορισμό του «μερκελιστή» και του οπαδού της «Γερμανικής Ευρώπης», αντιφάσκοντας όχι μόνο με τις παλιές του δηλώσεις για την κυρία Μερκελ αλλά και τις αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ για το ρόλο του κράτους της Γερμανίας στην ΕΕ που διαλαλούσε ότι είναι απλώς ένα από τα 28 κράτη της κοινότητας. Οπαδός πλέον της ολιγαρχικής αντίληψης διοίκησης και συνεννόησης στην Ε.Ε., που σημαίνει χωρίς συμμαχίες και συλλογικότητες.
2. Αντίθετα με τον κύριο Τσίπρα που παραμένει ρευστός και αβέβαιος ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας (απόδειξη η χθεσινή αναδόμηση της ομάδας διαπραγμάτευσης) τόσο η κυρία Μέρκελ όσο και οι άλλοι επιφανείς της Επταμερούς επιμένουν πάντα τόσο στο δικό τους ρόλο όσο και κυρίως στο ρόλο των συλλογικών – επιτελικών οργάνων. Οι τρείς έως τώρα επαφές Τσίπρα- Μέρκελ οδήγησαν στην επιβεβαίωση ότι είναι αποφασιστικός ο ρόλος των συλλογικών οργάνων σε κάθε περίπτωση. Δεν ξεπερνιέται, θα έχουν και οι τρεις βαθμίδες τους (Υπουργοί Οικονομικών, κύκλος επιτελών του ΕUROGROUP, τεχνικά κλιμάκια)
3. Έτσι μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι αυτή η αντι-αριστερή και ηγεμονική συμπεριφορά του Τσίπρα θα έχει την ίδια τύχη με τις προηγούμενες και ότι η χθεσινή δήλωση πως αποφάσισαν από κοινού με την κυρία Μερκελ «να παρακολουθήσουν την πορεία και την πρόοδο των διαπραγματεύσεων», είναι ελλιπής και παραπλανητική. Τούτο προϋποθέτει τις λεπτομερείς προτάσεις της ελληνικής πλευράς σε όλα τα κλιμάκια και όργανα της ΕΕ και την αποδοχή τους από αυτά. Πράγμα δύσκολο ή αδύνατο χωρίς ένα μεγάλο συμβιβασμό, που θα είναι επώδυνος και δεν φαίνεται ορατός. Άλλωστε, λένε ορισμένες πηγές, δεν θα μείνουμε στα εύκολα λόγια και τις υποσχέσεις για πρώτη φορά.